Υδροηλεκτρικά έργα
Κύριε διευθυντά
Θα συμφωνήσω πλήρως με το κείμενο της επιστολής του κ. Α. Δανιηλίδη που δημοσιεύτηκε στις 21-3-2014. Είναι απόλυτος παραλογισμός να αγοράζουμε ηλεκτρικό ρεύμα από την Αλβανία και την Τουρκία για να καλύψουμε τις ανάγκες μας και συγχρόνως να κρατούμε, επί μια δεκαετία τουλάχιστον, κλειστό ένα σύγχρονο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στη Μεσοχώρα, ισχύος 161,6 MW, απλώς και μόνον επειδή βρίσκεται πάνω στον Αχελώο, το ποτάμι που το Συμβούλιο της Επικρατείας θεωρεί καταραμένο. Είναι πράξη αυτοκτονίας να «προσπαθούμε» (όχι απλώς να επιτρέπουμε) να διαλύσουμε τις χαλυβουργικές μονάδες της χώρας, τη μοναδική βαριά και ανταγωνιστική βιομηχανία μας, όταν υποτίθεται ότι ενδιαφερόμαστε για τις εξαγωγές και την ανάπτυξη που θα μας βγάλει από την οικονομική κρίση. Ας εκτιμήσει κάποιος από τους οικονομικούς γίγαντες της κυβέρνησης, πόσο αξίζουν οι 384 GWh ενέργειας που θα είχαμε ετησίως και πόσο μεγάλη σπατάλη είναι τα 400 εκατ. ευρώ που επενδύσαμε (ή τα θάψαμε;) σε ένα έργο πρώτης ανάγκης που το αφήνουμε να σκουριάζει. Ας μας εξηγήσει πώς θα κάνουμε ανάπτυξη χωρίς ενέργεια.
Σε όλο τον κόσμο τα υδροηλεκτρικά έργα θεωρούνται η καλύτερη πηγή καθαρής, ανανεώσιμης ενέργειας και όλες οι χώρες προσπαθούν, και έχουν πετύχει, να εκμεταλλευτούν και την τελευταία σταγόνα νερού για την παραγωγή υδροδυναμικής ενέργειας, στη Γερμανία κατά 100%, στη Γαλλία 97%, στην Ιταλία 95%, στην Ισπανία 88% κ.ο.κ.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο 31%, έχει το φράγμα της Μεσοχώρας έτοιμο και το φράγμα της Συκιάς μισοέτοιμο, αλλά προτιμάει να αγοράζει φωτοβολταϊκά. Για να κινείται το εμπόριο, με όλα τα συναφή πλεονεκτήματα.
Ας επισημάνουμε ότι τα υδροδυναμικά έργα έχουν το πρόσθετο πλεονέκτημα να συνδυάζονται με τις άλλες μορφές ανανεώσιμης ενέργειας (π.χ. της αιολικής), σε υβριδικό έργο αντλησο-ταμίευσης για την αποθήκευση της παραγόμενης ενέργειας και τη ρύθμιση της καταναλώσεώς της.
Χωρίς αμφιβολία, οι υδατοπτώσεις είναι η πιο «πράσινη ενέργεια», το νερό μπορεί να πρασινίσει τα πάντα, εκτός ίσως από τους «πράσινους».
Θ. Γ. Βουδικλαρης – Πολιτικός Μηχανικός
Το «Capriccio» του Richard Strauss
Κύριε διευθυντά
Κάτω από φωτο του Strauss μαέστρου στο Albert Hall ο μουσικοκριτικός Ν. Δοντάς, στην «Καθημερινή» της 30.3.2014, άπλωσε για μας, σαν με κέρας Αμάλθειας «έκσταση, πάθος, φιλαρέσκεια», της μουσικής του συνθέτη με αφορμή εκδόσεις δίσκων για τα 150χρονά του γενέθλια (1864-1949).
Χαρακτηρισμοί, διάσημη, μυθική έως πυρετώδης ή συγκλονιστική ερμηνεία ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να εξάρουν ένα έργο, κυρίως Oπερα. Από την πανδαισία όμως λείπει το «Capriccio!», η τελευταία που έγραψε ο Strauss και ονόμασε «μουσική διαθήκη» του. Το ποιητικό κείμενο με ένα σονέτο του Ronsard, είναι του μαέστρου Clemens Krauss, μια και ο πολυτελής «λιμπρετίστας» του, ο γνωστός ποιητής Hugo von Hofmannstahl είχε πεθάνει. Ο Stefan Zweig, φίλος του συνθέτη, τον συνέδραμε, αλλά με ενδιάμεσο πρόσωπο. Δίσταζε, λόγω της εβραϊκής του καταγωγής, να συνεργασθεί από το 1935 ευθέως με τον Βαυαρό συνθέτη! Πρεμιέρα έγινε το 1942 στο Μόναχο, όπου βομβαρδισμός της Oπερας το 1943 άφησε υψηλής αισθητικής ερείπια («Καθημερινή», 7 ημέρες, 23.4.2004 σελ. 17).
Το «Capriccio» είναι που από τον Καναδά ο ρηξικέλευθος μουσικός και πιανίστας Glenn Gould («Σκέψεις για τη Μουσική», Νεφέλη, Αθήνα 2012) χαρακτήρισε ως την καλύτερη Oπερα του 20ού αιώνα! Φιλοσοφικώς, την συνέκρινε με τα «τελευταία κουαρτέτα» του Beethoven. Ουσία αυτής της λιτών εκφραστικών μέσων «μιλητής Oπερας» είναι το ερώτημα που τίθεται στην εκτύλιξή της, αν δηλ. πρώτος έρχεται ο Λόγος και ύστερα η Μουσική (prima la parola, dopo la musica). Είναι ταυτόσημο με το υπαρκτικό ερώτημα που αναπέμπει στα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλους, με τη μορφή «Πρωτείο Νού ή Συναισθήματος» και που μεταγενεστέρως, από τον Thomas ex Aquino, τον Descartes του «Cogito ergo sum» ή το «Gefühl ist Alles» του Goethe στον «Faust», έλαβε μονομερείς απαντήσεις, με πολιτικές προεκτάσεις. Εδώ επιβάλλεται μια ματιά και στον Kant της «Κριτικής του Καθαρού Λόγου». Ερωτηθείς γιατί στον «Πρακτικό», δεν είναι όσο εκτενής στον πρώτο, απάντησε ότι άφηνε χώρο για Τέχνη και Θρησκεία! (Bryan Maggee: «Wagner and Philosophy», Penguin 2000).
Το «Capriccio» τελειώνει μέσα σε αμφισημία: το μουρμουρητό του μοτίβου της Μουσικής στο finale δεν αναδεικνύει πρωτείο ούτε Νόησης ούτε Συναισθήματος! Με μιαν Oπερα, de omnibus dubitandum est, θα έλεγαν οι Λατίνοι! Απλούστερα. «Συναμφότερον», θα αναφωνούσε ο αριστοτελικός Ζουράρις, προκειμένου να ορισθεί το πολύπλευρο της Αλήθειας, της Yπαρξης και για… να «αποναζιστικοποιηθεί» ο Richard Strauss. Με μιαν Oπερα! Αυλαία! Ο ίδιος άλλωστε ο Ιωσήφ Goebbels, του είχεν απαγορεύσει το 1944 εορτασμό γενεθλίων… (Poor kid).
Γ.Β. Πατικης
Ονειρεύομαι ξανά Ολυμπιακούς
Κύριε διευθυντά
Διαβάζω ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) σκέφτεται να αφαιρέσει από τη Βραζιλία την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, διότι δεν έχουν προχωρήσει αρκετά τα αναγκαία έργα.
Αν είναι έτσι να προτείνουμε στη ΔΟΕ να τους αναθέσει πάλι στη χώρα μας. Τη χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Θα μου πείτε και τα έξοδα; Oμως τα μεγάλα έργα είναι έτοιμα, τα στάδια υπάρχουν, θέλουν βεβαίως συντήρηση, καθάρισμα, αλλά αυτό ούτε είναι δύσκολο ούτε κοστίζει πολύ.
Σκεφθείτε την προβολή της Ελλάδας, σκεφθείτε τη μεγάλη οικονομική πρόοδο και την εκτίναξη αν κάτι τέτοιο επιτευχθεί. Θα χρειαστεί βεβαίως μία Γιάννα, αλλά αυτή νομίζω ότι και υπάρχει και θα δεχόταν την πρόκληση. Είναι πολύ δελεαστική. Πολλή φαντασία θα μου πείτε. Oμως πολλές φορές είναι καλό να σκέφτεσαι και κάτι πρωτότυπο και να ονειρεύεσαι λίγο.
Αθανασιος Ι. Νικολιτσας
Tα εμπόδια ενός ασθενούς
Kύριε διευθυντά
Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι αρκετοί ασθενείς υποφέρουν όχι μόνο από την ασθένεια, την οποία έχει ο καθένας, αλλά και από τα εμπόδια που συναντούν προσπαθώντας να τους συνταγογραφήσει ο γιατρός τα απαραίτητα φάρμακα και μετά για να βρουν φαρμακοποιό να τους εξυπηρετήσει.
Eίναι τραγικό να μιλάει κανείς με διαβητικό, ο οποίος έχει πρόβλημα να βρει την ινσουλίνη, χωρίς την οποία ο διαβήτης του θα απορρυθμιστεί και θα κινδυνεύσει ακόμη και η ζωή του.
Mια άλλη γνωστή κυρία που πάσχει από υποθυρεοειδισμό δυσκολεύεται να βρει γιατρό να της γράψει συνταγή για τη θυροξίνη που χρειάζεται, ενώ πλήρωνε κανονικά επί 35 χρόνια τις υποχρεώσεις προς το ταμείο της, τώρα αναγκάζεται να αγοράζει το φάρμακο με δικά της χρήματα, ενώ η σύνταξή της έχει περικοπεί κατά 32% πρόσφατα.
Aλλος ασθενής με βαριάς μορφής οστεοαρθρίτιδα έχει δυσκολία να βρει γιατρό να του γράψει τα φάρμακα και τις φυσιοθεραπείες, οι οποίες είναι απαραίτητες, ώστε να μην καθηλωθεί στο κρεβάτι, οπότε επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός.
Mια άλλη ασθενής με γνωστή ψυχιατρική πάθηση στερείται των αναγκαίων φαρμάκων, με αποτέλεσμα να αποδιοργανώνεται στις διαπροσωπικές της σχέσεις.
Σαν επιστήμων ο οποίος επί 50 χρόνια υπηρέτησα τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο, ερωτώ τον αρμόδιο υπουργό: Θα σας βοηθούσε στο δύσκολο έργο σας περικοπής της σπατάλης αλλά και της αδικίας, αν είχατε δίπλα σας μια μικρή ομάδα πεπειραμένων ιατρών των βασικών ειδικοτήτων (Παθολογίας – Kαρδιολογίας, Xειρουργικής, Mικροβιολογίας, Aκτινολογίας); Θα σας βοηθούσε στη λήψη των καλύτερων αποφάσεων;
Δ. Σ. Mποτσεας – τ. καθ/της TEI Aθηνών Σχολές Yγείας και Πρόνοιας