Kύριε διευθυντά
Στα χρόνια των αγανακτισμένων πλατειών, είχα διαβάσει ένα οργισμένο άρθρο, με τίτλο «Αγοράστε θυμό». Τώρα η οργή οργιάζει και είναι δωρεάν, διάχυτη παντού. Οι κρίσεις άγχους αναβαθμίζονται σε κρίσεις θυμού και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Βαδίζοντας προς τις κάλπες, μέσα σε κλίμα πόλωσης, εντυπώσεων, αλλά και οργής, σκέφθηκα πολλές φορές την παρακλητική προστακτική του έπους προς τη θεά, να υμνήσει τον θυμό. Μήνιν άειδε, θεά.
Σε τρεις και μόνο λέξεις εκτίθενται σαφώς τα ήθη της εποχής, που όπως φαίνεται δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν πρότυπο, με εκατομμύρια likes–απαγγελίες ανά την υφήλιο, ακόμη και από εκείνους που αγνοούν το νόημα.
Στη δική μας εποχή, όπου προβάλλεται με ιδιαίτερη επιτυχία ο Homo «Beefus» και αμφισβητούνται τα πάντα, επανέλαβα και εγώ την ιδρυτική φράση της Ιλιάδας, αλλά με κάποιον δισταγμό και ένα ερωτηματικό στο τέλος, που το μοιράζομαι εδώ.
Γιατί Μήνιν, μεγάλε ποιητή, και όχι Μήτιν, δηλαδή στοχασμό και σκέψη, σύνεση και σοφία; Στην Αθηνά απευθύνεσαι, ας λέγεται και πρόμαχος καμιά φορά.
Η απορία είναι σαφής και αιτιολογημένη. Και αν ήταν λάθος ηχητικό – ορθογραφικό και διαιωνίσθηκε το νι, αντί του ταυ, ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Σε ένα μόνο σύμφωνο κρέμεται η διαφορά. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και τα πιο σοβαρά είναι τα ποιητικά.
Μήτιν ήθελε να πει ο ποιητής. Είναι σχεδόν βέβαιον.
Ναι μεν αλλά, αν η Μήτις είχε επικρατήσει τόσο νωρίς, πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος, θα αναρωτηθούν πολλοί.
Ανιαρός και βαρετός, όπως ένα débat χωρίς combat. Σαν άμαχη «τηλεμαχία».
«Χωρίς καμία πρόοδο», θα πουν οι λάτρεις του Ηρακλείτου και όλοι οι fans του πολέμου. Επίδοξοι και απόδοξοι ήρωες θα μαυρίσουν την ιδέα, πριν καν συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει ενδοξότερο πεδίο μάχης από την καθημερινότητα, την υγεία, την παιδεία κ.λπ.
Προσωπικά πιστεύω ότι η φαντασία θα έβρισκε τρόπους και άλας αττικόν να νοστιμέψει και την πιο «άνοστη» ζωή. Δεν χρειάζεται το αίμα. Και τώρα δεν χρειάζεται η Μήνις, να στείλει λάθος μήνυμα στους ψηφοφόρους. Αλλωστε και αυτή μπορεί να είναι fake, για λόγους προφανείς.
Διορθώνοντας τον στίχο, γνωρίζω καλά ότι κάθε τι διδακτικό, είναι πολύ «θυμωτικό» (sic) και τίθεται υπό διωγμόν.
Ωστόσο, σε περιπτώσεις κρίσιμες, εύχομαι πάντα να επικρατήσει η σύνεση και όχι η οργή. Αρκεί η «φωνή λαού» του τραγικού, η οργή ανήκει αλλού. Το «δώρο του θυμού», που γράφει ο Γκάντι εγγονός, είναι πολύτιμο και ευπρόσδεκτο, όταν είναι δημιουργικό και σε σοφή αναλογία. Ούτως ή άλλως, τα πάντα είναι θέμα αναλογικόν!..
Και επειδή οι δεύτερες φροντίδες είναι πάντα σοφότερες, ας το σκεφθούμε αναλογικά, με Μήτιν και με Μήνιν!!