Το κόστος μιας απόφασης
Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» 1-6-2014 (σελίς 19) εδημοσιεύθη η σύντομη είδηση ότι προωθείται κοινή απόφαση των υπουργών Υγείας και Εργασίας, σύμφωνα με την οποία όλοι οι ανασφάλιστοι θα νοσηλεύονται δωρεάν στις μονάδες υγείας του ΕΣΥ.
Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις των υπουργών και εύχομαι να υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις ώστε να μην υπάρχει ανασφάλιστος πολίτης.
Πιστεύω ότι η απόφαση είναι λίγο βιαστική και δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν όλες οι παράμετροι που την επηρεάζουν. Η υπάρχουσα υποδομή των νοσοκομείων μας, από πλευράς προσωπικού, κλινών, εργαστηρίων και υλικών, μετά βίας επαρκεί για τους δικαιούχους ασφαλισμένους.
Οταν θα προστεθούν οι νέοι ασφαλισμένοι και οι χιλιάδες μετανάστες που θα καταφθάνουν για να θεραπεύσουν τις χρόνιες και τρέχουσες παθήσεις τους, τότε τα ραντεβού για εξετάσεις και νοσηλεία θα γίνονται με καθυστερήσεις μηνών. Στους διαδρόμους των νοσοκομείων θα εμφανισθούν πάλι τα ράντζα.
Οι προβλεπόμενες επιτροπές που θα αξιολογούν τις προϋποθέσεις νοσηλείας θα είναι υποχρεωμένες να παραπέμπουν, πολλές φορές, σε πανάκριβες εξετάσεις για να κάνουν διάγνωση. Επειδή πάντα υπάρχουν μερικοί επίορκοι, θα ανοίξει νέο πεδίο για «φακελάκια».
Λόγω της οικονομικής κρίσεως, η εισφοροδιαφυγή στα Ταμεία είναι τεράστια, μόνο στο ΙΚΑ οι βεβαιωμένες εισφορές ανέρχονται σε 5 δισ. ευρώ. Ενα κίνητρο για να πληρώσουν τις εισφορές οι υπόχρεοι είναι η εξασφάλιση υγειονομικής κάλυψης. Οταν αυτή θα παρέχεται δωρεάν, μόνο τα κορόιδα θα πληρώνουν.
Το Σύνταγμα προβλέπει ότι ουδεμία δαπάνη γίνεται εάν δεν προβλέπεται στον προϋπολογισμό.
Ο κ. υπουργός των Οικονομικών και ο κ. πρωθυπουργός έχουν λάβει υπ’ όψιν τους όλες αυτές τις παραμέτρους;
Για να μη γίνει αλαλούμ στα νοσοκομεία όλης της χώρας, προτείνω η απόφαση να εφαρμοσθεί δοκιμαστικά για 1-2 χρόνια σε μια διοικητική περιοχή, ώστε να διορθωθούν εύκολα οι τυχόν δυσλειτουργίες που θα προκύψουν και να υπολογιστεί στην πράξη το κόστος, που καμία μελέτη δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια.
Γιωργος Αραμπατζης – Ιατρός Χολαργός
Iστορικές αλήθειες
Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στο άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη της 20ής Ιουνίου «Η Αποστασία των Λέξεων», στο οποίο καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ αφενός για ανεπαρκή γνώση της Ιστορίας και αφετέρου για εκφυλισμό του νοήματος των λέξεων. Παρ’ όλο που δεν διαφωνώ μαζί του σε κανένα από αυτά τα δύο σημεία, με θλίβει το γεγονός ότι ο ίδιος ο αρθρογράφος σας υποπίπτει και στα δύο αδικήματα για τα οποία καταγγέλλει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ανιστόρητο να λέει κανείς αβασάνιστα ότι οι αποστάτες ανέτρεψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, ενώ είναι γνωστό ότι ο Παπανδρέου παραιτήθηκε από μόνος του και όταν, μάλιστα, είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι, ώς και την παραμονή της παραίτησής του, οι κατά τα άλλα καιροφυλακτούντες «ανατροπείς» του έδιναν μάχη να τον πείσουν να μην παραιτηθεί. Eχοντας δώσει μεγάλο αγώνα για να φύγει η Δεξιά από την εξουσία και να ξεκινήσει η προσπάθεια εκδημοκρατισμού του κράτους και της κοινωνίας, τους ήταν αδιανόητο να ανατραπεί αυτή η πορεία για να τεθεί πολιτειακό ζήτημα από την πίσω πόρτα και μάλιστα με μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας.
Μα, θα πει κανείς, τι διαφορά έχει αν παραιτήθηκε, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ή ανετράπη; Μπορεί και να είναι μικρές οι διαφορές αλλά, τι να κάνουμε, αυτή είναι η μαγεία της γλώσσας, ότι μπορεί να αποδίδει με ακρίβεια τις λεπτές αποχρώσεις που διακρίνουν παραπλήσιες έννοιες. Αυτό σημαίνει σέβομαι τη γλώσσα. Παραδέχομαι τις μικρές διαφορές ανάμεσα στις έννοιες που εκφράζουν οι διάφορες λέξεις.
Είναι επίσης μάλλον αφελές να λέει κανείς ότι ήταν επιθυμία του βασιλέως να γίνει πρωθυπουργός ο υπουργός της κυβέρνησης του Βουνού Τσιριμώκος. Το πιο πιθανό είναι ότι ο Κωνσταντίνος, στην απελπισία του να βρει κάποιον που θα είχε έστω κάποιες ελπίδες να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, στράφηκε προς τον Τσιριμώκο, ο οποίος, για να εξυπηρετήσει τη φιλοδοξία του και μόνον, δέχθηκε την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Η αμοιβαία αγάπη και ο σεβασμός μεταξύ Κωνσταντίνου και Τσιριμώκου, άλλωστε, αποτυπώνονται στη φράση με την οποία ο Τσιριμώκος εκμυστηρεύθηκε στον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου ότι είχε λάβει την εντολή: «Aκουσε, ο τσόγλανος μου έδωσε την εντολή». Eνας θεός ξέρει με τι κοσμητικά πρέπει να στόλιζαν ο Κωνσταντίνος και οι σύμβουλοί του στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους τον Τσιριμώκο.
Τέλος, θα συμπλήρωνα ότι η, έστω και σύντομη, μνεία των γεγονότων εκείνης της εποχής χαρακτηρίζεται από μια υποβόσκουσα μανιχαϊστική διάθεση, που είναι ανάξια τόσο των γεγονότων όσο και της ιδιαίτερης συγκρότησης του αρθρογράφου σας. Και είναι αυτή η συγκρότηση που αβίαστα του αναγνωρίζω, η οποία θα με έκανε να ελπίζω ότι δεν θα υπέκυπτε στον πειρασμό να αναπαραγάγει μια αφήγηση της Ιστορίας της χώρας που είναι προϊόν διαγωνισμού φωνασκίας μάλλον παρά σοβαρής ιστορικής έρευνας.
Γ. Α. Αλλαμανης
Περί ΔΗΜΑΡ
Κύριε διευθυντά
Εν ολίγοις θα ήθελα να αποτυπώσω την πορεία και παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Κουβέλη στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Πολύς κόσμος είχε κάνει μια «προοδευτική» επένδυση σ’ αυτό το μικρό αλλά συμπαθές κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και φυσικά απογοητεύτηκε.
Μετά τις εκλογές του 2012, η ΔΗΜΑΡ, υπό τη γενική πίεση αφενός, αλλά και σαν «κυβερνώσα Αριστερά» που διεκήρυττε ότι ήταν η ίδια, εισήλθε στην κυβέρνηση μαζί με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπήθηκε δε στο Υπουργικό Συμβούλιο από τους κ. Μανιτάκη και Ρουπακιώτη. Ο αξιόλογος κ. Μανιτάκης χαραμίσθηκε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης που δεν του πήγαινε να ασχολείται με απολύσεις και κακώς το ανέλαβε, ο δε κ. Ρουπακιώτης συμπεριφέρθηκε σαν συνδικαλιστής των Δικηγόρων με μηδενικό έργο. Και οι δυο τους δεν μας έδωσαν κανένα «προοδευτικό πρόσημο» που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν, αντ’ αυτού δε ο κ. Κουβέλης δέχτηκε ασμένως το επαίσχυντο 4:2:1, αντί να προσπαθήσει να «ηθικοποιήσει» Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, απαιτώντας αξιοκρατία παντού.
Μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, ο κ. Κουβέλης προέβαλλε συστηματικά τη διχαστική κ. Ρεπούση, στην οποία, υπ’ όψιν, οφείλετο η δημοσκοπική κατάρρευση του Κώστα Καραμανλή, και συνέχισε το «θεάρεστο» έργο της και στη ΔΗΜΑΡ. Επίσης ο κ. Κουβέλης ηρνείτο πεισματικά να συνεργαστεί έστω και στοιχειωδώς με τους 58 και τον κ. Βενιζέλο, χωρίς όμως να κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει πώς είναι καλύτεροι αυτών, οι κ. Καστανίδης, Μπεγλίτης και Γιώργος Παπανδρέου!!
Πρόκειται για πολιτική ανικανότητα, αυτοκαταστροφικό καιροσκοπισμό ή ανομολόγητους στόχους;
Eνα είναι βέβαιο: Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι. Κρίμα!
Σωκρατης Μαστροκωστούλης