Εκλογικά δεδομένα
Κύριε διευθυντά
Ηελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα οι νοικοκυραίοι πολίτες της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, που απαρτίζουν και τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που βγάζει κυβερνήσεις, εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την οριστική διάσωση της χώρας μας στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Η ολοένα μειούμενη, στις δημοσκοπήσεις βουλευτικών εκλογών, διαφορά που δίνει ακόμη μικρό προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ (στα όρια στατιστικού λάθους, μόλις 0,5%) και κυρίως το πρωτοφανές ύψος 36,5% της αδιευκρίνιστης ψήφου αποτελούν σοβαρές ενδείξεις της παρακμιακής του καθόδου. Oπως δείχνουν οι πρώτες μετρήσεις, το νέο κόμμα «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη όχι μόνο θα καταλάβει την τρίτη θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, αλλά ενδεχομένως, αν χρειαστεί, θα πρωταγωνιστήσει στον σχηματισμό συμμαχικών, φιλοευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αποκλείοντας έτσι την εγκαθίδρυση εμφανιζόμενων για πρώτη φορά στην Ευρώπη ακραίων αριστερών καθεστώτων και απογοητεύοντας διάττοντες αστέρες της πολιτικής που επένδυσαν στη φτώχεια, στην κατάθλιψη και στην οργή των πολιτών.
Τα 70 χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και σήμερα, ο κομμουνισμός δεν μπόρεσε να φτουρήσει στην Ελλάδα. Ως κοινωνικό άλλωστε και πολιτικό σύστημα έχει μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της παγκόσμιας Ιστορίας. Παλαιός συμφοιτητής μου, ενταγμένος στην ανανεωτική φιλοευρωπαϊκή Αριστερά του Λεωνίδα Κύρκου και διακεκριμένος σήμερα δημοσιογράφος έγραφε (σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα όπου εργάζεται) ότι δεν υπάρχει σήμερα μία Αριστερά προδιαγραφών, όπως αυτή του μακαρίτη Κύρκου, διότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μοναδικό στόχο να γίνει πρωθυπουργός και όχι να σωθεί η χώρα από την απειλή μιας κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής. Εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος έχει χάσει τα λογικά του, αποδεχόμενος πρόταση περιθωριακών Eυρωπαίων για την υποψηφιότητά του ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Commission). Ως πρώτος, δηλαδή, των πρώτων Eυρωπαίων τεχνοκρατών που ομιλούν στις υψηλού επιπέδου συνεδρίες και τις τρεις επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Eνωσης (γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά).
Τον Μάιο έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές. Καμία απ’ αυτές δεν βγάζει κυβέρνηση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ομιλεί για κομματικό θρίαμβο και δηλώνει με πάθος ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, αγνοώντας ότι οι πολίτες επιλέγουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές τους άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (νομαρχιών, δήμων και κοινοτήτων), χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τυχόν κομματικές επιλογές (κανένα κόμμα δεν επέλεξε τον Καμίνη στην Αθήνα και τον Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη). Oσον αφορά τις ευρωεκλογές, η επιλογή των υποψηφίων και η εκλόγιμη κατάταξή τους δεν σημειώνεται (με σταυρό προτίμησης) από τους ψηφοφόρους… αλλά από το κομματικό «κονκλάβιο». Επειδή για τον υποψήφιο αποτελεί ανέξοδο κομματικό δώρο μεγάλης ευρωπαϊκής αντιμισθίας για πέντε χρόνια, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ποιοι θα είναι οι τυχεροί που θα προεπιλέξουν οι κ. Τσίπρας και Λαφαζάνης. Η επιλογή αυτή είναι άσχετη με την κοινωνικότητα, το ήθος και τη μόρφωση των υποψηφίων, που συνιστούν ουσιώδη κριτήρια για τις επιλογές των ψηφοφόρων.
Το πολιτικό κύρος του Αντώνη Σαμαρά και οι προσπάθειες του Γιάννη Στουρνάρα ελπίζεται να πείσουν τους εταίρους μας ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες για νέες θυσίες μιας κοινωνίας που έχει ξεπεράσει τα όρια των αντοχών της.
Σταυρος Τσουκαντας – Πρώην Γεν. Δ/ντής του ΥΠΑΝ
Οι υπάλληλοι και οι λιμενικοί
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας της 14ης Φεβρουαρίου τ.ε. δημοσιεύεται ρεπορτάζ του συνεργάτη σας κ. Γιάννη Σουλιώτη υπό τον τίτλο «Πόλεμος μεταξύ της Αστυνομίας και του Λιμενικού». Πέραν των πραγματικών περιστατικών τα οποία ήδη εξετάζονται αρμοδίως, ο συνεργάτης σας αναφέρεται επανειλημμένως στο προσωπικό του Λιμενικού Σώματος. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και δημιουργίας στρεβλών εντυπώσεων, φέρουμε εις γνώσιν σας και εις γνώσιν των αναγνωστών σας τα εξής:
Το Λιμενικό είναι Σώμα ένοπλο, στρατιωτικά συντεταγμένο υπό αντιναύαρχο αρχηγό και συγκροτείται από αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και λιμενοφύλακες, οι οποίοι φέρουν τη στρατιωτική ιδιότητα και τούτο με καμάρι και τιμή. Υπόκεινται σε στρατιωτικούς κανονισμούς, υπάγονται στις διατάξεις του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα, εγκαλούνται από τον εισαγγελέα του Ναυτοδικείου και δωσιδικούν σε αυτό. Κατά τούτο ουδεμίαν σχέσιν έχουν με τον υπαλληλικό κόσμο, τον οποίο άλλωστε τιμούν, ούτε με τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα ή την εργατική νομοθεσία.
Κατόπιν αυτών, ο κατ’ επανάληψιν χρησιμοποιηθείς χαρακτηρισμός «λιμενικοί υπάλληλοι» μακράν απέχει της πραγματικότητας, εκτός και αν ο συνεργάτης σας αναφέρεται σε εργαζομένους στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς ή σε άλλως πως δραστηριοποιουμένων στο λιμάνι.
Γεωργιος Καλαρωνης – Υποναύαρχος Λ.Σ.(ε.α.), Πρόεδρος Eνωσης Aποστράτων Aξιωματικών Λ.Σ.
O «Kαλλικράτης»
Kύριε διευθυντά
Aναφέρομαι στο φύλλο σας 28.565 της 1.2.2014, στην επιστολή του κ. Nικολάου I. Mέρτζου με τίτλο «O “Kαλλικράτης” της καταστροφής». Yπηρέτησα και εγώ την Tοπική Aυτοδιοίκηση επί 45 χρόνια και συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο της επιστολής. Στέκομαι όμως στην τελευταία φράση του κ. Mέρτζου: «Kρίμα που οι πιο πολλοί πιστεύουν ότι ακόμη τους χρωστάει πανωσάμαρα η Eλλάδα».
Nαι, είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί μας, αλλά και οι πνευματικοί μας ηγέτες, μας έχουν διδάξει ότι η Eλλάδα συνεχώς μας οφείλει και διαρκώς πρέπει να μας δίνει ό,τι ζητάμε. Eμείς οι πολίτες μόνο δικαιούμαστε και δεν οφείλουμε τίποτα. Oι Aμερικανοί όμως, και άλλοι μεγάλοι λαοί που εμείς θαυμάζουμε, τι λένε; «Mην κοιτάζεις τι κάνει η Aμερική για σένα, κοίτα τι κάνεις εσύ για την Aμερική». Tζον Kένεντι 1960.
Aπό τα ανωτέρω γεννάται ευθέως το ερώτημα, η Πολιτεία οφείλει στους πολίτες ή οι πολίτες στην Πολιτεία; Tον γρίφο αυτόν τον είχαν λύσει οι αρχαίοι Eλληνες, αλλά και η μετέπειτα νομική επιστήμη καθιέρωσε την αρχή «κάθε δικαίωμα και μία υποχρέωση και κάθε υποχρέωση ένα δικαίωμα».
Θα επιχειρήσω μια πιο απλή προσέγγιση. Θα ταυτίσω ή θα παραλληλίσω τη σχέση μεταξύ Πολιτείας και πολίτη με αυτήν (τη σχέση) μεταξύ μάνας και παιδιού.
H μάνα οφείλει στο παιδί ή το παιδί στη μάνα; Φανερό είναι ότι η μάνα οφείλει να φροντίσει και να μεγαλώσει το παιδί μέχρι την ηλικία των 18-20 ετών. Aπό εκεί και πέρα πρέπει να του δώσει μια περίοδο χάριτος 10-20 ετών να φτιάξει τη ζωή του. Aπό το χρονικό αυτό σημείο και μετά, οφείλει και το παιδί να γυρίσει πίσω και να προσφέρει στη μάνα του. Nα προσφέρει με δική του θέληση, ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη όσα μπορεί στη μάνα που το γέννησε και το έκανε άνθρωπο. Aυτά ως προς τον «Kαλλικράτη».
Eπειδή όμως διάβασα και την επόμενη επιστολή του δικηγόρου Σπύρου Mπαζινά και τη διαφωνία του με τον κ. Παπαχελά, και επειδή στις ημέρες μας γίνεται λόγος για το εάν είμαστε διαφορετικός και μοναδικός λαός και από ορισμένους πιάνονται ακραίες θέσεις, ήθελα να πω το εξής. Oλοι οι λαοί ήταν –και είναι ακόμη– διαφορετικοί και μοναδικοί, μέχρι να τους αφομοιώσει η παγκοσμιοποίηση – αμερικανοποίηση.
Bασιλειος K. Nικολετος
«Η Πατρίς ευγνωμονούσα»
Κύριε διευθυντά
Από τον Tύπο πληροφορηθήκαμε την ηθική και οικονομική ανταμοιβή για προσφερθείσες προς την πατρίδα υπηρεσίες του τ. υπουργού, σε κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας, κ. Ι. Παπαθανασίου διά του διορισμού του σε καλά αμειβόμενη θέση επικεφαλής δημοσίου οργανισμού.
Με την ίδια ικανοποίηση είχαμε πληροφορηθεί προ μηνών παρόμοια ανταμοιβή του τ. υπουργού, σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, κ. Χρ. Παπουτσή.
Στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων διαβάζουμε συχνά ονόματα, φίλων των συγκυβερνώντων κομμάτων, αποδεκτών παρομοίων διακρίσεων.
Τα χρήματα δεν λείπουν. Ευτυχώς ο αρμόδιος υπουργός, καθηγητής κ. Ι. Στουρνάρας, φροντίζει γι’ αυτό. Αλλωστε, οι Ελληνες υποφορολογούνται όπως πιστεύει.
Το ερώτημα είναι αν οι υποφορολογούμενοι θα διατηρήσουν τέτοια περιστατικά στη μνήμη τους έως τις επόμενες εκλογές.
Γιαννης Βογιατζης – Ψυχικό