Kύριε διευθυντά
Το 1992, στη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών μου στο Βασιλικό Κολέγιο Τέχνης του Λονδίνου, περπατώντας ένα απόγευμα στο πεζοδρόμιο του Χάιντ Παρκ με κατεύθυνση το Κένσινγκτον είδα στην ίδια πλευρά του πεζοδρομίου έναν κύριο να περπατάει και αναρωτήθηκα πού τον ξέρω, πώς τον ξέρω, αλλά σίγουρα τον ξέρω και προφανώς τον κοίταξα για λίγο επίμονα. Καθώς πλησίαζα, αφού περπατούσε αντίθετα από μένα, σκέφτηκα ότι είναι Ελληνας πολιτικός σε ταξίδι στο Λονδίνο που μάλλον έχω συναντήσει στην Αθήνα σε κάποια γιορτή του εξαδέλφου μου που ήταν δυναμικά ενταγμένος στο ΠΑΣΟΚ. Ο κύριος στάθηκε, μου χαμογέλασε και με ρώτησε αν είμαι Ελληνίς, ναι είπα εγώ, τι κάνετε εδώ στο Λονδίνο, σπουδάζω είπα εγώ, πού σπουδάζετε…
Η συζήτηση προχωρούσε και ένιωθα πολύ άβολα διότι μιλούσε σε άψογη καθαρεύουσα, ήταν φιλικότατος, ήξερε πολλά περί τέχνης, αλλά ΠΑΣΟΚ δεν ήταν, ούτε από τους πολιτικούς του εσωτερικού που θυμόμουν ήταν. Οπότε δεν ήξερα ποιος είναι. Με ρώτησε από πού είμαι, από την Τρίπολη είπα… Δεν θα το θυμάστε, ήσασταν μικρή, είπε, στην Τρίπολη είχαμε κάνει περιοδεία με τη βασίλισσα, ήταν όλη η πόλη γεμάτη κόσμο (στην καθαρεύουσα) … τότε όλα έκαναν ένα κλικ, και αντί να προσποιηθώ ότι ήξερα από την αρχή ποιος είναι, ρώτησα κατάμουτρα: Είστε ο Κωνσταντίνος; Ξέσπασε σε γέλια διαρκείας, εγώ για να το μπαλώσω, είπα, ξέρετε, δεν έχω καμία επαφή με τον χώρο σας έκτος από το Βασιλικό Κολέγιο, δεν σας αναγνώρισα πλήρως (σαν να υπήρχε μερικώς). Είπε ευγενέστατα, μην ανησυχείτε, έχω τακτοποιήσει το ποιος είμαι, είμαι Ελληνας μέσα μου, με ρώτησε τη γνώμη μου για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, μετά το «είμαι Ελληνας μέσα μου» σοβάρεψε απότομα ώς το τέλος της συζήτησής μας που ίσως κράτησε 15-20 λεπτά.
Μου ευχήθηκε ό,τι καλύτερο για το μέλλον μου, πήγε στον δρόμο του και εγώ στον δικό μου.
Περπατώντας δίπλα από τα κάγκελα του Χάιντ Παρκ θυμήθηκα την Τρίπολη του ’66, ήμουν μάλλον εγώ στους ώμους του παππού μου στηριγμένου στα κάγκελα του δικού μας πάρκου, μέσα σε ένα ξέφρενα χαρούμενο πλήθος να πετάει λουλούδια σε ένα ανοικτό αυτοκίνητο με δύο νέους ανθρώπους μέσα στα άσπρα ντυμένους να χαιρετούν. Για μένα ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου γιατί ο παππούς μου με κρατούσε εκεί ψηλά βασίλισσά του για αρκετή ώρα μέσα σε ένα χαρούμενο πλήθος μια μέρα με πολύ ήλιο. Σε τρία χρόνια έφυγε από τη ζωή.