Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την πρόσφατη και όλως προεκλογική δήλωση του κ. Μητσοτάκη, περί παροχής επιδόματος σε συνταξιούχους (λόγω της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις τους) με την αιτιολογία ότι «σήμερα δεν υπάρχουν πολίτες Β΄ κατηγορίας», παρατηρώ και σχολιάζω τα ακόλουθα:
Η χρήση του ουσιαστικού «κατηγορία», αφορώσα εν προκειμένω τους πολίτες της χώρας, είναι προφανώς λανθασμένη και άκρως «λαϊκιστική» διότι, ως γνωστόν, οι πολίτες δεν κατηγοριοποιούνται (σε πολίτες Α΄, Β΄ ή Γ΄ Κατηγορίας) δεδομένου ότι σύμφωνα με το άρθρο 4 του Συντάγματος: «Οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου και έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις» (Αρχή της Ισότητας).
Περαιτέρω, και επειδή Κατηγορία «είναι το σύνολο προσώπων ή πραγμάτων με κοινά χαρακτηριστικά που εντάσσονται σε μια ομάδα», η ιδιότητα του πολίτου, ως έννοια γενική και απόλυτη συνιστά αποκλειστικά μία και μοναδική (συνταγματικώς κατοχυρωμένη) κατηγορία, με ένα και μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό, «την ιθαγένεια» και ως εκ τούτου, είναι αδύνατη εννοιολογικά η περαιτέρω κατηγοριοποίηση αυτών (των πολιτών), ακόμη… ούτε χάριν «αστεϊσμού».
Ασφαλώς οι πολίτες βάσει διαφόρων κριτηρίων, έχοντας κοινά χαρακτηριστικά, συστατικά μιας ομάδας, σύμφωνα με τον Νόμο, κατηγοριοποιούνται σε συν/χους διαφόρων κατηγοριών (π.χ. Δημοσίου, ιδιωτικού φορέα, τραπεζών κ.λπ.). Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, όσον αφορά τους «αδικημένους» συν/χους των διαφόρων κατηγοριών (πολίτες Β΄ κατηγορίας κατά τον κ. Μητσοτάκη), πόσο τυχεροί ξαφνικά θα νιώσουν όλοι αυτοί όχι μόνο γιατί θα γίνουν πλουσιότεροι κατά 200 ή 300 ευρώ αναλόγως αλλά κυρίως, διότι θα αλλάξουν «κατηγορία» και από πολίτες Β΄ κατηγορίας θα γίνουν πολίτες Α΄ κατηγορίας (κάτι παρόμοιο αναλογικά, που συμβαίνει και στις ποδοσφαιρικές ομάδες!).
Κατά τη δική μου άποψη, η κατηγοριοποίηση των συνταξιούχων και αντιστοίχως οι συνταξιοδοτικές απολαβές τους θα μπορούσαν να διαφέρουν, νομίμως, και ποσοτικά (ακόμη και εντός της ιδίας κατηγορίας ένταξης) εάν τα κριτήρια συνταξιοδότησης δεν είναι μόνο τα κοινά της κάθε κατηγορίας (χρόνος ασφάλισης, συν/κός φορέας, ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ.), αλλά κυρίως τα ιδιαίτερα και αξιοκρατικά τοιαύτα, όπως για παράδειγμα «Η κρίση περί της εν ενεργεία παροχής ποιοτικής εργασίας ή υπηρεσίας, η σύννομος, έντιμος και ηθική άσκηση του επαγγέλματος ή λειτουργήματος και κυρίως, μέσω όλων αυτών, η προσφορά στον άνθρωπο, στο κοινωνικό σύνολο και στην ίδια την πολιτεία».
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στον εξαίρετο και ανυπέρβλητο ορισμό του Αριστοτέλη «Περί Κατηγοριών», στον οποίο άλλωστε βασίζεται και η δική μου εκδοχή, κατά τον οποίο: «Κατηγορίες είναι τα ευρέα γένη, στα οποία υπάγονται όλα τα όντα, και από τα οποία δέχονται προσδιορισμούς». Συνεπώς, τα «όντα» προδίδουν στις κατηγορίες προσδιορισμούς και όχι οι κατηγορίες σ’ αυτά!