Αξιοποίηση αιγιαλού
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της φιλτάτης «Κ» (27 Αυγούστου 2014) διάβασα επιστολή αναγνώστη –«“Αξιοποίηση” του αιγιαλού»– όπου καταγγέλλεται νομοσχέδιο το περιεχόμενο του οποίου επιτρέπει την εμπορική αξιοποίηση του αιγιαλού από επιχειρήσεις. Στην «εμπορευματοποίηση» του φυσικού περιβάλλοντος από «κερδοσκόπους» αντιδρούν εκ συστήματος, ίσως και εν τη ρύμη του (ιδεοληπτικού) λόγου, δυνάμεις και αντιλήψεις τις οποίες μάλιστα κοσμεί αυτοκόλλητο «προοδευτικό πρόσημο». Οι εν λόγω αντιλήψεις βδελύττονται την ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα, το κέρδος (τη δημιουργία πλούτου), ώστε ως μοναδική συγγνωστή εκμετάλλευση μένει η καρέκλα του Δημοσίου, που όπως γνωρίζουμε (;) οδηγεί στη χρεοκοπία.
Οι κουτόφραγκοι όμως και όχι μόνον εννοούν μεθοδικά να εκμεταλλεύονται τις φυσικές αυτών πλουτοπαραγωγικές πηγές. Προχείρως, δε, θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα: Οι γείτονές μας Ιταλοί πουλούσαν αέρα φρέσκο κονσέρβα – Tinned Air (!) που αγόραζαν οι τουρίστες εκτιμώντας τόσο το προϊόν όσο και το χιούμορ της… επιχείρησης. Η Ινδονησία διαθέτει τα πιο μεγάλα χρυσωρυχεία, η δε Ν. Αφρική τα πιο βαθιά, ο Καναδάς εξάγει ξυλεία, η Ινδία ορυκτά, οι Σαουδάραβες πετρέλαιο κ.ο.κ., η δε σύγχρονη τεχνολογία εξασφαλίζει πλήρη αποκατάσταση τυχόν περιβαλλοντικών ζημιών. Παρθένοι αναξιοποίητες «παραλίες» και, γενικώς, άχραντο φυσικό περιβάλλον ίσως μας εξασφαλίσουν ειδυλλιακή ζωή Αρκάδων ποιμένων. Πλην φευ, ούπω καιρός. Το προρρηθέν νομοσχέδιο, κατά τον επιστολογράφο σας, «περιείχε και διατάξεις που δεν προσκρούουν μόνο στη συνταγματική διάταξη για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά και στην κοινή λογική», αφού δε η κοινή λογική μας απέλειπε οριστικά, θα προσφύγω στη «Νέα Ελληνική Γλώσσα» μας (Γ. Μπαμπινιώτη) όπου στη φράση «πλουτοπαραγωγική πηγ.» αναφέρει δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα: «Κάθε πηγή πλούτου για μια χώρα, π.χ. πετρελαιοφόρα κοιτάσματα, τουριστικώς αξιοποιήσιμες περιοχές κ.λπ.».
Εξέχουσα τέτοια περιοχή είναι φυσικά ο αιγιαλός, όπου οι επισκέπτες μιας τουριστικής μονάδας επιθυμούν να έχουν πρόσβαση. Οταν δε η ακτή είναι βραχώδης, ή πετρώδης ή για άλλους λόγους δυσπρόσιτη, ή όπου υπάρχει πρόβλημα διάβρωσης της ακτής από το κύμα, επιβάλλεται μια ήπια παρέμβαση. Αλλωστε την πατρίδα μας κοσμούν ακτές μήκους 16.600 χλμ., όπου οι επισκέπτες μπορούν ν’ απολαύσουν είτε για να «διαβάσουν αρχαίους κλασικούς στο πρωτότυπο», όπως γράφει ο αναγνώστης σας, είτε για να ευχαριστηθεί τις τη φραπεδιά του και το τσιγάρο του, και να μπήξει στην άμμο τη γόπα, ή ακόμη και για να… κολυμπήσει. Αρκεί να έχει πρόσβαση. «Σήμερα τι εικόνες βλέπουμε;» διερωτάται ο επιστολογράφος σας κ. Ν. Ανδρουτσόπουλος. Απλούστατα βλέπουμε μέσω «προσήμων», ας μάθουμε τουλάχιστον τη «Νέα Ελληνική Γλώσσα» μήπως και κατορθώσουμε να επικοινωνούμε εποικοδομητικά και ελληνικά.
Σ. Ρανης
Ξενία Ναυπλίου
Κύριε διευθυντά
Προ καιρού δημοσιεύθηκαν στην «Κ» εναγώνιες επιστολές αναγνωστών σας για την ελεεινή κατάσταση του Ξενία στο Κάστρο της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο, με έκκληση να κατεδαφιστεί ώστε να αποκατασταθεί ο ωραίος και ιστορικός αυτός χώρος. Δυστυχώς εκείνη την εποχή, γύρω στο 1960, πολλά Ξενία κτίστηκαν πάνω σε κάστρα ή δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, διότι τότε γεννιόταν ο τουρισμός στην Ελλάδα, η δε προστασία των μνημείων ήταν κακίστη. Ισχυε δε από τότε το «σύνδρομο του δωρεάν οικοπέδου», για δημόσια κτίσματα, φυσικά. Αυτό συνέβη και στο Ναύπλιο. Ισως όμως οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι Ναυπλιώτες που διαμαρτύρονται αγνοούν ότι ένα ανάλογο τερατώδες Ξενία πάνω στο Ενετικό Κάστρο των Χανίων κατεδαφίστηκε πριν από λίγα χρόνια και ο χώρος αποκαταστάθηκε στο αρχικό του μεγαλείο. Ισως λοιπόν ήρθε ο καιρός να γίνει το ίδιο και για το Ναύπλιο, με προσπάθειες της τοπικής κοινωνίας, τώρα που φαίνεται ότι ίσως, επιτέλους, αποκτήσαμε έναν καλό υπουργό Αρχαιοτήτων και Πολιτισμού, τον κ. Τασούλα, που δείχνει ότι καταλαβαίνει περισσότερο από τους προκατόχους του.
Στυλιανος Αλεξακης – Συνταξιούχος εκπαιδευτικός