Κύριε διευθυντά
Η εκδημία του μητροπολίτη Ιωάννη Περγάμου, κατά κόσμον Ιωάννη Ζηζιούλα, γέμισε θλίψη όσους, συμμετέχοντας ενεργά στην περιβαλλοντική κίνηση, αναζητούν στέρεα θεολογικά ερείσματα στη μακραίωνη παράδοση της Ορθοδοξίας, από τα οποία απορρέουν επιταγές που καθιστούν την περιβαλλοντική έγνοια και μέριμνα από τις βασικές υποχρεώσεις κάθε συνειδητού ορθόδοξου χριστιανού, που, μέσα από την εκπλήρωσή τους, ανυψώνεται στην περιωπή ιερέως της Δημιουργίας.
Οντας αναπόσπαστο μέρος της Κτίσεως, ο άνθρωπος έχει επί πλέον επωμισθεί την αποστολή της εν Χριστώ θεώσεώς της, της λυτρώσεώς της δηλαδή από τον θάνατο, κάτι που πραγματοποιείται ολικώς στη Θεία Ευχαριστία –«τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν»– και μερικώς μέσα από βιωτή συνειδητού προσωπικού αγώνα για τη σωτηρία του κόσμου.
Χάρη στη στενή πνευματική φιλία του με τον αείμνηστο Κώστα Καρρά, ο μητροπολίτης Ιωάννης αγκάλιασε με θέρμη την περιβαλλοντική υπόθεση, τόσο συνεπή προς την ιδιότητά του ως ορθοδόξου θεολόγου και ως επισκόπου. Από τη στιγμή κυρίως που χρίσθηκε μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1986), συμπορεύθηκε με τη μικρή συντροφιά γύρω από τον Κώστα Καρρά (τα περισσότερα από τα μέλη της ήσαν ήδη, ή έγιναν αργότερα, μέλη της «Ελληνικής Εταιρείας»), της οποίας οι άοκνες προσπάθειες, μέσω θεολογικών ομάδων εργασίας, συνάξεων και συνεδρίων, βρήκαν στο Φανάρι ανταπόκριση από τους Πατριάρχες Δημήτριο Α΄ και Βαρθολομαίο. Ετσι η 1η Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε το 1991 ημέρα περισυλλογής και προσευχής υπέρ της Κτίσεως, έτσι πραγματώθηκαν τα μεγάλα περιβαλλοντικά συνέδρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου που άφησαν εποχή. Ετσι ο Βαρθολομαίος ανακηρύχθηκε διεθνώς «πράσινος» πατριάρχης και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε η πρώτη θρησκευτική έδρα στον κόσμο, ανεξαρτήτως θρησκείας, που ύψωσε τη σημαία του αγώνα υπέρ του περιβάλλοντος. Σε όλα αυτά ο ρόλος του εκλιπόντος μητροπολίτη Περγάμου υπήρξε κεντρικός.
Αλλοι θα αναφερθούν στη θεολογική του δεινότητα την οποία εκδήλωσε μέσα από σοφές πραγματείες, καθώς και στον δια-θρησκευτικό και δια-ομολογιακό διάλογο, στην ποιμαντική του δράση, στον μοναδικό τρόπο που είχε να ιερουργεί… Εμείς, οι φίλοι του και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πνευματικά του παιδιά στην «Ελληνική Εταιρεία», αποχαιρετίζουμε, πένθιμα και αναστάσιμα μαζί, γεμάτοι ευγνωμοσύνη, έναν μεγάλο μας δάσκαλο. Αιωνία του η μνήμη.