Kύριε διευθυντά
Παρακολούθησα τις προάλλες ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ σχετικά με τους λιγοστούς θαλασσαετούς που έχουν επιζήσει στην Ελλάδα και που ακόμη τιμούν τον τόπο με την παρουσία τους. Η κάμερα ακολουθούσε το πέταγμα ενός από τους τελευταίους στην αναζήτηση συντρόφου του, πάνω από τις απόμακρες και απόκρημνες ακτογραμμές των νησιών του Αιγαίου, μεταφέροντας τον θεατή σε χρόνους μακρινούς, όταν αυτή η θάλασσα και η γη που την περιβάλλει ανέπνεαν ακόμη μέσα στην ελευθερία της ύπαρξής τους.
Αναπόφευκτα στο τέλος αυτής της αναδρομής σε χώρους και μνήμες των αρχέγονων καταβολών μας, ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Οχι μόνο γιατί η περιπλάνηση στους αιγιακούς αιθέρες αφορούσε έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες πρωταγωνιστές τους, αλλά και κυρίως διότι μόλις τέλειωσε η μαγεία των άγνωστων και απροσπέλαστων σε μας εικόνων της μοναδικής αυτής γωνιάς του πλανήτη, μεγάλωνε μέσα μου ορμητικά η πικρία που προκαλεί η σημερινή της «επίγεια» πραγματικότητα.
Δηλαδή η αχαλίνωτη δήωση του θαλάσσιου, παραθαλάσσιου και νησιωτικού τοπίου στην Ελλάδα όπως αυτή συντελείται σήμερα με ραγδαίους ρυθμούς ολοένα αυξανόμενης ταχύτητας, μεγέθους και έντασης των επιπτώσεών της.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το γεγονός αυτό δεν αφορά ασφαλώς μόνο τους όποιους ευαίσθητους κατοίκους της ή και τους γνώστες της βαθύτερης σημασίας και αξίας του ως διαχρονικής, αλλά και την παγκόσμια πνευματική κοινότητα του δυτικού πολιτισμού, των γραμμάτων, των τεχνών, της φιλοσοφίας, των επιστημών κ.λπ., των οποίων αποτελεί τη γενέτειρα.
Μήπως είναι πλέον ώρα να σημάνει ένας συναγερμός στην κοινωνία των απανταχού πνευματικών ανθρώπων όλων των τομέων και κατευθύνσεων για την κατεπείγουσα κινητοποίηση μιας διεθνούς σχετικής πρωτοβουλίας, σε αντιπαράθεση με τη σαρωτική ταχύτητα με την οποία πραγματοποιείται η δήωση του θαλάσσιου τοπίου και των ακτογραμμών στη χώρα μας;
Μια τέτοια συστράτευση θα κληθεί να αντιμετωπίσει με ρυθμούς κατεπείγοντος τη διάσωση του εναπομείναντος φυσικού τοπίου, της χλωρίδας και πανίδας του (εναέριας, επίγειας, θαλάσσιας) και την προστασία του παραδοσιακού ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που εναρμονίστηκε με αυτό, στο σύνολο του ελληνικού αρχιπελάγους.
Η διεθνοποίηση του ζητήματος είναι, κατά την άποψή μου, επιβεβλημένη διότι είναι πλέον σαφές ότι εμείς, οι κληρονόμοι αυτού του θησαυρού που ιεροποιήθηκε από τους προγόνους μας, δυστυχώς δεν μπορούμε αλλά και δεν θέλουμε να τον προστατεύσουμε όπως διαμορφώθηκε σε βάθος εκατομμυρίων ετών, προκειμένου να τον εκμεταλλευτούμε προς άμεσο και ληξιπρόθεσμο όφελος χρονικού ορίζοντα μερικών δεκαετιών.
