Kύριε διευθυντά
Προ ημερών πέρασα μπροστά από την Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Για όσους δεν το γνωρίζουν τούτο σημαίνει Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Αν διερωτάσθε τι ακριβώς υποδηλοί αυτός ο τίτλος θα σας απογοητεύσω. Σκοπός μου δεν είναι ο τίτλος αλλά τα επτά γράμματα και οι πέντε τελείες που υποτίθεται ότι τον συντομεύουν. Πολλά λέγονται και γράφονται για την ασχημία του λόγου. Η κακή χρήση των λέξεων με ενοχλεί και με προβληματίζει. Το «τουρλού» ελληνικών και ξένων λέξεων επίσης. Ομως τα ακρωνύμια με βασανίζουν και με εκνευρίζουν. Πέρα από την ασχημία τους είναι και επιθετικά. Υπονοούν ότι δεν γνωρίζω κάτι που έπρεπε να γνωρίζω, ότι έχω χάσει επαφή με τα κοινά.
Μεταξύ των «απολύτως κατεπείγον», «στο ματς κόντρα στην Αστραπή ο Κεραυνός πήρε τη ρεβάνς», «για την ΑΣΠΑΙΤΕ παίρνεις τον ΗΣΑΠ και βγαίνεις στο ΟΑΚΑ» εσείς ποιο βρίσκετε πιο απωθητικό; Υπάρχουν, φυσικά, λόγοι για την εισβολή των ακρωνυμίων στη ζωή μας, όπως και για την κακοποίηση των λέξεων και την ανάμειξή τους με ξένες λέξεις. Η εξέλιξη της γλώσσας είναι όπως η εξέλιξη των ειδών. Δεν σταματά, δεν υπακούει σε μακροχρόνιους στόχους, έχει μια δυναμική τόσο ισχυρή όσο και οι φυσικοί νόμοι. Η ευκολία της στιγμής και η μόδα επικρατούν πάνω στην καλαισθησία και στη νοικοκυροσύνη. Το χειρότερο, προσβάλλουν και αμβλύνουν τη λογική.
Ομως, φοβάμαι ότι το ρεύμα δεν αναστρέφεται. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιες επεμβάσεις. Θα περιοριστώ σε μια που αφορά τα ακρωνύμια. Στις επιστημονικές δημοσιεύσεις είναι κανόνας να προηγείται ο πλήρης όρος και να ακολουθεί το ακρωνύμιο την πρώτη φορά που εμφανίζεται στο κείμενο. Γιατί να μην απαιτούν το ίδιο οι καθ’ ημάς εκδότες εφημερίδων, περιοδικών και βιβλίων; Εντάξει με τα ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ. Μας αφορούν όλους, τα χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση και επί πλέον έχουν έναν καθαρό ήχο. Αλλά γιατί πρέπει να επιβαρύνω τη μνήμη μου με τα ΑΑΔΕ, ΑΣΔΔ, ΟΔΑΠΠ και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός;