Kύριε διευθυντά
Οι μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες που αποφάσισε η κυβέρνηση εγγυώνται την αποτρεπτική πολιτική και εγγράφονται στο κοινωνικό μας συμβόλαιο ως ασφάλιστρο ειρήνης. Τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα. Το 1974 η Ελλάδα, για διαφόρους λόγους, δεν απάντησε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Ο Αττίλας προέλασε ανενόχλητος και οι σύμμαχοι εμπόδισαν την αντίδρασή μας επί του πεδίου, για να αποφευχθεί η γενικευμένη σύρραξη και η παράταση του πολέμου. Αποτέλεσμα, ο Τούρκος πίστεψε ότι ο επεκτατισμός του είναι ανέξοδος και ενστερνίστηκε το δόγμα ότι η βία και η απειλή είναι ο μόνος τρόπος γεωπολιτικής ύπαρξης.
Οι παραπάνω σκέψεις μου εκπηγάζουν με αφορμή την αμυνόμενη Ουκρανία στον επεκτατισμό του Πούτιν.
Ο δίκαιος αγώνας και η θυσία των Ουκρανών αναδεικνύονται ως ο μόνος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος στην ειρήνη.
Εμείς εξοπλιζόμαστε –πολύ ορθά– για να μη χρειαστεί να πολεμήσουμε, ενώ οι Ουκρανοί πρέπει να συνεχίσουν να πολεμούν, προκειμένου να εξαναγκάσουν τον εισβολέα να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Δυστυχώς οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα γίνουν επάνω στους τάφους δεκάδων χιλιάδων νεκρών εκατέρωθεν και με ισοπεδωμένη την υλική και οικονομική υπόσταση της Ουκρανίας.
Γι’ αυτό πιστεύω ακράδαντα πως οι συμμαχίες μας και τα νέα εξοπλιστικά μας προγράμματα θα αποτελέσουν τον μοχλό για ήρεμα νερά στο Αιγαίο μας, εγγύηση για ειρήνη και πρόοδο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, αποφεύγοντας αίμα και δάκρυα από αιμοδιψείς και βάρβαρους γείτονες.