Κύριε διευθυντά
Ελπίζω να μην κάνω κατάχρηση της στήλης, αλλά οι μέρες είναι δύστυχες και οι συνειρμοί αμείλικτοι.
Προσωπικά, γνώρισα την Ινδία εξ αγχιστείας και πολλές φορές ανακαλώ πρόσωπα και πράγματα, σε συνδυασμό με τα δικά μας. Ετσι, θυμάμαι ότι σ’ ένα ταξίδι εκεί, στα «σύνορα» Βορρά – Νότου, βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια διαδήλωση, με αρχηγό μια λαϊκή τραγουδίστρια, την περίφημη Τζέι Λαλίτα, «υπουργό» περιβάλλοντος της περιοχής. Στην ερώτηση «γιατί η διαμαρτυρία», η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Ελλειψη νερού στον Νότο». «Κάποιος μας κοροϊδεύει ασύστολα για την ασχετοσύνη μας», σκέφθηκα.
Και το νερό απ’ τους μουσώνες πού να πηγαίνει άραγε;
Το καταπίνει η γη και ό,τι περισσεύει πέφτει στον Ινδικό, γιατί δεν υπάρχουν έργα υποδομής για την άρδευση και ταμιευτήρες για την ύδρευση.
Θυμήθηκα αυτήν τη φράση και τώρα που ακούμε συνέχεια για τη βροχή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, τα οποία και εδώ η Γη… τα καταπίνει και δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους.
Το είχε εκ γενετής αυτό το ελάττωμα η Γη, να καταπίνει τα πάντα και κυρίως τα μεγάλα μυστικά και κονδύλια (ίσως δεν χρειάζεται το και).
Γενικά, δεν ξέρω πόσο «απέχουμε» από την Ευρώπη, αλλά φοβάμαι ότι με την Ινδία είμαστε πολύ κοντά και δεν εννοώ, βέβαια, τον πολιτισμό, την ιατρική ή την πληροφορική.
Πάντα με το ενδεχόμενο και η Ινδία να μας έχει αφήσει πίσω μόνους, χωρίς υποδομές.
ΥΓ.: Σίγουρα τα τρένα στην Ινδία δεν είναι καθόλου καλά, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, του πληθυσμού, των αποστάσεων, της γεωμορφολογίας και του συνολικού δικτύου, πάλι καλά.