Κύριε διευθυντά
Σας ευχαριστώ για το άρθρο του κ. Πέτρου Μαρτινίδη (φ. Κυριακής 12/3/2023) με τίτλο «Και αν;». Ημουν ταραγμένη από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, όπως πολλοί από εμάς, και το κείμενό του με προσγείωσε. Παραθέτω μικρό απόσπασμα: «(…) Εύλογα, έτσι, τίθεται το ερώτημα: “Και αν το 2008 βρίσκεται πάλι μπροστά μας;”. Με μιαν αντιεξουσιαστική ορμή χωρίς πολιτική πυξίδα και συγκρούσεις μέχρι τις εκλογές απλής αναλογικής. Ας φανταστούμε, σε αυτό το πλαίσιο, κυβερνητική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΜέΡΑ25 – Πλεύσης Ελευθερίας – ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Ελληνικής Λύσης στο αντισυστημικό πανηγύρι, συν ένα αμφίρροπο ΚΙΝΑΛ. Θαυμαστό συνονθύλευμα, με τους αρμούς της εξουσίας σε χέρια “αδιάφθορων”, μαθητές του Αντρέι Ζντάνοφ που θα ηθικολογούν στη δημόσια τηλεόραση και τα ΕΑΑΚ σε ρόλο πανεπιστημιακής αστυνομίας, τον οποίο πάντοτε κατείχαν. Για να εκδικηθούμε τη διαφθορά και την ανικανότητα των υπερασπιστών του συστήματος, η “έννομη τάξη” θα θεωρείται ισοδύναμο της τυραννίας».
Εγώ που είμαι 95 χρόνων, θυμάμαι καλά τα πολύνεκρα έτη 1943-1949, βαρύτατο τίμημα της απόφασής μας να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να ψηφίζουν λεύθερα. Αν τώρα ψηφίσω «για να τιμωρήσω», αυτή θα είναι και η τελευταία μου φορά, και η τελευταία τους φορά. Εχω προειδοποιηθεί -όλοι μας έχουμε προειδοποιηθεί-, ο ΣΥΡΙΖΑ μας ανακοινώνει συχνά τις προθέσεις του. Ευχαριστώ τον κ. Μαρτινίδη που με έθεσε προ των ευθυνών μου.