Kύριε διευθυντά
Πριν διαβάσω τον μύθο του Αισώπου, δεν πίστευα ότι η χελώνα θα μπορούσε να ξεπεράσει τον λαγό στο τρέξιμο. Ο λαγός, εν τη αλαζονεία του, είπε «έχω καιρό, ας ρίξω έναν υπνάκο», με αποτέλεσμα να βρει τη χελώνα στο τέρμα να τον περιμένει.
Τις έβλεπα να περνούν την άσφαλτο για να βρουν το ταίρι τους που τις καλούσε, ανυποψίαστες για τον κίνδυνο. Τις μάζευα στο σπίτι, όπου είχα ένα χώρο προστατευμένο, και περνούσαν ζωή χαρισάμενη, με φρέσκα φρούτα και λαχανικά, και κάνοντας χαρούλες με τις εγγονές μου. Οι κυρίες γεννούσαν και αυγά, αλλά δεν τα κλωσούσαν. Τα αυγά δεν επωάζονταν. Μήπως έφταιγε η αιχμαλωσία; Τις φόρτωσα στο αυτοκίνητο και τις αμόλησα σε ένα χωράφι, μακριά από την άσφαλτο. Την άλλη μέρα, βρήκα τις δύο ξαπλωμένες ανάσκελα, να κοιτάνε απελπισμένα τα πόδια τους και να τεντώνουν τον λαιμό τους, προσπαθώντας να γυρίσουν μπρούμυτα, στη σωστή θέση. Μήπως είχαν ξεχάσει πώς γίνεται αυτό;
Οταν ήμασταν πρόσκοποι, τα χελωνάκια ήταν η αδυναμία μας. Μέσα από το καύκαλό τους, που έμοιαζε με θυρεό, περνούσαμε το προσκοπικό μαντίλι.
Κόβαμε το νήμα μιας ζωής που θα ζούσε 150 με 200 χρόνια!
Σε πιάνει ίλιγγος!