Κύριε διευθυντά
Στα όσα λίαν ευστόχως γράφει ο κ. Γιώργος Κωστούλας στην επιστολή του «Η μεγάλη τιμή να είσαι μέντορας» στο φύλλο της 15ης Μαρτίου, επιτρέψτε μου να προσθέσω τα εξής: Η λέξη Μέντωρ επανήλθε στη χρήση μετά το 1700, μετά την έκδοση ενός μυθιστορήματος του Francois Fenelon καθολικού Γάλλου Αρχιεπισκόπου, το πολυδιαβασμένο έργο του «Les aventures de Télemaque fils d’ Ulysse» (Οι περιπέτειες του Τηλέμαχου, γιου του Οδυσσέα), το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση (1699).
Οπως τονίζει ο κ. Γ. Κωστούλας, ο όρος χρησιμοποιήθηκε στην εκπαίδευση κυρίως από τους Αγγλοσάξονες. Μάλιστα από κύριο όνομα χρησιμοποιείται πλέον ως ουσιαστικό mentor, μέντωρ, και η λειτουργία mentoring.
Το Σώμα Ομοτίμων Καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών και η Ευρωπαϊκή Ενωση Ομοτίμων Καθηγητών των οποίων είχα την τιμή να προεδρεύω, και η Ενωση Διάδοσης του Ιπποκράτειου Πνεύματος της οποίας είμαι μέλος, έχουν αφιερώσει πολλές δημοσιεύσεις και ομιλίες στο έργο και στη συνεισφορά των μεντόρων.
Στο Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών διοργανώθηκε στις 19-21 Ιανουαρίου μία εκπαιδευτική σειρά «Mentoring in Research».
Εντούτοις δεν υπάρχει προσαρμογή του όρου mentoring στα ελληνικά. Χρησιμοποιούνται περιγραφικοί όροι, όπως συμβουλευτική, καθοδήγηση, κ.ά.
Με απολογίες στους λαμπρούς φιλολόγους της πατρίδος μας θα ήθελα να προτείνω τον νεολογισμό-όρο «Μεντορεία» κατ’ αναλογία του ρήτωρ-ρητορεία.
Αναγνωρίζω ότι η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Μην ξεχνάμε όμως σήμερα ότι ξένες λέξεις «πολιτογραφούνται» βαθμιαίως ως ελληνικές.