Κύριε διευθυντά
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ουίλιαμ Μπερνς, επικεφαλής της CIA και πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Ρωσία (2005-8) αποκαθιστούν την πραγματικότητα στις σχέσεις Ρωσίας – ∆ύσης διαψεύδοντας φημολογίες που αναπαράγουν τα ΜΜΕ. Ο Πούτιν δεν πάσχει από σοβαρό καρκίνο, δεν υφίσταται κλινικές θεραπείες, δεν πρέπει να θεωρείται διανοητικά ασταθής, αντιθέτως είναι φυσιολογικά υγιής για την ηλικία των 70 που κλείνει φέτος. Σαν μη δημοκρατικός ηγέτης της μεγαλύτερης σε έκταση και γεωπολιτική σημασία (ίσως και σε φυσικό πλούτο) χώρας του πλανήτη, πιστεύει ακράδαντα ότι η Ρωσία υφίσταται κατάφωρες αδικίες από τη ∆ύση. Σαν διάδοχος του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, θεωρεί τον εαυτό του ταγμένο από την Ιστορία να επανορθώσει τα κακώς κείμενα. Αν αυτή η αναθεωρητική προσπάθεια απαιτεί εμπόλεμες συρράξεις, αν οδηγήσει σέ ρήξη με τη ∆ύση (έστω και με χρήση πυρηνικών…) ο Πούτιν θα επιμείνει μέχρι τέλους.
Οπως κάθε φιλόπατρις Ρώσος θα βεβαιώσει ότι η αχανής Ρωσία μπορεί να υποφέρει τα πάνδεινα, αλλά ποτέ δεν θα παραδοθεί, ποτέ δεν θα ηττηθεί. Στη ρωσο-ορθόδοξη κοσμοθεωρία η Ρωσία ονομάζεται «σκέπη της Γης», ταγμένη από τον Θεό να υπερασπίζεται τον κόσμο Του. Στο πρόσφατο φιλο-ρωσικό forum «Ισχυρές ιδέες για μια νέα εποχή», ο Πούτιν ανέπτυξε την προσωπική του κοσμοθεωρία. Πώς είναι δυνατόν, αναρωτήθηκε, το «χρυσό δισεκατομμύριο» (δηλαδή ο πληθυσμός της δημοκρατικής Δύσης) να εξουσιάζει τον πλανήτη, να επιβάλει κανόνες συμπεριφοράς και διεθνούς δικαίου, να καλλιεργεί συνθήκες επιβολής και δυναμικότητας εις βάρος των μη προνομιούχων επτά δισεκατομμυρίων; Οι παγκόσμιες ισορροπίες πρέπει να αλλάξουν –έστω και αν αυτό συνεπάγεται βία και πολέμους– τα φυσικά δικαιώματα ελεύθερης συμμετοχής και τεχνολογικής ανάπτυξης πρέπει να αποκατασταθούν για κάθε έθνος-κράτος, και βέβαια ιδιαίτερα για τη Ρωσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Mein Kampf του Πούτιν εκφράζει οράματα κυριαρχίας άλλων λαών κάτω από την πανσλαβική ομπρέλα της Μητέρας Ρωσίας. Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιδέα της μεγάλης ρωσικής Ορθοδοξίας δικαιολογεί τη βίαιη επιβολή και τους θανάτους χιλιάδων. Σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες στηρίζεται η δημοφιλία του Πούτιν που σήμερα ξεπερνάει το 50%. Η Ευρώπη είναι κοινωνικά σαθρή, διηρημένη, ανίκανη να υπερασπιστεί τις αξίες της, ενώ η πολλαπλάσια σε έκταση Ρωσία παραμένει συμπαγής, πολυκοσμική, επιθετική (όπως στο Αζερμπαϊτζάν) αλλά και αποτελεσματικά ενωμένη με τους ασιατικούς δορυφόρους της (Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Καζακστάν Τουρκμενιστάν). Η Ρωσία θα αλλάξει τη Δύση, όχι η Δύση τη Ρωσία, πιστεύει ο Πούτιν.
Πρόκειται για άκρατο λαϊκισμό; Πρόκειται για σταυροφορία επιβολής αξιών; Πρόκειται για στρατηγική αντιπερασπισμού στο πανίσχυρο πλέον ΝΑΤΟ; Σίγουρα δεν πρόκειται μόνο για τον ζωτικό χώρο της Ουκρανίας, από τα λιμάνια της Χερσώνας μέχρι τους απέραντους σιτοβολώνες της. Τι κατάφερε ο Πούτιν εκτός από το να δημιουργήσει εχθρούς, να ενισχύσει στρατιωτικά τη δημοκρατική Δύση, να κλείσει κάθε οδό εκδημοκρατικοποίησης της απολυταρχικής διακυβέρνησής του;
Η Ιστορία την οποία συνεχώς επικαλείται δεν περιλαμβάνει μόνο πολέμους και κυριαρχίες λαών. Περιλαμβάνει εξίσου συχνές αλλαγές ηγετών, πτώσεις δικτατόρων και απολυταρχικών καθεστώτων, ανθρώπινες αποτυχίες και τραγικά ατυχήματα, συνήθως απρόβλεπτα και δυσεξήγητα. Η Ιστορία γράφεται πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα που τη δημιουργούν. Οι ηγέτες που νομίζουν ότι τη διαμορφώνουν συνήθως πέφτουν θύματα των αναπότρεπτων διεργασιών της.
Μιχάλης Μόσχος