Ο,τι σπέρνουμε, θερίζουμε…
Kύριε διευθυντά
Αντιγράφω από τη στήλη του Στέφανου Κασιμάτη της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 20-7-14, ότι από έρευνα που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας κ.λπ. προέκυψε ότι:
«Το 75% εκ του δείγματος των 1.045 ερωτηθέντων Ελλήνων πιστεύει ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας ήταν προσχεδιασμένη από εξωθεσμικά σκοτεινά κέντρα! Το 69% πιστεύει ότι το φάρμακο για τον καρκίνο έχει εφευρεθεί, αλλά τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών δεν επιτρέπουν να διατεθεί ακόμα στην αγορά! Το 61% πιστεύει ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής, το 59% ότι το τρομοκρατικό χτύπημα του 2001, στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, ήταν μεθοδευμένο από τους ίδιους τους Αμερικανούς και το 27% των Ελλήνων πιστεύει πως η προσσελήνωση του Απόλλων 11 το 1969 ουδέποτε συνέβη, αλλά ήταν σκηνοθετημένη από τους Αμερικανούς σε κάποια έρημο»!
Μήπως αυτή την έρευνα θα πρέπει να τη στείλει ο υπουργός Παιδείας σε όλα τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια, προκειμένου οι νέες γενιές των Ελλήνων να μη διδαχτούν και μάθουν τα ίδια ακριβώς από εκείνα τα ανόητα πράγματα που διδάσκουν σήμερα και γίνουν το ίδιο γελοίοι, ανόητοι, παρανοϊκοί και βλάκες με την πλειονότητα της σημερινής γενιάς των νεοελλήνων, όπως δυστυχώς μας αποκαλύπτει η απίστευτη εν λόγω πανεπιστημιακή έρευνα;
Αυτά είναι δυστυχώς τα τραγικά αποτελέσματα της επιλογής των διδασκομένων σήμερα μαθημάτων στα ελληνικά σχολεία όλων των βαθμίδων. Αντί να μαθαίνουν τα νέα παιδιά κάτι από την ανεπανάληπτη και διεθνώς πολύτιμη αρχαιοελληνική γραμματεία, μαθαίνουν δυστυχώς τις ανόητες, βλακώδεις και γελοίες ιστορίες κάποιων άλλων υπανάπτυκτων αρχαίων λαών της Μέσης Ανατολής, που διδάσκουν μυστικισμό, πλεκτάνες, μηχανορραφίες, φανατισμό, σκοταδισμό και συνωμοσίες.
Οι απόψεις μου αυτές δεν είναι αβάσιμες. Δυστυχώς εδράζονται στο γεγονός ότι στην κατάταξη με τους θεσμούς/φορείς τους οποίους οι ερωτηθέντες εμπιστεύονται περισσότερο, πρώτη είναι η Εκκλησία!
Και ο νοών νοείτω.
Κωστας Σπανος
Ο Ακαδημαϊκός Συνήγορος
Κύριε διευθυντά
Ηπρόταση για τη θεσμοθέτηση στα ελληνικά ΑΕΙ του Ακαδημαϊκού Συνηγόρου ή Συνηγόρου του Καθηγητή (όπως λέγονται στον ισχύοντα νόμο τα μέλη ΔΕΠ) συμπεριλαμβανόταν στο κείμενο θέσεων που κατέθεσα με την υποψηφιότητά μου ως πρύτανη. Αφού όμως δεν συμπεριλαμβάνομαι στους τρεις επιλεγέντες, θα ήθελα να υποστηρίξω τη θέση μου δημόσια, ώστε να εξηγηθεί ο σκοπός και η χρησιμότητά της, με στόχο να υιοθετηθεί από τον επόμενο πρύτανη. Μπορεί να προβλεφθεί στον οργανισμό του Πανεπιστημίου ή να ζητηθεί τροπολογία του νόμου (στον οποίο ήδη ορθά θεσμοθετείται ο «Συνήγορος του φοιτητή»).
Ποια είναι τα προβλήματα που έρχεται να αντιμετωπίσει ένας τέτοιος θεσμός; Πολλές φορές στα πανεπιστημιακά ιδρύματα ένα μέλος ΔΕΠ αντιλαμβάνεται, μέσα από τις ακαδημαϊκές ή τις διοικητικές του δραστηριότητες, ότι κάποιο όργανο του πανεπιστημίου ενεργεί με τρόπο παράνομο ή αυθαίρετο. Οι επιδράσεις δεν είναι απαραίτητα προσωπικές, πιθανόν να αφορούν και θέματα αρχής, ή διοίκησης, ή κατανομής κονδυλίων, ή καθηκόντων, ή διαμόρφωση εκλεκτορικών σωμάτων ή άλλα πολλά. Μπορεί όμως να αφορούν και προσωπικά θέματα, όπως αδικίες που υπάρχουν στη δυνατότητα προαγωγής, σειράς με την οποία καθορίζονται οι εκλογές καθηγητών, ενδεχόμενες παρατυπίες στα κριτήρια θετικής ή αρνητικής ψήφου. Σήμερα ο καθηγητής δεν έχει πού να απευθυνθεί μέσα στο πανεπιστήμιο, οι επιλογές του είναι να σιωπήσει ή να καταγγείλει δημόσια (π.χ. με αρθρογραφία) ή να απευθυνθεί στα δικαστήρια – επιλογές όχι απαραίτητα αποδεκτές από πολλούς καθηγητές. Σημειώνεται ότι ο νομικός σύμβουλος του πανεπιστημίου, με το σημερινό διοικητικό καθεστώς, έχει υποχρέωση να απαντά μόνο στα ερωτήματα του πρύτανη και των αντιπρυτάνεων. Είναι δε συνηθισμένο η κριτική εντός του πανεπιστημίου να μην εκλαμβάνεται θετικά και να θεωρείται «ασέβεια» ή αμφισβήτηση κάποιου υπεύθυνου ή ανώτερου στη διοικητική ή ακαδημαϊκή ιεραρχία.
Σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού, κυρίως των ΗΠΑ, αυτός ο θεσμός υπάρχει από χρόνια. Η αναγκαιότητα του θεσμού έχει απασχολήσει και τα ΜΜΕ, όπως π.χ. σε άρθρο του J Griffith (πρώην καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στο London School of Economics) στους αγγλικούς Times (7/9/98). Στην ελληνική κοινωνία, ένας ανάλογος θεσμός, ο Συνήγορος του Πολίτη, έχει αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα των πολιτών και έχει εξαιρετικά θετική αποτίμηση στην κοινωνία.
Ποιο θα είναι το κέρδος για την ακαδημαϊκή κοινότητα από έναν τέτοιο θεσμό; 1) Ο καθηγητής (οποιασδήποτε βαθμίδας) θα γνωρίζει ότι αν αδικηθεί θα έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στον Ακαδημαϊκό Συνήγορο και να συζητήσει το θέμα του και πιθανότατα να βρεθεί η λύση. Αρα θα είναι περισσότερο ανεξάρτητος και ασφαλής. 2) Αντίστοιχα, κάποιος ιεραρχικά ανώτερος θα γνωρίζει ότι πιθανότατα θα ελεγχθεί για μια αυθαιρεσία του, άρα θα είναι προσεκτικότερος. 3) Οταν γίνονται αντιληπτές παραβιάσεις σε θέματα αρχής (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) από κάποιο ανώτατο όργανο του πανεπιστημίου, ο καθηγητής (και όχι μόνο ο φοιτητής, όπως είναι τώρα) θα μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον αρμόδιο. Αρα θα υπάρχει καλύτερος έλεγχος, με αποτέλεσμα μια πιο ισορροπημένη πολιτική σε πολλά διοικητικά θέματα. 4) Θα μειωθούν οι ακαδημαϊκές υποθέσεις που καταλήγουν στα δικαστήρια και στο Συμβούλιο Επικρατείας, αφού ορισμένες τουλάχιστον θα επιλύονται μέσα στο πλαίσιο της λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Κλεα Κατσουγιαννη – Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών
Η απαξίωση των ΗΣΑΠ
Κύριε διευθυντά
Επανειλημμένως έχουμε αναρωτηθεί όλοι εμείς οι τακτικοί επιβάτες του Ηλεκτρικού (ΗΣΑΠ), γιατί οι συρμοί του είναι «ζωγραφισμένοι» εξ ολοκλήρου με γκράφιτι! Ολες οι όψεις, οι πόρτες, τα παράθυρα, τα τζάμια, τα λάστιχα! Μια κατάσταση διαρκείας μηνών… που έγιναν χρόνια, με αποτέλεσμα να καλυφθούν όλοι οι συρμοί!
Μια ανείπωτη αθλιότητα, που απαξιώνει και καταστρέφει το μέσο συγκοινωνίας, που ούτε στις τριτοκοσμικές χώρες συναντά κανείς, προκαλεί επιπλέον τη θλίψη του κοινού, που βλέπει την κοινή περιουσία του να ευτελίζεται κατά τον πρωτοφανή αυτό τρόπο.
Πώς μπαινοβγαίνουν ελεύθερα οι νέοι που ασχολούνται με τα γκράφιτι στους χώρους «εναπόθεσης» των συρμών;
Δεν φυλάσσονται οι χώροι αυτοί ή είναι ξέφραγα αμπέλια;
Πριν από καιρό, μια συγκλονιστική είδηση πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ: «Τραγικό θάνατο βρήκε ένας 17χρονος, όταν μπήκε στον χώρο εναπόθεσης των συρμών στον σταθμό Ειρήνη του ΗΣΑΠ, για να ζωγραφίσει ένα γκράφιτι, με συνέπεια να κεραυνοβοληθεί από το ρεύμα και να υποκύψει αμέσως».
Τι μέτρα έλαβαν οι υπεύθυνοι των ΗΣΑΠ για την αποτροπή αυτού του επικίνδυνου χόμπι, που οδήγησε στον θάνατο το νέο παιδί και βύθισε στο πένθος την οικογένειά του, ενώ μπορούσε να είχε αποφευχθεί;
Μήπως ο άτυχος νεαρός θεωρούσε ότι δεν έκανε τίποτε παράνομο, διεισδύοντας στο αμαξοστάσιο και ζωγραφίζοντας, αφού έβλεπε την προφανή ολιγωρία των αρμοδίων τόσο στην πρόληψη όσο και στην αποκατάσταση της όψης των συρμών;
Αντίθετα, με ποιο «μαγικό» τρόπο οι συρμοί του μετρό (της… ίδιας χώρας) είναι πεντακάθαροι μέσα και έξω, και κανείς δεν διανοείται να απλώσει το χέρι του με σπρέι;
Επιτέλους, ας καταλογισθούν ευθύνες στους αδιάφορους και ανεπαρκείς των ΗΣΑΠ, ώστε να σταματήσουν εδώ οι άδικες ανθρωποθυσίες, αλλά και η υποτίμηση του επιβατικού κοινού.
Γρηγ. Παπαδοπουλος – Γεωλόγος Καλλιθέα
«Οι γόπες»
Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο «Οι γόπες που φυτεύουμε» η Τασούλα Καραϊσκάκη αναφέρθηκε στο πόσο λίγη είναι μια πρωτότυπη κίνηση στην παραλία να πείσει τους «κοινωνικά μύωπες» συμπολίτες να πετούν ή να θάβουν τις γόπες τους στην άμμο. Εκτός από τον «ασυνείδητο» υπάρχει δυστυχώς και ο συνειδητά σκεπτόμενος συμπολίτης, που πιστεύει ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να μαζέψει τις γόπες του, αλλά και αυτός που πραγματικά δεν τον ενοχλεί η βρωμιά γύρω του ή δεν την αντιλαμβάνεται καν.
Oντως το τασάκι στην παραλία δεν κάνει τη διαφορά. Η μόνη λύση είναι η διαπαιδαγώγηση των νέων στα σχολεία. Μόνο αυτοί μπορούν να αντιδράσουν στους ενήλικους-γονείς που έχουν γαλουχηθεί σε μια άλλη εποχή, που δεν λέει να μας αφήσει.
Δημητρης Παπαηλιου – Εκπαιδευτικός