Κύριε διευθυντά
Είναι τόσο σπάνιο να διαφωνώ με ένα σχόλιο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, όπως στο άρθρο του («Κ», φύλλο 18/5/2023) για τις σχέσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη με την Αριστερά, που με υποχρεώνει στα παρακάτω σχόλια:
Οχι, δεν ήταν ο Μητσοτάκης που επανέφερε την Αριστερά στο προσκήνιο το ’89, αλλά το αντίθετο: Ο Χαρίλαος, με τις ψήφους του ΚΚΕ, πρωτοφανές γεγονός στην πολιτική ιστορία της Ελλάδος, στήριξε τον Μητσοτάκη στην εξουσία για να περάσει τον Ανδρέα από δίκη.
Οταν ρώτησα τον Χαρίλαο: «Καλά, Χαρίλαε, θα στείλεις στη φυλακή έναν πρωθυπουργό;» μου απάντησε, όπως πάντα, με δύο λόγια: «Αφού τα πήρε! Εχουμε όλα τα στοιχεία!».
Ποτέ δεν είχα δει το βλέμμα του να δείχνει τέτοια απέχθεια…
Επίσης, ενδεικτικό της πολιτικής ανακολουθίας του Ανδρέα: Το ’83, όταν ρώτησα τον Χαρίλαο για τις εκλογές του ’81, γιατί δεν στήριξε τον Aνδρέα, μου απάντησε: «Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Χαρίλαε, αύριο θα σε πάρω τηλέφωνο να έρθεις να κάνουμε κυβέρνηση …Ακόμα τον περιμένω…”»
Συμπερασματικά: Ο Ανδρέας κατάλαβε νωρίς ότι από δεκαετίες η Ελλάδα είναι μισή Δεξιά και μισή Αριστερή. Αρα, για να κυβερνήσει χρειάζεται τις ψήφους της Αριστεράς, υποσχόμενος αριστερές πολιτικές. Aλλά στην πράξη εφάρμοζε δεξιές απατεωνίες…
Και οι αριστεροί; Μα μετά δεκαετίες διώξεων, χούντες κ.λπ., κουρασμένοι, ήθελαν να πεισθούν από τα αριστερά φούμαρα του Ανδρέα… και τον ψήφισαν.
Ο Τσίπρας, σαν καλός μαθητής του Ανδρέα, ακολουθεί κατά γράμμα την πολιτική του. Ακόμα και μιμούμενος στο βήμα τη φωνή και το άνοιγμα προς τα πάνω των χεριών του (…) ελπίζοντας να κοροϊδέψει πάλι τους πραγματικούς αριστερούς για να τον φέρουν στην εξουσία. Αλλά, όπως όλοι οι κακοί ηθοποιοί, δεν πείθει!