Κύριε διευθυντά
Μια λειτουργία, τo Mentoring, διαδεδομένη από ετών στο μάνατζμεντ, ήρθε στην επιφάνεια τελευταία, με την εισαγωγή του θεσμού του «μέντορα» στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Με πολύ ενδιαφέρον πληροφορήθηκα, από τη στήλη Αθηναϊκά plus της «Κ», ότι στο πλαίσιο σπουδαίας ευρωπαϊκής, ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα συναντηθούν, μεταξύ 26 και 28 Μαΐου, στην Αθήνα, «ταλαντούχοι δημιουργοί που έμαθαν πολλά κάτω από τις φτερούγες σημαντικών ανθρώπων».
Με αυτή την ευκαιρία, η επιστολή μου. Εμείς είχαμε τη λέξη (από τον Ομηρο), αλλά είχαμε ξεχάσει την έννοια. Οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν τη λέξη, αλλά καλλιέργησαν την έννοια. Προσωπικά, επωμίσθηκα τον ρόλο του μέντορα, ατύπως πολλές φορές, αναγνωρίζοντάς τον περισσότερο ως προνόμιο, παρά ως καθήκον. Είχα αξιωθεί, προς τούτο, να συναπαντηθώ με την απάντηση, σε σχετική ερώτηση, μεγάλου διανοητή μάνατζερ. Η απάντησή του: «Οταν θα έχετε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, δεν θα θυμάστε τίποτα από τα προβλήματα και τις αγωνίες που σας βασάνισαν, κατά καιρούς. Εκείνο που θα μείνει ως απολογισμός, θα είναι πόσο και πόσους συνεργάτες σας βοηθήσατε για να διαγράψουν μια επιτυχημένη και χρήσιμη επαγγελματική και ατομική πορεία».
Ναι, το Mentoring είναι ένα γενναιόφρον προνόμιο. Αρκεί κάποιος να το ασκήσει με γενναιοδωρία.