Κύριε διευθυντά
Υπάρχει ένα συγκλονιστικό ποίημα του Κ. Π. Καβάφη με τίτλο «Ας φρόντιζαν», τραγικά επίκαιρο, «προεκλογικό», καθόλου αισιόδοξο.
Εύκολα μπορεί να το βρει κανείς στο Διαδίκτυο, να το κατανοήσει και να το προσαρμόσει στα καθ’ ημάς. Για τους αναγνώστες της «Καθημερινής» πρόκειται.
Είναι από τα ποιήματα εκείνα που δεν «συνταξιοδοτούνται» με τον χρόνο. Ισχύουν και σήμερα.
Δεν ξέρουμε αν «έβλαψαν και οι τρεις… τη Συρία το ίδιο»…, με απλή ή ενισχυμένη «αναλογική» ευθύνη. Την έβλαψαν όμως. Με τις ολιγωρίες, τις παραλείψεις, την ανελέητη γραφειοκρατία, με τις επιλογές τους, όλοι ανεξαιρέτως και διαδοχικά, επί σειράν ετών.
Με επίγνωση της ουτοπικής προσδοκίας, αναζητώντας τον καλύτερο να κυβερνήσει, ο ποιητής τα ρίχνει στους θεούς. Ας φρόντιζαν οι θεοί να στείλουν…
Οι όποιοι θεοί, βέβαια, δεν ασχολούνται με την κίνηση των τρένων. Τους φτάνει η κίνηση της Γης, η κίνηση των άστρων (λέμε τώρα…). Ευτυχώς ή «δυστυχώς είμαστε ελεύθεροι» να φροντίσουμε εμείς για τους καλύτερους. Και αυτοί επιτέλους ας φροντίσουν… να μην ξαναγίνουν ποτέ τέτοια πράγματα.
Με κάποιον τρόπο ακούστηκε στη Λάρισα με το «ποτέ ξανά». Ομως αυτό, όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά κινδυνεύει να μείνει κενό, να γίνει γραφικό, να το πάρει ο άνεμος και να το κομματιάσει σαν την Ηχώ στην επανάληψή της.
Οι λέξεις είναι για τους ποιητές. Για τους πολιτικούς είναι τα έργα και δεν εννοούμε τις εργολαβίες. Εννοούμε το Εργον, τις πράξεις για το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο.
Ας το φροντίσουν κάποτε…