Κύριε διευθυντά
Πράγματι η κυβέρνηση έχει καταπιαστεί να περιορίσει το πρόβλημα της στέγασης. ∆εν την βλέπω όμως ακόμα να επικεντρώνεται σε έναν από τους βασικότερους συντελεστές του όλου προβλήματος που είναι η εξ αδιαιρέτου κατάσταση συνιδιοκτησίας που καθηλώνει σε «ομηρία» χιλιάδες ακίνητα.
Η κατάσταση συνιδιοκτησίας έχει αποτέλεσμα να πρέπει όλοι οι συνιδιοκτήτες να ομονοήσουν και σε συνέχεια από κοινού να εκκενώσουν το σπίτι, και από κοινού να επωμιστούν τα έξοδα επισκευής και ανακαίνισης. Επειδή πιθανότατα το ακίνητο να μη διαθέτει ρευματοδότηση, για να γίνουν αυτά πάλι από κοινού θα χρειαστεί να πάνε και να πληρώσουν τις παλιές οφειλές για την επανασύνδεση, και όταν τους «πετύχει» στην πολυκατοικία ο διαχειριστής, μάλλον θα τους γυρέψει και κοινόχρηστα ετών.
Με το που θα ξεκινήσει η ενδοοικογενειακή «ζύμωση», παράλληλα θα αναβιώσει και μουρμούρα για το σπίτι στο χωριό που τώρα έχει αρχίσει να ρημάζει. Μπορεί με την ευκαιρία να θυμηθούν τον παλιό μπουφέ ή το σερβίτσιο, ή τα κοσμήματα που περιέργως δεν βρέθηκαν, ή βρέθηκαν αλλά δεν μοιράστηκαν ακριβοδίκαια! Ισως να πάει η συζήτηση στο αυτοκίνητο που πήρε ο ένας συγγενής, αλλά ποτέ δεν κατέβαλε στους άλλους τα συμφωνηθέντα, διότι όπως λέει, ήταν σε αρκετά χειρότερη κατάσταση από ό,τι του είχαν περιγράψει.
Ενα κίνητρο να μην παραμένουν περιουσιακά στοιχεία εξ αδιαιρέτου είναι το φορολογικό πλαίσιο να καθιστά φορολογικά αφόρητη τη διατήρηση της κατάστασης μετά την παρέλευση δύο ετών από την έναρξη της εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτησίας. Ο ΕΝΦΙΑ π.χ. θα μπορούσε να αυξάνεται κλιμακωτά ανά έτος για τα ακίνητα εξ αδιαιρέτου, και αντίστροφα να παρέχει ελαφρύνσεις για τα ακίνητα που πηγαίνουν από εξ αδιαιρέτου σε έναν εκ των συνιδιοκτητών.
Αθήνα
