Κύριε διευθυντά
Δεν το έχει με τίποτε ο Τζέφρι Σακς όταν γράφει για την Ουκρανία. Εντάξει, δεν είναι ο μόνος Αμερικανός ακαδημαϊκός που διαφωνεί διαχρονικά με τις πολιτικές των ΗΠΑ, αλλά δεν υπάρχει λόγος να γίνεται απολογητής του Πούτιν (βλ. «Κ» 28/8/22). Οπως μας λέει, το δυτικό αφήγημα για την Ουκρανία είναι γεμάτο κενά, απλώς εξυπηρετεί την αμερικανική ηγεμονία. Ετσι, παραγνωρίζει ότι στον εκλιπόντα Γκορμπατσόφ είχαν υποσχεθεί ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ανατολικά.
Το 2008 ο Μπους ο νεότερος δεσμεύτηκε να ενσωματώσει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και λίγο αργότερα, το 2014, οι ΗΠΑ έβαλαν το χεράκι τους στην ανατροπή του προέδρου Γιανουκόβιτς.
Φυσικά, η κατάρρευση των δύο συμφωνιών του Μινσκ, που συνήφθησαν με την εγγύηση Γαλλίας – Γερμανίας, οφείλεται στην ουκρανική υπαναχώρηση, ενώ, τέλος, υποβαθμίζεται ο εξοπλισμός της Ουκρανίας σήμερα. Τι να πει κανείς; Οτι η περίφημη υπόσχεση στον Γκορμπατσόφ χάθηκε κάπου στη μετάφραση;
Το ΝΑΤΟ δεν είναι η Walmart για να ανοίγει υποκαταστήματα. Την είσοδο στο ΝΑΤΟ ζήτησαν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης. Το ΝΑΤΟ δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτε, είχαν προλάβει οι Σοβιετικοί. Η υπόσχεση Μπους παρέμεινε στο συρτάρι καθώς πολλοί στο ΝΑΤΟ διαφώνησαν ανοικτά.
Τέλος, τις συμφωνίες του Μινσκ, που υπέγραψε η Ουκρανία με το πιστόλι στον κρόταφο μετά δύο συντριπτικές ήττες, τις καταπάτησε πρώτη η Ρωσία όταν οργάνωσε εκλογές στα κατεχόμενα ένα μήνα πριν από τη συμφωνημένη ημερομηνία και χωρίς τη συμμετοχή των ουκρανικών κομμάτων.
Είχε ήδη δε καταλάβει την Κριμαία. Τα χρόνια εκείνα πολλά μέλη της ευρωπαϊκής ελίτ γλυκοκοίταζαν τη Ρωσία, που θεωρείτο «στρατηγικός εταίρος» εξασφαλίζοντας, με το αζημίωτο, την ενέργεια της Ε.Ε.
Η πτώση Γιανουκόβιτς οφείλεται στη στροφή προς τη Ρωσία, την εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής προοπτικής και την εξέγερση στο Κίεβο. Χωρίς την οργή της ουκρανικής νεολαίας η φερόμενη «δυτική υποκίνηση» θα ήταν άσκοπη. Οσο για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, η χώρα δεν θα υπήρχε σήμερα χωρίς αυτόν.