Κύριε διευθυντά
Οπως κάθε χρόνο, αλλά πολύ επίκαιρα φέτος, θυμόμαστε τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ. Γράφονται λοιπόν πολλά για τα καλά και τα κακά μιας ολόκληρης εποχής (όπως στο ξεχασμένο παιδικό παιχνίδι συναναστροφής, την «Μπερλίνα»).
Σοβαρά τώρα. Ισως το πιο σοβαρό κακό, με μακρόχρονες αρνητικές συνέπειες, ήταν η κατάργηση της θέσης του μόνιμου γενικού γραμματέα στα υπουργεία. Για τη θέση αυτή, ανώτατη στην ιεραρχία, επιλεγόταν ένα κατά τεκμήριο στέλεχος με εμπειρία, γνώσεις και διοικητική ικανότητα που είχε επιδείξει στην καριέρα του. Εχουν αφήσει εποχή κάποιες προσωπικότητες που πέρασαν από τις θέσεις αυτές. Φαίνεται πως γενικά ήταν επιτυχημένες, κοινής αποδοχής επιλογές.
Η έμπνευση να τοποθετούνται σε αυτές τις θέσεις «πολιτευτές», δηλαδή αποτυχημένοι υποψήφιοι βουλευτές, στέρησε το Δημόσιο από έναν άξονα σταθερότητας και συνέχειας καθώς και έναν κρίκο σύνδεσης του εκάστοτε υπουργού με το υπουργείο του.
Ο θεσμός του «Μόνιμου Υφυπουργού», ή παρόμοιου τίτλου, υπάρχει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Τη χρησιμότητά του την είχαμε αντιληφθεί στην αλησμόνητη αγγλική κωμική σειρά «Μάλιστα, κύριε Υπουργέ».
