Κύριε διευθυντά
Από τη δεκαετία του 1990 παρακολουθώ με δέος το έπος του νέου «που πιάνει πουλιά στον αέρα» αρχής γενομένης από τις καταστροφικές καταλήψεις γυμνασίων-λυκείων με επακόλουθο τη διάλυση της δημόσιας μέσης εκπαίδευσης. Ακολούθησαν μπάχαλα μεσαίου μεγέθους, ώσπου αισίως φτάσαμε στην πυρπόληση της Αθήνας το 2008 και στην εκ νέου πυρπόλησή της το 2010, αυτή τη φορά επαυξημένη με τους εργαζομένους της Μαρφίν, οι οποίοι, σύμφωνα με τον περί ου ο λόγος, κακώς εργάζονταν…
Συνεχίζοντας να θέτει κάθε μπάχαλο υπό την αιγίδα του έφτασε τελικά στα ύπατα αξιώματα. Και τι έκανε μετά; Μα το μόνο που καλά κατέχει: Νέα μπάχαλα! Τσαπατσούλικο δημοψήφισμα. Ανάλογη διαπραγμάτευση. Πισωγύρισμα της χώρας. Δεκάδες δισεκατομμύρια επιπλέον χρέος. Σκούπισμα των ασφαλιστικών ταμείων. Στύψιμο της μεσαίας τάξης. Ενεχυρίαση της δημόσιας περιουσίας για μόνον 99 έτη… και πάει λέγοντας. Οταν πλησίαζε η ώρα της κρίσης, έστησε –τσαπατσούλικα και πάλι– μια σκευωρία εις βάρος των πολιτικών του αντιπάλων, μα με τόση τσαπατσουλιά δεν του βγήκε. Ωστόσο πρόλαβε να ναρκοθετήσει τις επόμενες εκλογές με την ψήφιση της απλής αναλογικής και ήδη ετοιμάζει νέο γκραντ μπάχαλο με την αποχώρησή του από τη Βουλή.
Κάποιοι ήλπιζαν ότι με τον καιρό θα μπορούσε ίσως να ωριμάσει. Ομως ο τρόπος με τον οποίο απευθύνεται τόσο προς τους ψηφοφόρους της πέραν του κόμματός του Αριστεράς όσο και προς αυτούς του κεντρώου χώρου είναι μία ακόμη ατελέσφορη τσαπατσουλιά, η οποία εδράζεται στην αντίληψη ότι το εν λόγω κοινό αποτελείται από ηλιθίους.
Δυστυχώς για όλους μας, το συγκεκριμένο άτομο είναι φύσει μπαχαλάκιας και η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Επ’ αυτού αποφαίνεται και η παλιά κινεζική παραβολή του σκορπιού και του βάτραχου, που έχει ως εξής: Μια φορά κι έναν καιρό ο σκορπιός έπρεπε να περάσει ένα ρυάκι και ζήτησε τη βοήθεια του βάτραχου. Εκείνος αρνήθηκε, φοβούμενος ότι ο σκορπιός θα τον θανατώσει. «Οχι», απάντησε ο σκορπιός, «διότι αν σε τσιμπήσω θα πνιγούμε κι οι δυο». Ο βάτραχος πείστηκε από την ατράνταχτη λογική του επιχειρήματος και δέχτηκε να κάνει τον περατάρη. Στη μέση της διαδρομής όμως ένιωσε έναν φοβερό πόνο στην πλάτη του. «Τι έκανες!» πάτησε τις φωνές, «Τώρα θα πεθάνουμε και οι δύο!» «Το ξέρω», ήρθε άμεσα η απάντηση, «αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι στη φύση μου!» Να λοιπόν γιατί όλοι οι οδοδείκτες που γράφουν «μπάχαλο» στον επικό νέο εσαεί θα οδηγούν.