Κύριε διευθυντά
Ακρως ενδιαφέρoυσα η επιστολή του κ. Αντώνη Βενέτη (Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου), με τίτλο «Ο Γκάντι, ο Γάγγης και οι Ελληνες». Το εξαιρετικό κείμενο αναφέρεται στην ελληνική παρουσία στις Ινδίες και παραπέμπει συνειρμικά στο καβαφικό δίστιχο:
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμε, ώς τους Ινδούς
(Στα 200 π.Χ.).
Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να προσθέσω την ενασχόληση του επιφανούς Κερκυραίου λογοτέχνη και λογίου Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1872-1923) με την ινδική λογοτεχνία.
Κάτοχος πέντε ζωντανών και πέντε νεκρών γλωσσών, γνώστης των σανσκριτικών, μετέφρασε 21 κείμενα (ιστορίες, βεδικούς ύμνους, ερωτικά τραγούδια, δράματα, παροιμίες) προερχόμενα από το ιερό βιβλίο Ριγβέδα, το έπος Ραμαγιάνα, τη Μαχαβαράτα και τις Ουπανισάδες. Εγραψε, επίσης, δύο εκτεταμένες μελέτες για την Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας και το Ινδικό δράμα. Η σπουδή αυτή της ινδικής γλώσσας οφείλεται στην προτροπή και επιμονή του ποιητή και εθνικού αγωνιστή Ιθακήσιου Λορέντζου Μαβίλη (1860-1912) ο οποίος, επίσης, γνώριζε τα σανσκριτικά και συνδεόταν με στενή φιλία μαζί του (βλ. Κώστας Μπαλάσκας, «Κωνσταντίνος Θεοτόκης. Ο τραγικός του έρωτα και της ουτοπίας», Ειρμός 1993).
