Κύριε διευθυντά
Εκφράζονται κατά καιρούς διάφορες απόψεις για τον θεσμό της βασιλείας στα κράτη της Ευρώπης: θαυμάζουμε την αποτελεσματική ευγένεια της δανικής βασιλείας, την ήπια σταθερότητα της ολλανδικής βασιλικής οικογένειας, την απαστράπτουσα σιωπηρή παρουσία της σουηδικής βασιλείας. Και βέβαια παραμένουμε αμφίβολοι για τα επιτεύγματα της ισπανικής βασιλικής οικογένειας, με ευτυχή εξαίρεση τη δημοφιλέστατη βασίλισσα Σοφία. Είναι επίσης γνωστό ότι οι βασιλείες των βαλκανικών χωρών δεν αξιώθηκαν σπουδαίες μακροημερεύσεις, αν εξαιρέσουμε βέβαια τα 130 και πλέον έτη της ελληνικής.
Ιστορική εξαίρεση αποτελούν τα τελευταία 200 χρόνια βασιλείας της Αγγλίας και του Η.Β., όπως η πρόσφατη στέψη του Καρόλου Γ΄ μάς θύμισε. Χάρη στη σχετικά μακρόβια ιστορική περίοδο της Βρετανικής αυτοκρατορίας, χάρη στις νίκες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, χάρη στην πολιτιστική/γλωσσική κυριαρχία εντός των ΗΠΑ και τέλος χάρη στην εξωστρεφή, εγκυκλοπαιδική εξέλιξη της ιστορικής της ταυτότητας με συνέπεια και συνέχεια εθνικών θεσμών και αξιών, οι λαοί του Η.Β. συνδέθηκαν με τον θεσμό της βασιλείας και στηρίχτηκαν στις ηγετικές δυνατότητες που εμπνέει. Ο βασιλιάς Κάρολος παραμένει συνεχιστής δημοκρατικών, κοινοβουλευτικών, χριστιανικών, κοινοπολιτειακών παραδόσεων που εξελίσσονται για πολλούς αιώνες στη χώρα του και τις οποίες ορκίστηκε να υπηρετήσει. Στο απλό ερώτημα που του τέθηκε με την άφιξή του στο Αββαείο του Ουέστμινστερ απάντησε με το χέρι στην καρδιά, «I am here to serve, not to be served».
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι το Η.Β. αποτελεί παγκόσμια εξαίρεση ενώ ταυτόχρονα προσφέρει μία δόκιμη πρόταση ασφαλούς διακυβέρνησης – ή, αν προτιμάτε, κυβερνητικής ηγεσίας. Ποιος υπεύθυνος πολίτης σύγχρονης δημοκρατίας δεν θα προτιμούσε άλλωστε τη συνέχεια και την πρόοδο από τη λαοφιλή φιλοδοξία εφήμερων πολιτικών για τους οποίους η αιωνιότητα συνοψίζεται σε μία αμφίβολη τετραετία;