Η γενιά των αριθμών
Κύριε διευθυντά
Μιλάμε συχνά για τη γενιά των αλλαγών. Αναρωτιέμαι «ποιων αλλαγών» και «ποια γενιά». Ξέρουμε αληθινά ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πού στοχεύουμε να φτάσουμε; Ξέρουμε πώς και γιατί συμβαίνει κάτι γύρω μας; Ξέρουμε τι υπάρχει μέσα μας, πώς το εκφράζουμε και τι αντιδράσεις προκαλούμε; Η γενιά των αριθμών, των ψηφίων και των κωδικών, όπως ονομάζω τους ανθρώπους κυρίως έως 45 ετών στην Ελλάδα, θα μπορούσε να νιώσει μόνο αν υπήρχε εικονικό ψηφιακό συναίσθημα. Είναι λυπηρό αλλά είναι πραγματικό. Oσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και το αξιολογήσουμε τόσο πιο καλά θα προσαρμοστούμε και θα ισορροπήσουμε. Είμαστε μια γενιά ενιαία, πέρα και πάνω από διαβαθμίσεις ηλικιακές. Είμαστε η γενιά που ακούει και βλέπει αριθμούς, είμαστε μια βάση δεδομένων που μιλάει με αριθμούς. Δεν είμαστε ζωντανή κοινότητα ανθρώπων, αλλά ψηφιακή κοινότητα μελών και χρηστών. Είμαστε συνδεδεμένοι στο Διαδίκτυο και στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα υπερβολικά πολλές ώρες κάθε μέρα και νύχτα, όλη τη διάρκεια του χρόνου. Χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα, συνθηματικά, κωδικούς σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες ενημέρωσης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας στον πλασματικό αυτό κόσμο. Υπάρχουμε μέσα από όλα αυτά. Δεν γεννάμε και δεν δημιουργούμε κάτι. Δεν ονειρευόμαστε. Δεν νιώθουμε. Aκριτα δεχόμαστε συνεχείς πληροφορίες και ειδήσεις. Νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι σημαντικό με το να τις αναπαράγουμε και να τις μοιραζόμαστε με τους διαδικτυακούς φίλους μας. Δεν συναντιόμαστε, δεν βλεπόμαστε, δεν ακουγόμαστε, δεν αγγιζόμαστε. Oχι μόνο δεν ζούμε, ούτε καν υπάρχουμε. Είμαστε οι πιο μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι στην Ελλάδα και καταφέραμε να γίνουμε αυτό που απεχθανόμαστε, δηλαδή νούμερα. Γίναμε ασήμαντα νούμερα σε έναν ωκεανό άχρηστων ψηφίων. Oχι μόνο αναίμακτα, αλλά με τη θέλησή μας κιόλας. Δεν είμαι εναντίον της χρήσης όλων αυτών των τεχνολογικών θαυμάτων, αλλά είμαι υπέρ της διαπίστωσης του κινδύνου. Η αλλοίωση των νοημάτων της ζωής είναι ο κίνδυνος. Oλα αυτά θα έπρεπε να είναι μια συμπληρωματική παράμετρος της συλλογικής μας ύπαρξης, της κοινωνικής μας δικτύωσης και όχι η απόλυτη ένδειξη ζωής, με το στίγμα και το αποτύπωμα που αφήνουμε.
Εγώ τι ζω και τι δεν ζω, για να μπορώ να το αλλάξω; Εσύ;
Μιχαλης Καπαρος
Ευρωσκεπτικισμός σε έξαρση
Kύριε διευθυντά
Ηανάγκη ήταν αυτή που οδήγησε τους δύο μεγάλους ηγέτες Ντε Γκωλ και Αντενάουερ στην πρώτη E.E., αρχίζοντας με τις χώρες του χάλυβα και του λιγνίτη. Και ποια ήταν αυτή η ανάγκη; Nα αποφευχθεί ένας τρίτος μεγάλος πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, απόρροια του γαλλικού εγώ και του εθνικισμού των Γερμανών. Την πρώτη ένωση θα τη διαδεχθεί η δεύτερη, διευρυμένη με περισσότερες χώρες και μετονομαζόμενη σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Eνωση, δηλαδή ελεύθερη διακίνηση αγαθών, που σημαίνει κατάργηση των τελωνείων. Θα δημιουργηθούν αναπτυξιακά έργα και προγράμματα σύγκλισης των χωρών όπως τα μεσογειακά. Για τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης, η ΕΟΚ θα χρειαστεί να αλλάξει προσανατολισμό με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μαζί θα αλλάξει το όνομα σε Ευρωπαϊκή Eνωση, και οι χώρες θα φτάσουν αισίως τις είκοσι οκτώ. Και όσες χώρες δεν εντάχθηκαν, θα ενταχθούν στο άμεσο μέλλον όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Στην ΟΝΕ κάποιες χώρες δεν έχουν ενταχθεί ακόμη γιατί δεν πληρούν τα κριτήρια, ενώ κάποιες άλλες που τα πληρούν δεν εντάχθηκαν για δικούς τους λόγους. Στον μισό αιώνα λειτουργίας της Ενωσης, δεν έπαψαν να υπάρχουν και οι ευρωσκεπτικιστές, άτομα αντισυστηματικά και από τον πολιτικό χώρο των δύο άκρων. Η τελευταία οικονομική κρίση, που ξεκίνησε από την Αμερική αλλά κατασκήνωσε στην Ευρώπη δημιουργώντας απώλειες εισοδήματος και μεγάλη ανεργία, εκτός των άλλων είχε και ως απόρροια την αύξηση των ευρωσκεπτικιστών. Κύρια αιτία της πτώσης της ανταγωνιστικότητας θεωρούν το σκληρό ανελαστικό ευρώ, που παραμένει ανατιμημένο κατά 50% έναντι του δολαρίου (ξεκίνησε με αντιστοιχία 0,90 και τώρα είναι στο 1,38). Επιπλέον, ο Νότος κατηγορεί τις χώρες του Βορρά για αναλγησία. Η κρίση έπληξε θανάσιμα τη μεσαία τάξη, με τα κόμματα των ευρωσκεπτικιστών να ανεβάζουν τα ποσοστά τους, βάζοντας καθαρά το δίλημμα: «Quo Vadis, Ενωμένη Ευρώπη;»
Εκτός από ποσοστά ευρωσκεπτικιστών, μέσα στις χώρες της Ευρώπης υπάρχουν και ολόκληρες χώρες, όπως η Αγγλία, που επιθυμούν τα καλά της Ευρώπης αλλά χωρίς την Ευρώπη. Επιθυμούν την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών αλλά ούτε λόγος για πολιτική ένωση. Και περισσότερο τώρα, που επιδιώκεται έλεγχος του Σίτι και των Νήσων Κάιμαν, αλλά και στην ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων από χώρες της Ε.Ε. προς την Αγγλία. Τώρα η αντιπολίτευση διά στόματος Φάρατζ μιλάει ξεκάθαρα για την απόσυρση της Αγγλίας από την Ε.Ε., όμως ταυτόχρονα θέλει και την αποδυνάμωσή της. Στην επιδίωξη αυτή δεν θέλει να είναι μόνη της, αλλά επιμένει να παρασύρει και κάποιες χώρες υπό την επιρροή της. Η Αγγλία, ως γνωστόν, από τον 17ο αιώνα, που ολοκληρώνεται εθνικά αλλά και ως θρησκευτική οντότητα, καθορίζει τη δική της ανεξάρτητη πολιτική, οργανώνεται πολιτικά και εμπορικά με αποικιοκρατική κατεύθυνση. Συνεργάζεται με τους άλλους μέχρι εκεί που έχει συμφέρον. Αυτό το γνώριζε ο Ντε Γκωλ και είχε αντισταθεί στην ένταξή της, γιατί όπως έλεγε: «Αν ενταχθεί η Αγγλία, θα μας διαλύσει». Η Ελλάς είναι μια μικρή χώρα και σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μόνο ενταγμένη σε μεγάλους συνδυασμούς μπορεί να έχει μέλλον. Και αυτό είναι μονόδρομος.
Δημητρης Μαυραειδοπουλος – Αθήνα
Eπιχειρηματίες και εφοπλιστές σε ψηφοδέλτια
Kύριε διευθυντά
Είναι συμβατό μεγάλοι επιχειρηματίες και εφοπλιστές να διοικούν και να χρηματοδοτούν με διαφάνεια ποδοσφαιρικές ομάδες. Είναι όμως, αν όχι παράνομη, αντιδεοντολογική η συμμετοχή τους (ακόμη και η «παντοιοτρόπως» στήριξή τους) σε πολιτικά κόμματα και συνασπισμούς «ακραίων» αριστερών και σε μεγάλο βαθμό αντιευρωπαϊκών πεποιθήσεων.
Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής θα βλάψει το ήπιο κλίμα των επερχόμενων εκλογικών αντιπαραθέσεων, σε μια κρίσιμη για το μέλλον της χώρας μας χρονική περίοδο.
Και ενώ οι προσπάθειες λαού και κυβέρνησης δείχνουν κατά την ομολογία της παγκόσμιας κοινής γνώμης (σχετικό άρθρο της «Wall Street Journal») ότι η Ελλάδα κατάφερε να δώσει τέλος στα μεγαλύτερα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που είχε ποτέ ευρωπαϊκή χώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση, βλέποντας ότι η εκλογική της δύναμη έχει πάρει τον κατήφορο, συνεχίζει με κουτσομπολιά την πολεμική της αντιπαράθεση.
Oμως, σοβαρά και δύσκολα προβλήματα έχει μπροστά της η πατρίδα μας. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δουλεύει ακατάπαυστα αντιμετωπίζοντας δύο μεγάλα θηρία: την ανεργία και το δημόσιο χρέος. Το μικρό πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε με τις θυσίες του λαού δείχνει ότι θα περιοριστούν οι μειώσεις των φορολογικών επιβαρύνσεων και η επιχειρηματική δραστηριότητα θα ενθαρρυνθεί με χρηματοδότηση από ελληνικά και ευρωπαϊκά κεφάλαια, καθώς και την αναμενόμενη μεγάλη ζήτηση τόσο από Eλληνες όσο και τουρίστες καταναλωτές. Αναμένεται ότι ο επιχειρηματικός κόσμος, εκτός από τους φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους μεγαλοεπιχειρηματίες και εφοπλιστές που ανέφερα στην αρχή, θα αξιοποιήσει τις ευνοϊκές δυνατότητες για επενδύσεις στην παραγωγική διαδικασία που θα δώσει δουλειά στη χειμαζόμενη νεολαία μας.
Oσον αφορά το δημόσιο χρέος, τα προβλήματα είναι ευκολότερα αντιμετωπίσιμα. Συντείνουν σε αυτό η άκρως φιλική σχέση του πρωθυπουργού με τους δανειστές μας και το γεγονός ότι αυτή τη φορά τα ελληνικά χρεόγραφα βρίσκονται κυρίως στα χέρια κρατών που μας έχουν δανείσει και οι κυβερνήσεις τους έχουν ήδη εκδηλώσει την επιθυμία τους αφενός μεν, να μειώσουν στο ελάχιστο δυνατό τα επιτόκιά τους, αφετέρου δε να μεταθέσουν κατά πολλές… δεκαετίες τις προθεσμίες αποπληρωμής τους.
Επειδή άρχισα το κείμενο με την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, θα κλείσω με την παρατήρηση ότι ως παλιός ποδοσφαιριστής αγαπώ το ωραίο αυτό άθλημα, όπως τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Oμως είναι πολλοί οι παράγοντες (μέσα κι έξω από τις διοικήσεις) που το έχουν μετατρέψει σε πεδίο αντιδεοντολογικών κοινωνικών και οικονομικών αντιπαραθέσεων.
Σταυρος Τσουκαντας – Πρώην Γεν. Δ/ντής του ΥΠΑΝ
Δημοτικές, Ολυμπιακός και επιχειρηματίες
Κύριε διευθυντά
Καυτηριάζει ο «Φαληρέας» την κίνηση ανθρώπων που εκφράζουν τον Ολυμπιακό για τη διεκδίκηση του Δήμου Πειραιά (συνδυασμός δηλ. Μώραλη). Η απόφαση όμως επιχειρηματιών, κυρίως της θάλασσας, να αγκαλιάσουν την πόλη, το σύνολο της ολυμπιακής οικογένειας να αναμειχθεί ενεργά στα δημοτικά του Πειραιά και οι μετριοπαθείς πολίτες να οδηγήσουν τον δήμο με σύγχρονο μάνατζμεντ στην εξωστρέφεια απαγκιστρώνουν την πόλη από επιλογές και λογικές κομμάτων και προσφέρει ελπίδα για κάτι καινούργιο. Η άποψη που είχα πριν από χρόνια εκφράσει, να υπάρξει δηλ. οργανωμένη και πολυσυλλεκτική ανάμειξη επιχειρηματιών στα κοινά, φαίνεται επιτέλους να παίρνει στον Πειραιά σάρκα και οστά. Εχουμε δοκιμάσει, με πλήρη αποτυχία, τόσα και τόσα κατά το παρελθόν. Ας δώσουμε την ευκαιρία σε κάτι εντελώς αλλιώτικο και καινούργιο να δοκιμασθεί σε τοπικό, κατ’ αρχάς, επίπεδο.
Ανδρεας Ανδριανοπουλος – Πρώην υπουργός Δ/ντής Ινστιτούτου Διπλωματίας
Στρατολόγηση μαθητών
Kύριε διευθυντά
Oι πρόσφατες αποκαλύψεις για τη δράση της X.A. στα σχολεία, έχουν, δικαίως, προκαλέσει τη γενική κατακραυγή.
Στην Kαλλιθέα όμως, αλλά, όπως είμαι βέβαιος και σε άλλους Δήμους, το KKE έχει αναρτήσει μεγάλα πανό, κυρίως έξω από τα σχολεία, με τα οποία καλεί τους μαθητές να λάβουν μέρος στο μαθητικό φεστιβάλ, που διοργανώνει η KNE, εντός του Aπριλίου.
Eρωτώ, κατά συνέπεια, γιατί ενώ η στρατολόγηση μαθητών από τη X.A. προκαλεί δικαιολογημένες αντιδράσεις, ουδείς ενοχλείται από την αντίστοιχη πρακτική του KKE;
Iσως, γιατί η εκ παραλλήλου με τη X.A. προσπάθεια διείσδυσης του KKE στα σχολεία, επιβεβαιώνει τη θεωρία περί των δύο άκρων.
Xρηστος Δημουλεας