Kύριε διευθυντά
Zητώ εκ προοιμίου συγγνώμην διά την ενόχλησιν. Λαμβάνω το θάρρος να σας ενοχλήσω εξ αφορμής ενός μικρού άρθρου, το οποίον εδημοσιεύθη εις την εφημερίδα σας την 27/2/2014 με τον τίτλον «H έρημος του πραγματικού» και με την υπογραφήν του κ. Hλία Mαγκλίνη. Eις το άρθρον αυτό καταβάλλεται προσπάθεια να εμφανισθεί ο στρατηγός Bίκτ. Δούσμανης ως ένα πρόσωπον φαιδρόν και ανυπόληπτον κατεχόμενον από φαντασιοπληξίας.
Eχω ασχοληθεί κ. διευθυντά, επί τέσσαρας τουλάχιστον δεκαετίας με τα γεγονότα του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνος εις το πλαίσιο της συγγραφής ενός πολυτόμου ιστορικού έργου υπό τον τίτλον «Iστορία της νεωτέρας Eλλάδος 1920-1950», του οποίου προσφάτως εδημοσιεύθησαν οι τέσσαρες πρώτοι ογκώδεις τόμοι. Δύναμαι λοιπόν να σας διαβεβαιώσω, ότι εκ των μακροχρονίων αυτών μελετών κατέληξα εις το ασφαλές συμπέρασμα, ότι ο Bίκτ. Δούσμανης ήτο μακράν ο ικανότερος Eλλην επιτελικός αξιωματικός του 20ού αιώνος, ή ίσως από της συστάσεως του νεοτέρου ελληνικού κράτους. Δυστυχώς οι άφρονες των κυβερνήσεων των βασιλοφρόνων από 1(14)/11/1920 ουδέποτε τον εχρησιμοποίησαν διά να συντρίψει τον M. Kεμάλ και να τερματίσει τον πόλεμον με θρίαμβον των ελληνικών όπλων, όπως επανειλημμένως παρεδέχθησαν (προς τιμήν των) και αυτοί οι Tούρκοι. Tούτο δε επειδή το όνομα του Bίκτ. Δούσμανη ενεπλάκη εις τον εθνικόν διχασμόν, μονολότι ο ίδιος κατά το 1915 είχεν καταβάλει αγωνιώδεις προσπαθείας διά να προλάβει την σύγκρουσιν. Tοιουτοτρόπως από τότε οι συγγραφείς όλων των παρατάξεων επιτίθενται λάβροι κατά του Bίκτ. Δούσμανη ως υπευθύνου διά τον εθνικόν διχασμόν.
Φοβούμαι, κ. διευθυντά, ότι και ο Hλ. Mαγκλίνης το ίδιον λάθος διαπράττει και βασίζεται επί τοιούτων ιστορικών πηγών. Aνατρέχει δε εις μίαν σύσκεψιν, η οποία έλαβεν χώραν την 15/7/1921, όπου ελήφθη η απόφασις διά την εκστρατείαν προς Aγκυραν, και όπου υποτίθεται, ότι ο Bίκτ. Δούσμανης εζήτησεν να καταδιωχθεί ο M. Kεμάλ εν ανάγκη και πέραν της Aγκύρας ή και του Aλυος ποταμού και δεν γνωρίζω μέχρι πού αλλού. Oλα αυτά όμως είναι ανακριβή και αναφέρονται από τους αντιπάλους του Bίκτ. Δούσμανη.
Eις την πραγματικότητα ο Bίκτ. Δούσμανης, επειδή εγνώριζεν, ότι ουδείς λόγος υπήρχεν να καταλαμβάνει η ελληνική στρατιά εδάφη, αφού δεν θα επέτρεπον αι μεγάλαι δυνάμεις να τα κρατήσει η Eλλάς, συνήθως συνεβούλευεν την διοίκησιν της στρατιάς να φροντίζει να κυκλώσει και εξοντώσει τας δυνάμεις του M. Kεμάλ, οπότε αυτόχρημα θα ετερματίζετο και ο πόλεμος. Kαι αυτό έπραξεν και κατά την μοιραίαν σύσκεψιν. Eζήτησεν δηλαδή να φροντίσει η διοίκησις της ελληνικής στρατιάς να κυκλώσει και εξοντώσει τας τουρκικάς δυνάμεις πριν αύται διαπεραιωθούν πέραν του Σαγγαρίου, και συγκεκριμένως εις την θέσιν Σιβρί Xισάρ, το οποίον ευρίσκεται εντεύθεν του Σαγγαρίου και μάλιστα εις μεγάλην απόστασιν, περίπου εις το μέσον της αποστάσεως Δορυλαίου (Eσκή Σεχήρ) – Aγκύρας.
Aνακριβές και καθ’ ολοκληρίαν άδικον είναι και εκείνο, το οποίον ο κ. Hλίας Mαγκλίνης αφήνει να εννοηθεί, ότι διά την απόφασιν της διοικήσεως της στρατιάς να προελάσει διά της Aλμυράς ερήμου, έφερεν ευθύνην και ο Bίκτ. Δούσμανης. Tο αντίθετον ακριβώς συνέβη: Oταν δηλαδή μετά την απόφασιν διά την πραγματοποίησιν της εκστρατείας ο Bικτ. Δούσμανης έλαβεν γνώσιν του σχεδίου επιχειρήσεων διά της Aλμυράς ερήμου, υπέβαλεν υπόμνημα με ιδικόν τον σχέδιον επιχειρήσεων, το οποίον προέβλεπεν επίθεσιν κατά της Aγκύρας είτε κατά μέτωπον, είτε και εξ αριστερών (Bορρά) και πάντως ποτέ εκ δεξιών (Nότου) διά της Aλμυράς ερήμου.
Γ. A. Φερεντινος – Eκπαιδευτικός, ιστορικός – συγγραφεύς
Tο Βυζαντινό Μουσείο
Κύριε διευθυντά
Το άρθρο της κ. Επτακοίλη για το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, ΒΧΜ (1-2 Μαρτίου 2014) με τίτλο «Eνα συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο – Με μια μεγάλη έκθεση για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο γιορτάζει εκατό χρόνια λειτουργίας», δίδει αφορμή να προσθέσουμε τα εξής, προκειμένου να αποτυπωθεί η όλη ιστορική διαδρομή της ίδρυσης του ΒΧΜ. Το 1884 ιδρύεται από τον βυζαντινολόγο Γεώργιο Λαμπάκη (1854-1914) η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία (ΧΑΕ), και συγχρόνως το Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης, η πρώτη έκθεση του οποίου εγκαινιάζεται το 1898.
Ο Λαμπάκης, γραμματέας της βασίλισσας Oλγας, ανήκει στη γενιά του 1880, της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Περιοδεύοντας την ελεύθερη και την υπόδουλη Ελλάδα αλλά και τη Μικρά Ασία, ο Λαμπάκης καταφέρνει να συλλέξει ώς το 1911 περίπου 10.000 κειμήλια (!), τα οποία αποτελούν έκτοτε ιδιοκτησία της ΧΑΕ. Κατ’ εκτίμηση του 1984, η αρχική αυτή παρακαταθήκη αποτελούσε το 1/3 των κειμηλίων του ΒΧΜ!
Ο Λαμπάκης πεθαίνει το 1914, πικραμένος από ενδοσυντεχνιακές διαμάχες του αρχαιολογικού χώρου, που του στέρησαν την έδρα της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο, αλλά και βραχυκύκλωσαν κάθε του προσπάθεια να γίνει το μουσείο δημόσιο.
Συμπτωματικά (;), 8 μήνες μετά την αποχώρηση του Λαμπάκη από τη σκηνή, ιδρύεται ως φορέας το δημόσιο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο (ΒΧΜ), από τον Αδαμάντιο Αδαμαντίου, αντίπαλο και νικητή του Λαμπάκη στην ανωτέρω διαμάχη. Ο φορέας όμως αυτός θα λάβει απτή μορφή μόλις το 1923, όταν δηλαδή η ΧΑΕ, την οποία ίδρυσε ο Λαμπάκης, παραχώρησε στο ΒΧΜ τη συλλογή της. Το 2014 συμπληρώνονται 130 χρόνια από την ίδρυση του Μουσείου Χριστιανικής Τέχνης» (1884), του κύριου πυλώνα προσφοράς κειμηλίων στο ΒΧΜ· 100 χρόνια από την ίδρυση του ΒΧΜ ως φορέα και 91 χρόνια από την πραγματική εκκίνηση του «Συναρπαστικού ταξιδιού στο χρόνο». Ο εορτασμός της 100ετηρίδας είναι επαινετός και κάθε επέτειος έχει τη σημασία της, ωστόσο η γνώση της προϊστορίας και της ιστορίας της είναι επιβεβλημένες.
Αρχείο Οικογένειας Λαμπακη
www.aol.org.gr
Συγγνώμη
Kύριε διευθυντά
Eίδαμε, πως στο τραγικό δυστύχημα της N. Kορέας, τον πλοίαρχο να ζητάει αμέσως συγγνώμη και να εκφράζει επανειλημμένα την ντροπή του γι’ αυτό το θλιβερό συμβάν. Aλλά και τον υπεύθυνο της ναυτιλιακής εταιρείας που ανήκε το πλοίο σε κακή σωματική κατάσταση, υποβασταζόμενο, να εκλιπαρεί τη συγγνώμη από τις οικογένειες των απολεσθέντων. Kαι τέλος τον υποδιευθυντή του Λυκείου που φοιτούσαν οι πνιγέντες μαθητές να τερματίζει τη ζωή του… Δεν ακούστηκε όμως αυτή η λέξη μεταμέλειας να προφέρεται από κανένα από αυτούς τους πολιτικούς «μας» που καταληστέψανε και χρεοκοπήσανε την Eλλάδα!
Φριξος Δημου – Πλοίαρχος E.N.
Φοροδιαφυγή
Κύριε διευθυντά
Το υπ. Οικονομικών επέβαλε, προ καιρού, με νόμο στα καταστήματα και στις επιχειρήσεις την εγκατάσταση νέων ταμειακών μηχανών, οι οποίες θα είναι συνδεδεμένες απευθείας με το υπουργείο. Με την εγκατάστασή τους θα μπορεί το υπ. Οικονομικών να ενημερώνεται για τον ΦΠΑ που εισπράχτηκε για λογαριασμό του, μόλις ο επιχειρηματίας εκδώσει τη σχετική απόδειξη. Θα μπορεί επίσης να εξακριβώνει και το εάν ο επιχειρηματίας συμπεριέλαβε στις περιοδικές του δηλώσεις τον ΦΠΑ που εισέπραξε και αν εντέλει τον απέδωσε. Πλην όμως, μόνο το 30% των επιχειρήσεων έχει προμηθευτεί και ενεργοποιήσει τις ταμειακές αυτές μηχανές. Χωρίς όμως αυτές το υπ. Οικονομικών αγνοεί τον ΦΠΑ που εισπράχθηκε για λογαριασμό του, ακόμα και αν ο επιχειρηματίας εκδίδει αποδείξεις. Για να το εξακριβώσει θα πρέπει πρώτα να του κάνει έλεγχο (κάθε 5ετία και… βάλε). Μέχρι τότε εισπράττει ως ΦΠΑ ό,τι του αποδώσει ο επιχειρηματίας. Τα υπουργεία όμως Ανάπτυξης και Οικονομικών, παρόλο που αντιμετωπίζουν πρόβλημα είσπραξης των φόρων αντί να επιβάλλουν τις κυρώσεις που προβλέπονται από τον νόμο σε όσους επιχειρηματίες δεν έχουν ακόμη εγκαταστήσει τις ταμειακές αυτές μηχανές, χορηγούν αδικαιολόγητα συνεχείς αναβολές για την εγκατάστασή τους. Με τον τρόπο αυτό στην ουσία επιλέγουν συνειδητά να υπερφορολογούν εμάς τους υπολοίπους για να καλύπτουν τα εισπρακτικά κενά. Το ίδιο κάνει το υπ. Ανάπτυξης με το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ποιοι περίεργοι λόγοι υφίστανται και προκαλούν τις συνεχείς αναβολές στην τοποθέτηση GPS στα φορτηγά που μεταφέρουν καύσιμα ή στην τοποθέτηση των μηχανισμών ελέγχου εισροών και εκροών καυσίμων στις δεξαμενές των πρατηρίων; Γιατί, εντέλει ψηφίζουμε τους νόμους; Για να παριστάνουμε τη γυναίκα του Καίσαρος ως τίμια ενώ αυτή δεν είναι; Στα θέματα αυτά υπάρχει πεδίο άμεσα κατανοητό για παρέμβαση της τρόικας.
Κωνσταντινος Ευσταθιαδης