Κύριε διευθυντά
Διάβασα πρόσφατα στην «Καθημερινή» το ρεπορτάζ σχετικά με τα «καλά ιδρύματα». Πράγματι το 1946-1950 ιδρύθηκαν από την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη οι παιδοπόλεις, 52 τον αριθμό ανά την Ελλάδα, με την ονομασία Πρόνοια Βορείων Επαρχιών, μετά Βασιλική Πρόνοια και τελικώς Εθνικός Οργανισμός Προνοίας. Αρχικά μέχρι το 1950 φιλοξένησαν παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου, ανεξάρτητα από ποια πλευρά των αντιμαχομένων προέρχονταν. Με τη λήξη του Εμφυλίου όσα παιδιά επιθυμούσαν να επιστρέψουν στις εστίες τους ειδοποιούσαν τους κηδεμόνες τους και αποχωρούσαν από την παιδόπολη.
Η αποχώρηση ήταν μεγάλη και οι παιδοπόλεις λιγόστεψαν, έμειναν 12. Παρέμειναν όσοι το επιθυμούσαν και όσοι είχαν ανάγκη την παραμονή τους. Παρέμεινα κι εγώ και μαζί με άλλους φίλους μου αναχωρήσαμε για την παιδόπολη Ζηρού Φιλιππιάδος, που ήταν ένα πανέμορφο χωριό με την ομώνυμη λίμνη, όπου τελείωσα το Δημοτικό 15 ετών.
Στο χωριό μου, Σκαμνιά Ολύμπου, δεν λειτουργούσε σχολείο, φύλαγα κάθε μέρα τα γίδια της οικογένειάς μας μέχρι που έφθασα στην παιδόπολη Λαρίσης 10 ετών στην πρώτη Δημοτικού.
Από τσοπάνος βγήκα από την παιδόπολη τέλος 1959 αρχές 1960 με τρεις επιτυχίες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – Ιατρική-Κτηνιατρική-Οδοντιατρική. Προτίμησα την Ιατρική και στη συνέχεια την Παιδιατρική που άσκησα 40 χρόνια στη Ραφήνα.
Ολα αυτά τα κατέκτησα χάρις στις παιδοπόλεις Λαρίσης Φιλιππιάδος (Ζηρού) – Θεσσαλονίκης και με τη βοήθεια των αδελφών μου Γιάννη και Λευθέρη και κατά περιόδους της εργασίας μου κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς μετά την αποχώρησή μας από την παιδόπολη υπήρχε μία βοήθεια έξι μηνών 700 δρχ., αλλά οι σπουδές διαρκούσαν έξι χρόνια. Για όλες αυτές τις προσφορές προς τους τροφίμους υπήρχαν και κάποιες υποχρεώσεις μας. Για να συνεχίσει κανείς τις σπουδές του στο Γυμνάσιο έπρεπε να έχει βαθμό απολυτηρίου 9 ή 10 και στο Γυμνάσιο βαθμό προαγωγής από τάξη σε τάξη 17 και άνω, άλλως διάλεγε τέχνη ή αποχωρούσε για να συνεχίσει μόνος του τις σπουδές. Σε ελάχιστες περιπτώσεις συνέβη αυτό. Το 99% έφθανε με επιτυχία στο πανεπιστήμιο στη σχολή της επιθυμίας του και την τελείωνε με οικονομικό αγώνα.
Αυτοί που δεν ακολουθούσαν σπουδές στο Γυμνάσιο λόγω ηλικίας –μεγαλύτεροι τελειόφοιτοι Δημοτικού διάλεγαν την τέχνη της αρεσκείας τους και τη μάθαιναν με έξοδα της παιδόπολης στις καλύτερες σχολές του κράτους και με την αποφοίτησή τους έπαιρναν δωρεάν τα απαραίτητα εργαλεία για τη συνέχεια του επαγγέλματος.
Αυτές τις παιδοπόλεις η μεταπολίτευση και ιδίως το ΠΑΣΟΚ τις έκλεισε γιατί τους ενοχλούσε το όνομα βασίλισσα Φρειδερίκη, ενώ η Νέα Δημοκρατία σφύριζε αδιάφορα. Μετείχα σ’ αυτό το γεγονός στο Δ.Σ. του Εθνικού Οργανισμού Προνοίας (ΕΟΠ) 1986-1993 ως πρόεδρος του Συλλόγου αποφοίτων παιδοπόλεων με αρνητική ψήφο, αλλά δεν έφθανε και δεν συμμετείχα μετά στο πλήρες κλείσιμο των 10-12 παιδοπόλεων που είχαν απομείνει με την αποχώρηση οικειοθελώς το 1950 των τροφίμων.
Αυτή είναι η ιστορία των παιδοπόλεων που έβγαλαν πάνω από 60.000 αποφοίτους – πρότυπα νέων στην κοινωνία.