Κύριε διευθυντά
Οι συγκυρίες της τελευταίας δεκαετίας με κυρίαρχες περιόδους εκείνες των μνημονίων και της πανδημίας, δεν ταυτοποιήθηκαν μόνον από το «κίνημα των αγανακτισμένων» και το αντίστοιχο των «πλατειών», αλλά συνέτειναν στη διαμόρφωση πρόσθετων αρνητικών ανακλαστικών της κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική αποφυγής, δήθεν, των εντάσεων, με τη μορφή επίδειξης ανοχής ή κακώς νοούμενης ευαισθησίας σε παράνομες συμπεριφορές ομάδων νεαρών κουκουλοφόρων ή κατ’ ευφημισμόν ευάλωτων ομάδων.
Αναγκαίο συμπλήρωμα της ίδιας πολιτικής η αποφυγή λήψης προληπτικών μέτρων περιστολής της ανομίας, εν ονόματι του κομματικού κόστους. Περαιτέρω συνέπεια η αποφασιστική συμβολή της Πολιτείας στη διαμόρφωση μιας ευδιάκριτης τάσης γενικότερης κοινωνικής ανοχής στην παραβατικότητα. Η τάση αυτή έχει συνδεθεί, αρρήκτως, με την αντίληψη ότι η παράνομη συμπεριφορά παραμένει, ουκ ολίγες φορές, ατιμώρητη με αυξητική εμφάνιση της έκνομης συμπεριφοράς σε αρκετούς τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Η επίταση των πολεοδομικών παραβάσεων, η συστηματική φοροδιαφυγή, η διακοπή της κυκλοφορίας από ολιγάριθμες ομάδες απεργών και η επικίνδυνη παραβίαση των διατάξεων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας αποτελούν, ενδεικτικά, αντιπροσωπευτικά παραδείγματα.
Το πρόβλημα δεν συναρτάται μόνο με δυσαναπλήρωτο έλλειμμα παιδείας, αλλά συνδέεται, σε ικανό βαθμό, με την άρση της ατολμίας της Πολιτείας για την εφαρμογή των νόμων, καθ’ υπέρβαση της συνήθους μικροπολιτικής νοοτροπίας του κομματικού κόστους. Η κοινή διαπίστωση ότι ο τόπος έχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων σε βασικούς τομείς της δημόσιας ζωής, συμπλέκεται και με την αντιμετώπιση του φαινομένου της κοινωνικής ανοχής στην παραβατικότητα.