Κύριε διευθυντά
Οταν ήμουν παιδί, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, θυμάμαι μια Βορειομακεδόνισσα από την Μπίτολα που είχε έρθει στο χωριό μου, τον Αγιο Νικόλαο (Τσιρίλοβο) Καστοριάς, να επισκεφτεί συγγενικό της πρόσωπο. Με το που κατέβηκε από το αυτοκίνητο και είδε στην πλατεία του χωριού υψωμένη την ελληνική σημαία, αναφώνησε με σλάβικη τσαχπινιά του Ουράνιου Τόξου: «Μπα; Τι ζητάει εδώ η ελληνική σημαία;»…
Η παιδική αυτή ανάμνηση ξαναζωντάνεψε στα μέσα του Σεπτέμβρη, όταν ευρισκόμενος σε παραλία της Χαλκιδικής, και μη ακούγοντας γύρω μου ελληνική λαλιά παρά μόνο βουλγάρικα, σέρβικα και σλαβομακεδόνικα –αυτές τις γλώσσες άλλωστε μαρτυρούσαν και οι πινακίδες των παρακείμενων παρκαρισμένων αυτοκινήτων– συνάντησα τη μεγάλη έκπληξη:
Στο διπλανό της ελεύθερης αμμουδιάς όπου βρισκόμουν συγκρότημα με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες, σε εξάμετρο περίπου κοντάρι, κυμάτιζε μια πελώρια ελληνική σημαία. Ποτέ άλλοτε δεν μου φάνηκε τόσο όμορφη η σημαία μας!
Πήγα, βρήκα τον υπεύθυνο – ιδιοκτήτη του συγκροτήματος και του εξέφρασα τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια για την ιδέα – πρωτοβουλία του αυτή: Ηταν ο μόνος σε όλη την 8 χιλιομέτρων περίπου ακτογραμμή Νέας Ηράκλειας – Ν. Καλλικράτειας –μήπως και σε όλη τη Χαλκιδική;– με παρόμοια συγκροτήματα, που είχε υψωμένη την ελληνική σημαία, κάνοντας συγχρόνως και την παρατήρηση ότι το μέγεθος της σημαίας, για να μη χάνεται το μέτρο, απαιτούσε κοντάρι διπλάσιου ύψους. Μου υποσχέθηκε ότι του χρόνου θα το διορθώσει…
*Κτηνίατρος, Καστοριά
