Κύριε διευθυντά
Δύο λόγοι με κάνουν σήμερα να σας απευθύνω αυτή την επιστολή. Ο πρώτος είναι οι επικείμενες εκλογές. Ο δεύτερος, που αποτελεί περισσότερο αφορμή παρά αιτία, είναι η πρόσφατη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου «Μετονομασία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων και διεύρυνση του αντικειμένου της με αρμοδιότητες επί των υπηρεσιών ύδατος και της διαχείρισης αστικών αποβλήτων, ενίσχυση της υδατικής πολιτικής – Εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για τη χρήση και παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές μέσω της ενσωμάτωσης των οδηγιών Ε.Ε. 2018/2001 και 2019/944 – Ειδικότερες διατάξεις για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την προστασία του περιβάλλοντος». Μαζί, η αίσθηση που προκάλεσε και η επικείμενη «κομματικοποίηση» του ζητήματος του νερού, με τους μεν να υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο ιδιωτικοποιεί έμμεσα το νερό και με τους δε να απαντούν πως αυτό αποτελεί κατάφωρο ψέμα.
Δεν ήταν λοιπόν το νομοσχέδιο αυτό καθαυτό που προκάλεσε αίσθηση. Κι αυτό γιατί δεν είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι το διάβασαν. Φυσικά αυτό δεν είναι παράλογο, αφού το νομοσχέδιο έχει 357 σελίδες και είναι ελάχιστα κατανοητό για κάποιον ο οποίος δεν έχει ασχοληθεί εις βάθος με την περιβαλλοντική νομοθεσία στη χώρα μας. Η όλη συζήτηση περί του νομοσχεδίου ξεκίνησε γιατί το ζήτημα της διαχείρισης παροχής νερού στο οποίο αναφέρεται «κομματικοποιήθηκε», συζητήθηκε δηλαδή ως ακόμη ένα ζήτημα που διαχωρίζει τη μια παράταξη από την άλλη. Μα πώς θα μπορούσε ένα ζήτημα σαν την καθολική πρόσβαση στο νερό να είναι ζήτημα ιδεολογίας;
Το νερό φυσικά δεν είναι το μόνο. Στη χώρα μας, κακά τα ψέματα, τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι πρώτα απ’ όλα ζητήματα πολιτικής ιδεολογίας. Ποτέ δεν συζητούνται για την ουσία τους. Με άλλα λόγια, δεν συζητείται ποτέ η πραγματική σημασία που έχει να κάνουμε ανακύκλωση, να μειώσουμε την παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα, να αυξήσουμε την παραγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Συζητούνται πάντοτε σε σχέση με κάποιο άλλο ζήτημα, το οποίο είναι «όντως» φλέγον(;). Τα περιβαλλοντικά και επισιτιστικά ζητήματα στη χώρα μας δεν βρίσκονται μέσα στο λεγόμενο «παράθυρο του Οβερτον», στα ζητήματα δηλαδή που συζητούνται στην πολιτική σκηνή μιας χώρας και πάνω στα οποία δομείται το πολιτικό ντιμπέιτ.
Γράφω λοιπόν σήμερα για να πω το αυτονόητο: τα περιβαλλοντικά ζητήματα δεν είναι σαν τα ζώδια. Δεν έχει κανείς μας την επιλογή να αποφασίσει αν τα πιστεύει ή όχι. Η μόλυνση του περιβάλλοντος επιφέρει επισιτιστική ανασφάλεια, επιδείνωση της υγείας του πληθυσμού και δυσμενείς συνθήκες επιβίωσης. Αυτά με τη σειρά τους επιφέρουν την επιδείνωση της οικονομίας. Και δυστυχώς, η γενικευμένη μόλυνση του περιβάλλοντος δεν είναι μακριά. Οταν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, κανένα δικαίωμά μας δεν θα μπορεί να προστατευθεί. Καμία πολιτική ιδεολογία δεν θα έχει σημασία.
Κι αν ακόμη η σκέψη που σχηματίζεται στο μυαλό κάποιων αναγνωστών είναι «έχουμε πιο σημαντικά προβλήματα σαν χώρα από το να σώσουμε τα δέντρα», έχω να σας πω πως η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι από μόνη της αυτοσκοπός.
Δεν είναι απλά ένα από τα δεκάδες θέματα που πρέπει να λύσουμε. Είναι μια συνιστώσα την οποία πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι πολιτικοί αρχηγοί κάθε φορά που προτείνουν ένα νομοσχέδιο, σε κάθε ψήφο, σε κάθε πράξη τους, σε κάθε πολιτικό τους λόγο.
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ζήτημα όλων μας. Μπορούμε (και πρέπει) να τα πάμε καλύτερα.