Κύριε διευθυντά
Με την ευκαιρία της πρόσφατης επετείου Απελευθερώσεως των Αθηνών από τον ναζιστικό ζυγό (12-10-1944) και του επικείμενου εορτασμού του ΟΧΙ επιτρέψατέ μου να θέσω υπ’ όψιν των αναγνωστών σας το εξής ελάχιστα γνωστό ιστορικό γεγονός:
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τους υπαλλήλους της Εθνικής Τραπέζης είκοσι πέντε περίπου έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας σε διάφορα μέτωπα: Aλβανία, Μέση Ανατολή, Μάχη της Κρήτης, Αντάρτικο κ.λπ.
Μετά τον πόλεμο στους συγγενείς και κληρονόμους των φονευθέντων (χήρες, ορφανά κ.λπ.) η τράπεζα δεν έδωσε σύνταξη.
Τους κατέβαλε τις πλήρεις αποδοχές των φονευθέντων, δηλαδή πλήρη μισθό, επιδόματα κ.λπ., και τους προήγαγε σαν να ήταν εν ζωή θεωρώντας τους αθάνατους.
Αυτή η κατάστασις εσυνεχίσθη αρκετά χρόνια μετά τον πόλεμο και σταμάτησε μετά το 1952 οπότε όσοι εκ των στενών συγγενών είχαν απομείνει εν ζωή περιορίσθηκαν μόνο στις συντάξιμες αποδοχές.
Αυτό το γνωρίζω από την κ. Λιλίκα (Ελένη) Νικολαΐδου χήρα του θείου μου Μηνά Ιωαν. Παντουβάκη, ο οποίος ήταν προϊστάμενος στο Τμήμα Ανταλλαξίμων της ΕΤΕ και ήταν αδελφός του πατέρα μου Χριστοφόρου.
Ο Μηνάς επιστρατεύθηκε το 1940 ως έφεδρος ανθυπασπιστής και σκοτώθηκε στη Μάχη της Κρήτης την 21η Μαΐου 1941, ημέρα της ονομαστικής εορτής της γυναίκας του, στο χωριό Βενεράτο από βολή γερμανικού στούκας.
