Κύριε διευθυντά
Ενας νέος βασιλιάς, μια νέα γενιά, μια νέα αισιόδοξη προοπτική. Την 6η Μαΐου άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο παρακολούθησαν τη στέψη των Αυτών Μεγαλειοτήτων Βασιλέα Καρόλου Γ΄ και Βασίλισσας Καμίλας. Καθένας τους, είτε από την προνομιακή θέση του προσκεκλημένου στο Αββαείο του Ουέστμινστερ, είτε μπροστά σε μια οθόνη στην άλλη άκρη του κόσμου, αποκόμισε τις δικές του εντυπώσεις και αναμνήσεις από μια αναμφισβήτητα αξέχαστη ημέρα, γεμάτη τελετουργική λαμπρότητα, ιστορικές αναφορές, θρησκευτικούς και πολιτικούς συμβολισμούς. Εδώ στην Ελλάδα, γνωρίζω ότι πολλοί συγκινήθηκαν τόσο με την επιλογή της Αυτού Μεγαλειότητας να ακουστεί βυζαντινός ύμνος τη στιγμή της στέψης του, όσο και με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Νικήτα μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών που έδωσαν την ευλογία τους στον νέο μονάρχη.
Ολος ο κόσμος είχε τα μάτια του στραμμένα σε κάθε στάδιο της τελετής. Ομως, η αλήθεια είναι ότι μόνο ο ίδιος ο βασιλιάς γνωρίζει τι περνούσε από το μυαλό του τη στιγμή που βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε μια τελετή που μετράει σχεδόν 1.000 χρόνια ιστορίας.
Ετσι, παρατήρησα με ενδιαφέρον και κάποια έκπληξη ότι ορισμένοι διέκριναν ένα στοιχείο μελαγχολίας στην τελετή. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, ίσως να αποτελεί μια λανθασμένη ανάγνωση της στάσης ενός βασιλιά που ανέβηκε στον θρόνο σε μεγαλύτερη ηλικία από οποιονδήποτε από τους προκατόχους του, και μάλιστα μετά μια ολόκληρη ζωή δημόσιας προσφοράς. Θα έλεγα ότι η προσωπική εμπειρία και η γνώση που έχει αποκομίσει από μια τόσο μακρά περίοδο ως διάδοχος του θρόνου, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της αξιοσημείωτης μακράς και αξιοθαύμαστης βασιλείας της Αυτής Μεγαλειότητας Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, δεν μπορεί παρά να γεννούν αισθήματα ευθύνης και σεβασμού. Το να εμφανίζεται κανείς σοβαρός δεν είναι απαραίτητα δείγμα μελαγχολικής διάθεσης, ειδικά όταν έχει επίγνωση των ευθυνών που αναλαμβάνει.
Πιστεύω, επίσης, ότι θα πρέπει να σταθούμε με προσοχή απέναντι στην εύκολη κριτική μιας τελετής, ενός θεσμού, ακόμη και ενός έθνους, μέσα από ένα πολύ στενό, σύγχρονο πρίσμα. Γιατί παρά τη μεγαλοπρέπεια, το τελετουργικό και τα εκατομμύρια των εικόνων, όσα έγιναν στο Λονδίνο την 6η Μαΐου ήταν πολύ περισσότερο από την προώθηση ενός τουριστικού brand ή την απλουστευτική έκφραση ήπιας ισχύος και επιρροής.
Και παρότι αυτά τα στοιχεία μπορεί όντως να έπαιξαν κάποιο ρόλο, η στέψη του Βασιλιά Καρόλου Γ΄ σηματοδοτεί κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ ευρύτερο ταυτόχρονα: ένα θεσμό που μετράει σχεδόν 1.000 χρόνια ζωής. Ενα κράτος, το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχει ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη σχέση του με την Ευρωπαϊκή Ενωση και ταυτόχρονα σφυρηλατεί ακόμα ισχυρότερους δεσμούς με τον υπόλοιπο κόσμο. Μια μοναρχία που ενώνει ένα Βασίλειο αλλά και μια Κοινοπολιτεία 56 εθνών και δύο και πλέον δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και, το σημαντικότερο, σηματοδοτεί ένα θεσμό που έχει επιδείξει τη διαρκή ικανότητα και την αποφασιστικότητά του να εξελίσσεται, να προσαρμόζεται στο πνεύμα των καιρών και που σήμερα εκφράζεται στο πρόσωπο ενός βασιλέα ο οποίος έχει έμπρακτα αναλάβει τη δέσμευση να συνεχίσει το έργο του εκσυγχρονισμού και της εξέλιξης με τον προσωπικό του τρόπο, δέσμευση για την οποία έχει τύχει ευρείας αποδοχής και αναγνώρισης.
Συνεπώς, δεν θα έκανα λόγο ούτε για κούραση ούτε για μελαγχολία, παρά για αφοσίωση, αποφασιστικότητα και βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Ο Θεός σώζοι τον Βασιλέα.