Ναυτική εκπαίδευση
Κύριε διευθυντά
Διαβάσαμε πρόσφατα στην «Καθημερινή» την επιστολή του κ. Σ. Ράνη σχετικά με τη ναυτική εκπαίδευση. Η γνώμη του κ. Ράνη, ως εξαιρετικού δασκάλου στη ναυτική εκπαίδευση και γνώστη των της Ναυτιλίας αναγκών, ήταν και θα είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα. Βεβαίως, δεν αγνοώ ότι στη χώρα μας οι γνώμες των ειδημόνων είτε αποσιωπώνται είτε έπονται άδηλες πίσω από τα δρώμενα των ανειδημόνων της πολιτικής και της μόστρας.
Παρά ταύτα, στο συγκεκριμμένο θέμα –του αριθμού των εισακτέων στις σχολές και της παραγωγής εμψύχου υλικού για το ναυτικό επάγγελμα– τα πράγματα με την ελληνική/ελληνόκτητο ναυτιλία είναι πλέον δύσκολα και αμφίσημα. Η αναζήτηση Ελλήνων ναυτικών (αξιωματικών) από τις ημέρες της μαζικής εισόδου των αλλοδαπών στα πλοία (από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και εντεύθεν) άρχισε να φθίνει υπό την επήρεια των γνωστών συνθηκών, η μνεία των οποίων είναι περιττή.
Εν ολίγοις, υπάρχει πλέον μεγάλη απροθυμία ή/και αδυναμία –εάν όχι πλήρης άρνηση– προσλήψεως πρωτόμπαρκων. κατά την οποία οι πλοιοκτήτες προτιμούν αυτούς που θέλουν από τη διεθνή παραγωγή ναυτικών, έτοιμους (όσο γίνεται), έμπειρους και κατηρτισμένους, που αποδίδουν άμεσα… Δεν είναι μακριά η κάλυψη θέσεων στελεχών ναυτιλίας από Φιλιππινέζους πλοιάρχους/μηχανικούς (υπάρχουν πολλοί και εξαιρετικοί), οπότε η ελληνική πλοιοκτησία θα περιοριστεί σε «Ελληνα επενδυτή» στη διεθνή ναυτιλία.
Ελέχθη από τον ίδιο τον Σ. Ράνη προ δεκαετιών ότι «η απώλεια του εμψύχου ναυτικού υλικού αργά η γρήγορα επιφέρει την απώλεια της ναυτιλίας». Τώρα, λοιπόν, είμαστε σε τούτο το μεταίχμιο που το έμψυχο υλικό μας χάνεται. Αν όχι τώρα, «αύριο πάλι» που θα ανακάμψουμε, δεν θα είμαστε τόσο φτωχοί όσο πρέπει ώστε να μπαρκάρουμε…
Οι τωρινοί αυξημένοι υποψήφιοι δεν είναι παρά τα πρόσκαιρα παιδιά της παρούσης οικονομικής μιζέριας. Η αναμενομενόμενη αυριανή ανάκαμψη θα εξαφανίσει τους νυν επίδοξους αξιωματικούς, οπότε ο καραβοκύρης έχει λόγο τώρα να τους αγνοεί.
Το ναυτικό επάγγελμα αφορούσε πάντοτε τους ενδεείς και την εσχάτη λύση των νηστικών. Στο τέλος του έργου, ο πεινασμένος ήρως του Κ. Χάμσουν βρήκε τροφή στο πλοίο (φαντάζομαι πως μόλις χόρτασε και βρήκε τροφή αλλού, θα την κοπάνησε).
Οι πεινασμένοι της Γης θα αποτελούν εσαεί τα πληρώματα των πλοίων. Μόλις χορταίνουν και αποκτούν «βυζί» εκτός, χάνονται ή είναι απρόθυμοι να μπαρκάρουν. Τούτο το βλέπουμε ήδη τώρα να συμβαίνει με τους Φιλιππινέζους καλούς ναυτικούς. Ουδείς θα καταφύγει στη θάλασσα εάν μπορεί να προσπορισθεί τα της ζωής στη στεριά. Το (καθημαγμένο) κράτος δεν έχει την πολυτέλεια τώρα να εκπαιδεύει ναυτικούς του ενός φεγγαριού, αλλά και αύριο που θα ορθοποδήσει, δεν θα ’ρχεται κανείς πλέον για να εκπαιδευθεί…
Εάν πλήρωνε ο καθένας εξ ιδίων τα της εκπαιδεύσεώς του, ίσως να παρέμενε πιο πιστός στη ναυτική του συνέχεια.
Κ. Π. Ζουμης – Ναυτικός
Παράλογα διόδια
Κύριε διευθυντά
Ηπρόσφατη αύξηση των διοδίων των εθνικών οδών κρίνεται επιεικώς εξωπραγματική. Σε εποχή τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης, με τόσες μειώσεις στο εισόδημα όλων, η αύξηση αυτή πυροδοτεί ανεξέλεγκτες επιπτώσεις. Θα μειώσει περαιτέρω τις ήδη μειωμένες μετακινήσεις οχημάτων, με αλυσιδωτές καταστρεπτικές συνέπειες σε κάθε δραστηριότητα. Το εμπόριο, ο τουρισμός, το κόστος των προϊόντων και μεταφορών και εν γένει το κόστος ζωής όλων θα επιβαρυνθούν με αυτήν την αψυχολόγητη αύξηση.
Στις 12 Δεκεμβρίου, κάτι λιγότερο από δύο μήνες, στη Βουλή, ο αρμόδιος υπουργός κ. Χρυσοχοΐδης διαβεβαίωνε ότι δεν προβλέπεται «καμία αύξηση των διοδίων». Τι άλλαξε σε αυτό το ελάχιστο διάστημα; Γιατί οι ιθύνοντες εμφανίζονται τόσο αναξιόπιστοι; Δεν αντιλαμβάνεται το οικονομικό επιτελείο και γενικώς η κυβέρνηση την προκλητική αύξηση έως 60% στις τιμές κάποιων σταθμών, όπως των Αφιδνών, σε εποχές τέτοιας ανεργίας, ανέχειας και οικονομικής καταβαράθρωσης τόσων μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού;
Η δικαιολογία ότι η αύξηση αυτή είχε υπογραφεί από τον τότε υπουργό κ. Σουφλιά με τους παραχωρησιούχους των εθνικών οδών είναι το λιγότερο αστεία. Εδώ, στην περίοδο της κρίσης ανετράπησαν κατεστημένα και παγιωμένα δεδομένα μισθών, συντάξεων, εφάπαξ και ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων που ήταν θεσμοθετημένα από δεκαετίες. Η Βουλή, άρα, είναι άβουλη και δεν μπορεί να ανατρέψει την προκλητικότητα μιας παλιάς συμφωνίας σε καιρούς εσχάτης ένδειας της κοινωνίας;
Aβυσσος η σκέψη και ο λογισμός των κυβερνώντων μας.
Δημητριος Γεωργαντας – Χειρουργός – Μαρούσι
Παπικές Εγκύκλιοι
Κύριε διευθυντά
Δεν διαβάζεται με αδιαφορία ή απάθεια η ανταπόκριση των Reuters «Ανατρεπτικό κείμενο του Πάπα ταράσσει τα νερά», που αναφέρεται στην εγκύκλιο «Evangelii Gaudium» του Πάπα Φραγκίσκου («Καθημερινή» 27 Νοε. 2013). Το εκπληκτικόν σε αυτήν υπερβαίνει το ότι «κατακεραυνώνει το οικονομικό σύστημα» και ότι υποστηρίζει πως «στα προβλήματα του κόσμου δεν θα βρεθεί λύση, όσο δεν απορρίπτεται», μεταξύ άλλων, «η απόλυτη αυτονομία των αγορών». Αγγίζει κυριότατα πρακτικούς ιστορικούς λόγους: είναι στη συνέχεια άλλων εγκυκλίων, που η αντιστοίχησή τους με γεγονότα του παρελθόντος είναι τραυματική εμπειρία της ανθρωπότητας. Μετά την αιματηρή καταστολή της απεργίας της 1ης Μαΐου του 1886 στο Σικάγο με οκτώ αστυνομικούς νεκρούς, ο Πάπας Λέων ΙΓ΄ είχε εκδώσει εγκύκλιο, γνωστή ως «Rerum Novarum» το 1891, που του χάρισε τον τίτλο «Ο Πάπας των εργατών». (Βλ. «Le petit Larousse», λήμμα «Leon»): Είχε «διδάξει» ότι οι εργάτες θα πρέπει να πληρώνονται «δίκαιο μισθό» (βλ. W. Fellner: «Modern Economic Analysis», το πρώτο κεφάλαιο, McGraw Hill), ικανό να στηρίζει συγκρατημένη άνεση μιας οικογένειας. Για τον σκοπό αυτό είχε ζητήσει να επιτραπεί ο συνδικαλισμός των εργατών! (Βλ. «Rerum Novarum»: Fontana: Dictionary of modern thought»). Πριν από μισό αιώνα είχε κυκλοφορήσει το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού κόμματος» των Marx-Engels. Ακολούθησε η εγκύκλιος του Πάπα Πίου ΙΑ΄, «Quadragesimo Anno» του 1931, όταν είχε επικρατήσει στη Ρωσία η Επανάσταση. Περιείχε εξειδικευμένες εισηγήσεις βασισμένες στην προηγηθείσα, οι οποίες βρήκαν εφαρμογή στην Πορτογαλία επί Σαλαζάρ (βλ. «Το κοινωνικό πρόβλημα και ο Χριστιανισμός», Αθήνα 1951, εκδόσεις του «Χριστιανικού Κοινωνικού Κύκλου», εισηγήσεις Ελλήνων πανεπιστημιακών).
Στη Γερμανία, του κοινωνικού και πολιτικού αναβρασμού της δεκαετίας του ’30, η επίδραση των εγκυκλίων αυτών μεταξύ των εργατών ήταν πολιτικώς ανυπόστατη: δεν απέτρεψαν τις γνωστές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, που εν συνεχεία οδήγησαν στον Β΄ Π.Π. Ο Schumpeter στο βιβλίο του «Capitalism, Socialism and Democracy», Harper (Βλ. σελ. 344 και επ.), αποδίδει αυτήν την έλλειψη απήχησης των παπικών εγκυκλίων όχι σε αδράνεια κατηρτισμένου καθολικού κλήρου, αλλά στη δογματική θέση του σοσιαλιστικού κόμματος (του Bebel) να μη δεχθεί συνεργασίες με αστικά κόμματα: Εθεωρείτο ότι «η Επανάσταση επίκειται»!
Στην εποχή μας, ποιοι παράγοντες θα συντελέσουν ώστε «ο ρόλος της Εκκλησίας ως συνδιαμορφωτού πολιτικής», ως γράφει ο κ. Ιορδανίδης («Καθημερινή» 15 Δεκ. 2013 «Εκκλησία και Αγορές»), να έχει αποδοχή για συμφωνουμένους πρακτικούς σκοπούς; Δεν αρκεί προφανώς –αντιστρέφοντας την άποψη της Εκκλησίας– να αποτελέσει είδηση ότι «ένας άστεγος πέθανε από το κρύο» και «η πτώση του χρηματιστηρίου κατά δύο μονάδες» να αποδοθεί, ας πούμε, σε αβλεψία γραφίστα διαγραμμάτων. Επικοινωνιακούς χειρισμούς του είδους, συχνά επινοούν στην ένδακρυν Δύση της «παγκοσμιοποίησης» αφότου ο Γκορμπατσόφ της είπε ότι της στέρησε την ιδεολογική αντιπαράθεση.
Τι αντισταθμίζει αυτή τη «στέρηση»; Αρκεί άραγε η υπό συνθήκας laisser faire-passer απειλή από την επέλαση «των αναδυομένων αγορών», που φαντάζει ως το σύγχρονο ισοδύναμο της «Ανάκλησης του Νόμου περί Σιτηρών» («Repeal of Corn Law») στην Αγγλία της «Βιομηχανικής Επανάστασης»; Ξαφνιάζει αυτή η νέα εγκύκλιος. Ας ευοδωθούν οι σκοποί της.
Γεωργιος Β. Πατικης – Αθήνα
Tο πόθεν έσχες
Kύριε διευθυντά
Tο 2013 είχε ανασταλεί το «πόθεν έσχες» διά τη μεταβίβαση (πώληση) και ανέγερση ακινήτων (οικοδομή). Tο υπουργείο Oικονομικών επανέφερε το πόθεν έσχες την 1-1-2014 και έχει συστήσει και νομοθετική επιτροπή διά την Hλεκτρονική εφαρμογή του «πόθεν έσχες». Eίναι γνωστό ότι η οικοδομή (υλικά και επαγγέλματα τεχνιτών) συνεισφέρουν το 25% του AEΠ και η επαναφορά του «πόθεν έσχες» θα είναι η ταφόπετρα της οικοδομής, ειδικά τώρα που και οι τράπεζες αδυνατούν να δώσουν στεγαστικά δάνεια και χωρίς την οικοδομή ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας δεν πρόκειται να γίνει. Eπίσης η προτεινόμενη χρήση του «πόθεν έσχες» – «διά πάσαν νόσον…» εκτός από τη φοροδιαφυγή να χρησιμοποιείται διά την καταπολέμηση της «διαφθοράς», το ξέπλυμα του «μαύρου» χρήματος, της «δωροδοκίας» με την άμεση άρση του «τραπεζικού απορρήτου» και διασταύρωση στοιχείων με το ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο ενώ μέχρι τώρα οι υπόχρεοι να υποβάλουν είναι 110.000 άτομα κ.λπ. Eίναι φανερό ότι αυτοί οι νεοφώτιστοι νομοθέτες στο υπουργείο Oικονομικών με τα Ipads κατά την κοινή έκφραση «δεν ξέρουν τι κάνουν».
Σ. Mαγκλαρας – Aντίρριο