Κύριε διευθυντά
Το τέλος των διακοπών μου, συναισθηματικά φορτισμένο, ιδιαίτερα φέτος μου κίνησε την περιέργεια και άρχισα να ψάχνω το… γιατί. Και το βρήκα. Αφηνα πίσω μου τον Εκτορα, ιατρό καρδιολόγο, με τη λουλουδάτη βερμούδα, με το φραπεδάκι στο χέρι, για να φθάσει γρήγορα στο ιατρείο του. Μακριά από τα ιατρικά πρωτόκολλα έβαλε τον στόχο του – όσο πιο γρήγορα κοντά στον ασθενή τόσο καλύτερα. Αφηνα πίσω μου τη Γιάννα που στα γαλάζια της μάτια διάβασα την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τον ξενιτεμό, τη φτώχεια, την προκοπή που άργησε, τη νοσταλγία που δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Αφηνα πίσω μου τη Μαρίνα με την πληθωρική γάργαρη φωνή και το αστείρευτο γέλιο, με διηγήσεις σε άπταιστη ντοπιολαλιά, και ό,τι άλλο σου φτιάχνει το κέφι. Αφηνα πίσω μου τον άγνωστο περαστικό και την καλημέρα του.
Αφηνα πίσω μου τον γείτονα με την αγκαλιά γεμάτη φρέσκα σύκα. Αφηνα πίσω μου την εγκάρδια φιλοξενία. Τέλος αποφάσισα να «αποταμιεύσω» το χωριό Κάβαλος της Λευκάδας που μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω κοντά σε όλα αυτά τα απλά, θαυμαστά και ωραία.