Kύριε διευθυντά
Συγκλονισμένη από την ανείπωτη συμφορά στη Ν. Τουρκία και Συρία και παρακολουθώντας το δράμα των θυμάτων από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, καταθέτω λίγα λόγια ψυχής…
Και άντε και κατάφερες να βγεις όπως όπως δευτερόλεπτα πριν γκρεμιστεί το σπίτι σου πίσω σου. Και μετά; Ενώ καλά καλά προσπαθείς να συνέλθεις από το σοκ, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ασύλληπτη πραγματικότητα.
Η γειτονιά αγνώριστη. Σου παίρνει λίγη ώρα για να προσανατολιστείς. Παντού ερείπια και σκόνη. Ενστικτωδώς ψάχνεις για κάποιο άνοιγμα μακριά από τα κτίρια. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης επικρατεί για ελάχιστα λεπτά μέχρι να σε χτυπήσει το κύμα της συνειδητοποίησης ότι οι δικοί σου δεν είναι γύρω σου. Δεν βγήκαν; Ο τρόμος τρυπώνει βίαια στα σωθικά σου. Τρέχεις πιο κοντά και αρχίζεις να ουρλιάζεις τα αγαπημένα ονόματα. Ακούς φωνές πνιχτές, μακρινές. Είναι οι δικές τους ή από τα άλλα σπίτια; Αρχίζεις και τρέμεις ανεξέλεγκτα. Τα δόντια σου χτυπάνε. Είναι από το σοκ ή μήπως είναι από το κρύο; Οι -8 βαθμοί αρχίζουν να σε περονιάζουν. Βγήκες με τις πιτζάμες και είσαι απροστάτευτος στο κρύο και στο χιονόνερο που πέφτει αλύπητα. Πώς γίνεται η φύση να συνεχίζει την πορεία της σαν να μη συνέβη τίποτε;
Ψάχνεις κάποιον να βοηθήσει εσένα και τους δικούς σου που βρίσκονται κάπου κάτω από αυτή την άμορφη μάζα τσιμέντου που κάποτε ήταν η πολυκατοικία σου. Αλλά όποιον και αν συναντάς γύρω σου μοιάζει σαν να κοιτάς σε καθρέφτη. Ο ίδιος τρόμος στα μάτια, η ίδια απόγνωση, η ίδια απελπισία. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που ζούμε. Παντού φωνές. Από τους έξω. Από τους μέσα. Από παντού. Και το κρύο δυναμώνει. Και ο χρόνος έχει σταματήσει. Εχει διαστρεβλωθεί περίεργα. Κάθε λεπτό μοιάζει με ώρα. Κάθε ώρα μοιάζει χρόνος. Και η βοήθεια αργεί. Και να έρθει πού θα πρωτοπάει; Σε ποιο σπιτικό; Σε ποια οικογένεια; Σε ποιο απελπισμένο κάλεσμα;
Ολα μοιάζουν τόσο διαφορετικά από αυτό που ονόμαζες ζωή μέχρι σήμερα. Πόσο μακρινοί και άσκοποι οι καβγάδες με τη γυναίκα σου, το άγχος για την επίδοση των παιδιών σου στο σχολείο, για την πληρωμή του δανείου σου τον μήνα αυτό, για τον στρυφνό σου συνάδελφο στη δουλειά. Ολα μάταια. Ολα ανούσια. Και οι ώρες περνούν. Και μαθαίνεις το σώμα σου να αντέχει το κρύο. Και κουλουριάζεσαι δίπλα σε μια αυτοσχέδια φωτιά που άναψαν κάποιοι σαν εσένα. Ωσπου έρχεται η επόμενη μέρα. Και η βοήθεια φτάνει. Παρακάλια. Υπομονή. Προσευχή. Απόγνωση. Κενό. Ελπίδα. Και τα πρώτα κλάματα από τα χαλάσματα διαδέχονται χειροκροτήματα. «Ο Θεός είναι μεγάλος!» ακούς όταν βγαίνουν οι πρώτες ζωντανές ψυχές από τα συντρίμμια. Ο Θεός είναι μεγάλος… Και ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τελικά την ανημποριά και αδυναμία του μπροστά στην πανδαμάτειρα φύση…