Σπύρος και Βασίλης
Κύριε διευθυντά
Κυριακή απόγευμα. Η τελευταία φορά που είδα τον Σπύρο και τον Βασίλη (μπαμπάδες συμμαθητών των γιων μου) ήταν λίγο μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου, όταν έκλεισαν τα σχολεία. Εγώ υπάλληλος, ο Σπύρος ελεύθερος επαγγελματίας, ο Βασίλης της πιάτσας. Η κουβέντα έρχεται στα πολιτικοοικονομικά. Συναισθανόμενοι ότι μπορεί να έχουμε «μερίδιο ευθύνης» δεν παραπονιόμαστε πολύ για τον ΕΝΦΙΑ, τον φόρο αλληλεγγύης, τη φορολογία από το πρώτο ευρώ. Πληρώνουμε τους φόρους μας, σε δόσεις, με πιστωτική κάρτα, με καθυστέρηση. Eχουμε ακούσει τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις στη Θεσσαλονίκη. Δεν αντιλαμβανόμαστε την εμμονή του ενός στο Α, του άλλου στο Β, των τρίτων στο Γ και το Δ. Είναι εμμονές πραγματικές ή εμμονές κομματικές, παιδικές, απροσδιόριστες; Από την μία θέλουμε και προσπαθούμε να επιδεικνύουμε φιλότιμο (τουλάχιστον για τα παιδιά μας ρε…), από την άλλη ίσως να θέλαμε να βγούμε και στους δρόμους. Ταυτόχρονα όμως προβληματιζόμαστε γιατί το ενδεχόμενο της ελάχιστης έστω συνεννόησης φαίνεται τόσο μακρινό, απαγορευμένο; Eχουμε αρχίσει να θυμώνουμε…
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης
Για την Αμφίπολη
I
Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατη επιστολή μου για τον θηριώδη τύμβο της Αμφιπόλεως υπαινισσόμουν ότι αφορά τον Μέγα Αλέξανδρο. Η πληροφορία όμως ότι ο τάφος έχει τρεις χώρους οδηγεί στη σκέψη μιας άλλης εκδοχής. Ο Κάσσανδρος εν ζωή έκτισε με όση μπορούσε μεγαλοπρέπεια τους τάφους για τον εαυτό του, τη Ρωξάνη και τον γιο της Αλέξανδρο Δ΄, τους οποίους κρατούσε ομήρους. Με αυτόν τον τρόπο έδειχνε εμπράκτως τον σεβασμό του προς αυτούς και εμμέσως στη μνήμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προσδοκώντας την υποστήριξή τους στη διεκδίκηση του θρόνου της Μακεδονίας. Μετά τον θάνατο του Κασσάνδρου επεκράτησε πολιτικό χάος και κανένας δεν θα ενδιαφερόταν να κτίσει τέτοιο τάφο για τον Κάσσανδρο, ο οποίος είχε δολοφονήσει τη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα και όταν ενεπλάκη σε πολέμους με τον Δημήτριο τον πολιορκητή και έχασε την ευκαιρία για τον θρόνο, δολοφόνησε και τη Ρωξάνη και τον Αλέξανδρο Δ΄.
Μενελαος Μπατρινος – Ομ. Καθηγητής Ενδοκρινολογίας
ΙΙ
Κύριε διευθυντά
Στην Αμφίπολη η επιστημονική κοινότητα, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ανακάλυψη. Δεν θα επεισέλθω σε λεπτομέρειες, διότι δεν γνωρίζει ουδείς πριν από τις επίσημες ανακοινώσεις.
Η Μακεδονική εθνική ταυτότητα είναι μία και είναι ελληνική. Δεν παραχωρείται σε κανέναν και δεν αφήνουμε κανέναν να τη σφετεριστεί, πολιτιστικά, πολιτικά, γεωπολιτικά, εμπορικά, εθνικά, πόσο μάλλον όταν έχει ιστορία 2.500 χρόνων. Αυτό πρέπει να έχουμε στον νου μας και επιτέλους να ξυπνήσουμε από τον λήθαργό μας, να είμαστε υπερήφανοι για την καταγωγή και την ταυτότητά μας. Αυτό θα μας βοηθήσει με την κατάλληλη διαχείριση, να γίνουμε καλύτεροι ως έθνος και να αποκτήσουμε μια σωστότερη στάση ζωής, πιο τίμια, διεκδικητική, υπερήφανη, πιο αξιακή και χωρίς τόση διχόνοια. Eνεκα εξελίξεων λοιπόν, το υπουργείο Εξωτερικών και όλη η πολιτική ηγεσία της χώρας, θα πρέπει να επαναδραστηριοποιηθεί σε όλα τα φόρα, πρεσβείες και διεθνείς οργανισμούς με τρόπο άκρως επικοινωνιακό, συντονισμένο, οργανωμένο, προσεκτικό αλλά και έντονο και να διατρανώσει ένα πράγμα. «Η Μακεδονική ταυτότητα δεν είναι απλά μια ταυτότητα πολιτιστική, αλλά μια ταυτότητα εθνική, την οποία δεν πρέπει η διεθνής κοινότητα να αφήνει την ΠΓΔΜ να την καπηλεύεται από την Ελλάδα, αξιώνοντας ένα κράτος που θα ονομάζεται Μακεδονία, με πολίτες με Μακεδονική εθνικότητα και υπηκοότητα, με Μακεδονική γλώσσα, προϊόντα και πολιτισμό, και καταλήξεις ISO ΜΚ και MKD. Το θέμα λοιπόν είναι πολιτικό και όχι ιστορικό για να το αφήσουμε στους ιστορικούς».
H όποια λύση σύνθετης ονομασίας(;) πρέπει να είναι erga omnes και για πάσα χρήση (ταυτότητα, πολιτισμό, προϊόντα) και σε όλες τις γλώσσες. Είναι καιρός χωρίς ακρότητες να σκληρύνουμε τη στάση μας στις διαπραγματεύσεις. Eνα βήμα πίσω, λένε κάποιοι, ίσως δεν θα έκανε κακό. Σε 10 χρόνια δεν ξεχνιέται το θέμα. Τα ΜΜΕ έχουν καθήκον να κινηθούν στην κατεύθυνση αυτή.
ΥΓ.: Καλό θα ήταν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί να παραστούν από κοινού στις επίσημες ανακοινώσεις της αρχαιολογικής σκαπάνης και να προσυπογράψουν ένα κοινό ανακοινωθέν που να συνδέει τον πολιτισμό με το εθνικό και πολιτικό θέμα του ονόματος.
Πετρος Πετρακης
Πώς αγνοήθηκαν 6 δικαστικές αποφάσεις
Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι εις το άρθρο του κ. Τέλλογλου της 12.9.2014 σχετικά με το θέμα της απόφασης του Κεντρικού Πειθαρχικού Συμβουλίου Ιατρών ΕΣΥ και την επαναπρόσληψη του Ιατρού και με έκπληξη και αγανάκτηση διεπίστωσα ότι αναφέρει δι’ εμέ δις ότι:
«O αποπεμφθείς χειρουργός αρνήθηκε την κατηγορία της χρήσης πλαστής βεβαίωσης και την απέδωσε σε προσχεδιασμένες ενέργειες του τέως διοικητή του νοσοκομείου».
Επίσης το ανυπόγραφο άρθρο της εφημερίδος σας της 9.9.2014 λέγει ότι στην απόφαση: «Αναφέρεται παραποίηση από τον τ. διοικητή του νοσοκομείου των πιστοποιητικών που απέστειλε στον καθηγητή Γιακούμπ για επιβεβαίωση της υπογραφής του».
Σχετικώς σας γνωρίζω, επειδή εθίγη η τιμή μου, ότι 22 (είκοσι δύο) δικαστικοί λειτουργοί σε 6 (εξ) δικαστικές αποφάσεις έκριναν ομόφωνα ότι η δήθεν βεβαίωση του καθηγητού κ. Γιακούμπ δεν παρεποιήθη από εμέ (και φυσικά καμία απόφαση ότι έκανα εγώ παραποίηση της βεβαίωσης), συγκεκριμένα:
Απόφαση 2166/2011 του Συμβουλίου της Επικρατείας (3 ανώτατοι δικαστικοί), 2 Βουλεύματα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών αριθ. 3104/2009 και 3986/2011 (2 εισαγγελείς και 6 δικαστές), απόφαση 3079/2013 του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου (4 δικαστικοί), απόφαση 3545/2013 του Εφετείου Αθηνών (εισαγγελεύς και 3 εφέτες) και η προηγούμενη απόφαση του Κεντρικού Πειθαρχικού Συμβουλίου Ιατρών ΕΣΥ της 29.1.2008 (ένας αντιπρόεδρος και 2 πάρεδροι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους)!!! Σύνολον 22!
Κατόπιν αυτού επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου κατά των μελών του Κεντρικού Πειθαρχικού Συμβουλίου Ιατρών ΕΣΥ της 14.5.2014, οι οποίοι, όπως συμπεραίνω από τα δημοσιεύματα, προσέβαλαν βάναυσα την τιμή μου.
Δημητριος Βανδωρος – τ. Διοικητής Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών
Ωτοθωπεία
Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε συνέντευξη του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου σχετικά με την αναγκαιότητα ισχυρής αντιπαράθεσης με τον λαϊκισμό, όπου ο τελευταίος παρουσιάστηκε ως το κατεξοχήν πρόβλημα και κίνδυνος για την Ελλάδα. Και φυσικά ο λαϊκισμός δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως τείνει να καθιερωθεί, αλλά απλώνεται σε κάθε μαζική εκδήλωση και, το κυριότερο, νοοτροπία και κουλτούρα. Προφανέστατα δεν μπορεί να εξαιρεθεί ούτε η ποδοσφαιρική, ιδίως μάλιστα όταν αφορά την εθνική μας ομάδα.
Πού έγκειται ο λαϊκισμός εν προκειμένω; Oχι βέβαια στην κακοτυχία της ελληνικής ομάδας απέναντι στην Κόστα Ρίκα κατά τη διαδικασία των πέναλτι (μολονότι και αυτό θα μπορούσε να αμφισβητηθεί και να υποστηριχτεί ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός είναι πολύ προτιμότερος σε σύγκριση με τη σφόδρα πιθανή, αν είχαμε περάσει στην επόμενη φάση, ήττα μας από την Ολλανδία κατά την κανονική διάρκεια του αγώνα). Αλλά έγκειται στην πανθομολογούμενη, ως σπουδαία, απόδοση της ομάδας μας κατά τον προηγηθέντα χρόνο και εξηγούμαι:
Πρώτον, ως προς τα εύσημα που κατά καιρούς έχουν αποδοθεί είτε ενδεχομένως πρόκειται να εξακολουθήσουν να αποδίδονται στον προπονητή, που πριν από αρκετά χρόνια επιλέχτηκε για την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Με το που δεχτήκαμε το γκολ στην κανονική διάρκεια του αγώνα, οι εκφράσεις του προσώπου του, όπως ο φακός απαθανάτισε και όλοι είδαν, χαράχτηκαν από την απόγνωση και την απόλυτη απαισιοδοξία. Ούτε ερασιτέχνης δεν θα αντιδρούσε έτσι. Και όμως αυτός ο άνθρωπος έχει επιλεγεί ως ο εμψυχωτής της ελληνικής ομάδας!
Δεύτερον, ως προς την απόδοση της ομάδας αυτής καθαυτήν. Σχεδόν αμέσως μετά το γκολ που δέχτηκε, ο διαιτητής απέβαλε έναν ποδοσφαιριστή των αντιπάλων (επισημαίνω ότι δεν υπεισέρχομαι στο αν η αποβολή αυτή ήταν δίκαιη ή άδικη). Oλη την επόμενη διάρκεια του αγώνα και της ημίωρης παράτασης παίζαμε με έναν παίκτη παραπάνω. Αν πραγματικά ήμασταν ανώτεροι, δεν έπρεπε να είχαμε πάρει τη νίκη; Oλοι όμως μιλούν για ατυχία, για το ότι ο αντίπαλος τερματοφύλακας πάντα τύχαινε μπροστά στην μπάλα και τα τοιαύτα. Oλοι όμως επίσης είδαν τα παιγνίδια της Γαλλίας και της Γερμανίας της επόμενης μέρας. Oλοι είδαν και τις ευκαιρίες που έχασαν οι ομάδες αυτές και το πώς τελικά οι αληθινά ανώτερες ομάδες καταφέρνουν και νικούν, ακόμη κι αν παίζουν στα ίσα με τον αντίπαλο. Ας μην εθελοτυφλούμε, πατριώτες, ας αφήσουμε επιτέλους να πάει χαμένη και μια ευκαιρία να διατρανώσουμε την ανωτερότητα και την κακοτυχία της φυλής!
Παρασκευας Μαμαλακης – Δικηγόρος – Ηράκλειο