Το κενό της ΑΤΕ
Κύριε διευθυντά
Ομολογουμένως είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον όλων των Ελλήνων στις περιπτώσεις που μια περιοχή της πατρίδας μας, αλλά και των άλλων κρατών, πλήττεται από σεισμούς. Ενθυμούμαι τις άμεσες εντολές των διοικητών της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος για την αποστολή μηχανικών της τράπεζας στις αρμόδιες νομαρχίες, όπως της Θεσ/νίκης – Μεσσηνίας – Ηλείας – Λεκανοπεδίου, για να συνδράμουν στο έργο τους. Ενθυμούμαι το ανήσυχο πρόσωπο των ιδιοκτητών σπιτιών μέχρι το συνεργείο να βγει από το κτίσμα τους και να τους ανακοινώσει εάν ήταν πράσινο, κίτρινο ή κόκκινο. Στους πρόσφατους σεισμούς της Κεφαλονιάς οι μηχανικοί της ΑΤΕ δεν θα είναι εκεί ύστερα από την αναστολή της άδειας λειτουργίας της τράπεζας. Ελπίζω να υπάρξει αντίστοιχο ενδιαφέρον από τις συστημικές τράπεζες.
Χρηστος Ριτσος, Παπάγου
Ναυτιλία και φορολογία
Κύριε διευθυντά
Ηφορολογία των εσόδων από την εκμετάλλευση πλοίων προκαλούσε από πολύ παλιά σημεία τριβής μεταξύ της πλοιοκτησίας και του κράτους, κυρίως λόγω της αδυναμίας εντοπισμού και ελέγχου των φορολογητέων κερδών μιας διεθνούς, εν πολλοίς, δραστηριότητας, τα οποία παρουσιάζουν έντονες διακυμάνσεις μέσα σε δεδομένο χρόνο. Αποτέλεσμα της αδυναμίας αυτής ήταν παλαιότερα η φορολογία να στηρίζεται είτε σε ανακριβείς εντυπώσεις είτε σε εσφαλμένα τεκμήρια. Για παράδειγμα, πολλά προβλήματα είχαν ανακύψει κατά τον υπολογισμό του λεγόμενου «συνθετικού φόρου» το 1919, αφού ήταν αδύνατον να προσδιοριστούν τα πραγματικά κέρδη εκμετάλλευσης και οι αποσβέσεις των πλοίων, η αξία των οποίων είχε υποτιμηθεί σχεδόν κατά 90% μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και το 1929, όταν ο «συνθετικός φόρος» υπολογιζόταν κατά μαχητό τεκμήριο στο δεκαπλάσιο του «φόρου επιτηδεύματος», ο οποίος βασιζόταν στη χωρητικότητα του πλοίου.
Το άρθρο 14 του πρόσφατου νόμου περί ενιαίου φόρου ακινήτων που ψηφίστηκε στις 21.12.2013 επιβάλλει «ετήσια παροχή» για τα έτη 2014 έως και 2016 σε κάθε πλοίο ελληνικής σημαίας ή ξένης (με διαχείριση από την Ελλάδα) υπολογιζόμενη στο διπλάσιο του φόρου χωρητικότητας που καταλογίζεται για καθένα από τα ως άνω έτη. Με τον νόμο αυτόν, ουσιαστικά επιβάλλεται μια πρόσθετη φορολογική υποχρέωση (που βαπτίζεται «ετήσια παροχή») ενάντια στις διατάξεις του Ν. 27/75, οι οποίες, όσον αφορά πλοία ελληνικής σημαίας, είναι συνταγματικής ισχύος και ενάντια στις επίσης συνταγματικής ισχύος εγκριτικές πράξεις νηολόγησης πλοίων υπό την ελληνική σημαία. Με απλά λόγια, νομοθετήθηκαν διατάξεις που είναι προδήλως αντισυνταγματικές και πλήττουν καίρια το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας.
Αυτή η επιλογή της διοίκησης, πέραν της σημαντικής οικονομικής επιβάρυνσης της ελληνικής ναυτιλίας σε μια περίοδο πολύ χαμηλής ναυλαγοράς, κλονίζει την εμπιστοσύνη της στο θεσμικό της πλαίσιο (εγκριτικές πράξεις νηολόγησης πλοίων δυνάμει του άρθρου 13 Ν.Δ. 2687/53 περί εισαγωγής κεφαλαίων εξωτερικού και Ν. 27/75) που είχε οικοδομηθεί από το 1953 έως σήμερα, αφού αγνοήθηκε παντελώς η συνταγματική ισχύς των σχετικών διατάξεων που απαγορεύουν περαιτέρω φορολογικές επιβαρύνσεις. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η επιλογή αυτή μπορεί να θεωρηθεί ευθεία προσβολή προς την ελληνική πλοιοκτησία, οι εκπρόσωποι της οποίας από το φθινόπωρο 2012 έως το καλοκαίρι 2013 κατάφεραν να οργανώσουν έναν μηχανισμό εθελοντικής συνεισφοράς για τη στήριξη της χώρας ενάντια στην κρίση, στην οποία συμμετείχαν άνω του 80% των ναυτιλιακών εταιρειών που λειτουργούν στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να ενισχύσουν το Ελληνικό Δημόσιο για 3 χρόνια με ποσά ίσα προς τον φόρο χωρητικότητας που αναλογεί για κάθε ένα πλοίο ελληνικής ή ξένης σημαίας που συμμετέχει στον μηχανισμό αυτό. Υπογράφηκε μάλιστα σχετική σύμβαση μεταξύ των εκπροσώπων της ελληνικής πλοιοκτησίας και του πρωθυπουργού, η υπογραφή του οποίου, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αποδυναμώνεται σημαντικά. Ισως το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί τελικά είναι αν η Ελλάδα επιθυμεί ακόμα να φιλοξενεί την πρώτη παγκόσμια ναυτιλιακή δύναμη. Η ελληνική ναυτιλία, ούτως ή άλλως, μπορεί να επιβιώσει έστω και αν πρέπει να πάψει να είναι ελληνική.
Ι. Μαρκιανος – Δανιολος
Aξιοπιστία της Δ.Τ.
Κύριε διευθυντά
Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα για την τηλεόραση που κυκλοφορεί με την «Καθημερινή» της Κυριακής διαβάσαμε ότι την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014 η Δ.Τ. θα μετέδιδε στις 12.30 σε επανάληψη την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης 2014. Δεν μπορούσα να φαντασθώ κάτι καλύτερο τις θλιβερές αυτές μέρες, όταν μάλιστα από τα σχόλια του παρουσιαστή μάθαμε ότι η αίθουσα όπου έγινε η παγκόσμια γνωστή συναυλία ήταν δωρεά του Eλληνα Νικολάου Ντούμα. Δυστυχώς, όμως, η Δ.Τ. άλλαξε την ακριβή ώρα μετάδοσης της συναυλίας. Αποφάσισε για λογαριασμό όλων μας ότι η τηλεοπτική κάλυψη της κομματικής συγκέντρωσης του ψυχορραγούντος ΠΑΣΟΚ με ομιλητή τον κ. Ευ. Βενιζέλο την ίδια ώρα, είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα και συνεπώς άξιζε τον κόπο να μεταθέσει τη μετάδοση της συναυλίας κατά μία ώρα περίπου.
Κρίμα, δεν άλλαξε τίποτε!!!
Χρηστος Βαρδαλης, Μηχανολόγος – Ηλεκτρολόγος, Καβάλα
Παραδοχή ανικανότητας
Κύριε διευθυντά
Διαβάζω ότι το υπουργείο Παιδείας «θα οργανώσει κοινωνικά φροντιστήρια για τους μαθητές λυκείου από οικονομικά αδύναμες οικογένειες».
Πρόκειται περί πανηγυρικής παραδοχής για την αθλιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος και για την πλήρη ανικανότητα του υπουργείου να κάνει κάτι γι’ αυτό. Διότι δουλειά του υπουργείου είναι η «οργάνωση» της εκπαίδευσης και όχι η «οργάνωση» φροντιστηρίων για μερικούς μαθητές – πράγμα που καταδεικνύει τη βεβαιότητά του για την, εις το διηνεκές, αβελτηρία του εκπαιδευτικού συστήματος.
Αίσχος!
Χαρης Μακρυκωστας – Αθήνα
Διαφορετική αντίληψη
Κύριε διευθυντά
Θεωρώ ότι την εικόνα πολλών από τους πράγματι αξιόλογους συνεργάτες της «Καθημερινής» μειώνει συχνά η έλλειψη σεμνότητας που δείχνουν, κάτι που τους οδηγεί στην πεποίθηση ότι τα ξέρουν όλα, ότι η δική τους άποψη είναι η μόνη σωστή και ότι κάθε διαφορετική αντίληψη είναι κατακριτέα ή ίσως και επιδεκτική ειρωνείας ή κατηγορίας. Την εξαίρεση έχω αναγνωρίσει με επιστολή μου στις 29-8-2013.
Ως πρόσφατο συγκεκριμένο παράδειγμα θα αναφέρω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τους αναγνώστες (αλλά και κάθε άλλον) που διαφωνούν με τη επιβολή ανθρώπινου νόμου, εναντίον των νόμων της Φύσεως και του Θεού. Οι συνεργάτες σας νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να καταγγέλλουν ως «ρατσιστές» αυτούς που έχουν διαφορετική γνώμη από τη δική τους, ίσως τους δίνει αυτό ένα αίσθημα ανωτερότητας, τους δείχνει «προοδευτικούς». Tο δικαίωμα που πράγματι έχουν είναι να ανέχονται ή και να συμφωνούν, στον βαθμό και με τον τρόπο που επιθυμούν, με τους απαιτούντες το δικαίωμα της δημιουργίας ομόφυλων ζευγαριών (ίσως και γάμου), αλλά οφείλουν να σέβονται και τις αντιρρήσεις των αντιφρονούντων, που ακολουθούν τη φύση και που είναι, κατά τη γνώμη μου, η πλειοψηφία. Η υπεράσπιση αυτών των απόψεων από την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ειρωνείας και φτηνού χιούμορ.
Προσωπικώς δεν μου αρέσει η ενθάρρυνση της ιδέας των ομόφυλων ζευγαριών ούτε των παιδιών που θα έχουν για «μαμά» έναν άντρα, για λόγους ηθικούς και κοινωνικούς. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που, και για λόγους καθαρά υλιστικούς, δεν θα ήθελε να επιβαρυνθεί το ασφαλιστικό τους ταμείο από ένα νεαρό, που τον «προσέλαβε» κάποιος ομόφυλος στη δύση του βίου του ως «σύντροφο», εν ονόματι της προόδου.
Θ. Γ. Βουδικλαρης – Πολιτικός Μηχανικός
