Κύριε διευθυντά
Σε όσα ορθά επισημαίνει ο κ. Θεοδόσης Δόσιος στην επιστολή του (11 Φεβ.) θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις. Με το ισχύον σύστημα εξετάσεων ειδικότητος οι γιατροί στην Ελλάδα συνήθως ασκούνται επί σειράν ετών σε ένα νοσοκομείο, υπό την επίβλεψη συγκεκριμένων προσώπων, που στη συνέχεια είναι και εξεταστές τους. Εξ ορισμού αυτό δημιουργεί προβλήματα, καθόσον η κρίση των εξεταστών εκούσια ή ακούσια επηρεάζεται από την προηγούμενη σχέση τους, καλή ή δύσκολη, με τον εξεταζόμενο. Αντίθετα σε άλλες χώρες, όπως στη Βρετανία, οι απαιτητικές εξετάσεις για τα βασιλικά κολέγια (παθολόγων, χειρουργών κ.τ.λ.) δεν μπορούν να γίνουν από πρόσωπα που είχαν προηγούμενη εργασιακή σχέση με τον εξεταζόμενο, ο οποίος στην αίτησή του για να εξετασθεί δηλώνει σε ποια νοσοκομεία υπηρέτησε και με ποιους διευθυντές. Ο κάθε υποψήφιος αποστέλλεται για εξέταση σε νοσοκομείο όπου δεν έχει εργασθεί και οι εξεταστές (πάντα σε ζεύγη) είναι ένας ειδικός του τοπικού νοσοκομείου και ένας επισκέπτης από άλλο νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο. Τις απαντήσεις σε ερωτήσεις του ενός τις βαθμολογεί ο άλλος, και αντίστροφα. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται κατά το δυνατόν το αδιάβλητο της εξεταστικής διαδικασίας.
Νομίζω ότι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα. Εξάλλου εδώ οι ιατρικές σχολές και οι εξεταζόμενοι είναι πολύ λιγότεροι από εκείνους της Βρετανίας. Εναλλακτικά, οι εξετάσεις ειδικότητος θα μπορούσαν να είναι εθνικές και όχι τοπικές, με συμμετοχή εγκεκριμένων εξεταστών από διάφορες πόλεις (γιατί όχι και Ελλήνων επιστημόνων της διασποράς). Ενα τέτοιο σύστημα θα έδινε και στους υποψηφίους τη δυνατότητα να αναδείξουν τα προσόντα τους σε ευρύτερο κύκλο και πιθανώς θα τους εξασφάλιζε και καλύτερες προοπτικές εργασίας.