Κύριε διευθυντά
Είμαι παιδί της εισβολής, πρόσφυγας από την Κερύνεια. Τον Αύγουστο του ’74 είχα μόλις συμπληρώσει τα τέταρτα γενέθλιά μου, όταν, άρον άρον, η μάνα μας μάς έβαλε βιαστικά στο αμάξι κι αφήνοντας πίσω της μία αμύθητη περιουσία κίνησε για τη Λευκωσία. Η περιουσία κι όλα τα υπάρχοντα που αφήσαμε πίσω ήταν μηδαμινή απώλεια εμπρός σε αυτήν του πατέρα μου, τον οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν γνώρισα και ο οποίος αγνοείται από το ’74, καθώς έφυγε με τη μονάδα του για να πολεμήσει, αφήνοντας πίσω δύο μικρά παιδιά, τεσσάρων και δύο ετών και τη γυναίκα του έγκυο στον όγδοο μήνα. Δεν ξέρουμε πού και πώς τον σκότωσαν, δεν γνωρίζουμε εάν συνελήφθη και βασανίστηκε από τους Τούρκους, δεν έχουμε την παραμικρή πληροφόρηση εάν τον έθαψαν και πού ή εάν τον άφησαν βορά στα όρνεα του Πενταδαχτύλου. Ξέρουμε, λοιπόν, τι εστί πόλεμος, καθώς βιώνουμε τις συνέπειές του μέχρι σήμερα. Και επειδή ξέρουμε, δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτόν θεωρητικά.
Παρακολουθώ τα τελευταία έτη όλη αυτή την επίθεση, όλη την ωμότητα, την αμετροέπεια και την ευθεία αμφισβήτηση της υπάρξεώς μας από την Τουρκία. Παρακολουθώ, επίσης, τις κατά καιρούς συζητήσεις απ’ όλη την γκάμα των ειδικών για το πώς θα πρέπει να χειριστούμε τον ολοένα και εντεινόμενο εμπαιγμό Ελλάδος και Κύπρου από την Τουρκία. Κι όλο τίθεται το ερώτημα, όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε εάν θα κάνουμε το καθήκον μας, επεκτείνοντας τα χωρικά ύδατα της Ελλάδος, όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε για τις υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος. Οταν έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε εάν θα συνεχίσουμε να είμαστε κράτος μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, οι ενέργειες του οποίου θα τελούν εσαεί υπό τη διαρκή έγκριση της Τουρκίας. Κι όλο τίθεται το πάγιο και τρομακτικό ερώτημα: τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;
Η απάντηση στο ερώτημα, που σύσσωμη η δημοσιογραφική κοινότητα θέτει έντρομη κάθε πρωία, είναι μία: εάν ο πόλεμος είναι το χείριστο, τότε να τον αποφύγουμε πάση θυσία και με κάθε κόστος. Εάν, όμως, υπάρχει χειρότερη συνθήκη από τον πόλεμο, τότε, ναι, να τον κάνουμε, εφόσον παραστεί ανάγκη. Και χειρότερη συνθήκη υπάρχει και δεν είναι άλλη από την απώλεια της επιλογής του να καθορίζεις μόνος σου τη μοίρα σου. Να αποφασίζεις για το καλό του έθνους σου, χωρίς να σου υπαγορεύει κάποιος τρίτος τις κινήσεις και τις επιλογές σου. Αν, τελικώς, το τίμημα της διατήρησης της ειρήνης είναι μεγαλύτερο από αυτό του πολέμου, τότε, δυστυχώς, δεν μας μένει άλλη επιλογή. Κι αυτό όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας θα έχουμε.
Αυτά, από κάποιον που δεν έζησε και δεν ζει τον πόλεμο μέσα από τηλεοπτικά πάνελ και θεωρητικές συζητήσεις, αλλά από όσο κοντύτερα κι όσο σκληρότερα γίνεται.