Κύριε διευθυντά
Η έναρξη της πανεπιστημιακής χρονιάς, που σε αρκετές περιπτώσεις συμπίπτει και με την έναρξη της θητείας των πανεπιστημιακών αρχών σε πολλά ΑΕΙ, δίνει αφορμή για τη διατύπωση γνωμών, απόψεων και «συμβουλών» για το πώς θα μπορούσε να προωθηθεί η βελτίωση των πανεπιστημιακών μας πραγμάτων. Οι πιο συνηθισμένες και κοινότοπες από αυτές εστιάζονται κυρίως και αποκλειστικώς στην ανάγκη αυξήσεως της χρηματοδοτήσεως. Aκουσα όμως και δύο προτάσεις, καθόλου πρωτότυπες ίσως, αλλά όμως σαφείς και συγκεκριμένες, που νομίζω ότι πρέπει να τύχουν της προσοχής μας:
α) Τα πανεπιστήμιά μας (περισσότερο τα κεντρικά και λιγότερο τα περιφερειακά λόγω του μικρότερου συνολικά αριθμού των φοιτητών) μαστίζονται από το χαρακτηριστικό φαινόμενο της χαμηλής παρακολούθησης των μαθημάτων. Το φαινόμενο αυτό είναι απότοκο μεταξύ των άλλων της στρεβλής ερμηνείας της σωστής αντίληψης ότι «οι παραδόσεις είναι ελεύθερες» (λες και ο καταναγκασμός μπορεί να έχει θέση σε έναν πνευματικό χώρο όπως το πανεπιστήμιο). Αλλά επειδή είναι ελεύθερες και μπορεί να τις παρακολουθήσει και κάποιος που δεν είναι φοιτητής, αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές δεν πρέπει να τις παρακολουθούν; Αυτό έχει σαφώς βελτιωθεί κατά τα τελευταία χρόνια, πλην όμως πολλά πρέπει να γίνουν ώστε να περιοριστεί στο ελάχιστο. Το πώς αυτό θα επιτευχθεί είναι ευθύνη των διδασκόντων για συστράτευση και καταβολή μεγαλύτερης επίπονης και επίμονης προσπάθειας.
β) Η επικοινωνία, η συνεργασία και η αγαστή συμπόρευση διδασκόντων και διδασκομένων στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι και σε πολύ ζηλευτό επίπεδο. Αν κάθε διδάσκων αντί να δηλώνει στην είσοδο του γραφείου του ότι δέχεται τους φοιτητές κάποιες ημέρες και ώρες της εβδομάδας, καλούσε σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες συγκεκριμένους φοιτητές εκ περιτροπής για γνωριμία και συνεργασία, νομίζω ότι στο τέλος της χρονιάς θα είχαμε «μετρήσιμα αποτελέσματα» κατά την κρατούσα επιταγή του συρμού.
Τα παραπάνω αποτελούν προτάσεις απλές και ελπίζω όχι απλοϊκές, που ίσως θα άξιζε όχι μόνο να προσεχθούν αλλά και να μπουν σε «εργώδη» εφαρμογή στο νέο πανεπιστημιακό έτος.
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος – Αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
60 χρόνια μετά
Κύριε διευθυντά
Στις 16 Σεπτεμβρίου 1964 ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ). Προέκυψε τότε από τη συγχώνευση τριών αναπτυξιακών οργανισμών: του ΟΧΟΑ (Οργανισμός Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως), του ΟΒΑ (Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως) και του ΟΤΠ (Οργανισμός Τουριστικής Πίστεως). Το έτος 1972 η ΕΤΒΑ ίδρυσε την πρώτη θυγατρική εταιρεία με την επωνυμία Ελληνικές Εξαγωγές Α.Ε., η οποία δραστηριοποιήθηκε ως εταιρεία χρηματοδότησης εξαγωγικών επιχειρήσεων. Οι παλαιοί γνωρίζουν τον ρόλο που έπαιξε η τράπεζα στη δημιουργία και επέκταση μεγάλων μονάδων σε νέους ή υπό ανάπτυξη κλάδους, αλλά και σε οικολογικής σημασίας επενδυτικές δραστηριότητες. Υπήρξε πρωτοπόρος αφενός μεν στη δημιουργία και ανάπτυξη νέων επιχειρήσεων που είχαν ως αντικείμενο την εισαγωγή στην ελληνική αγορά νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων, αφετέρου δε στην εφαρμογή νέων τότε καινοτόμων διαδικασιών αξιολογήσεως αιτήσεων για χρηματοδότηση. Τελικά, έπειτα από προβλήματα που δημιουργήθηκαν κυρίως την τελευταία δεκαετία της λειτουργίας, το 2003 η ΕΤΒΑ συγχωνεύθηκε διά απορροφήσεως από μεγάλη ιδιωτική τράπεζα. Πριν από μερικές ημέρες, 60 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΤΒΑ, σύμφωνα με το οικονομικό ρεπορτάζ (βλ. Οικονομική «Καθημερινή» 28.8.2014), εξετάζεται η λειτουργία μιας (νέας) αναπτυξιακής τράπεζας στο πλαίσιο της προσπάθειας ενίσχυσης της ρευστότητας στην αγορά και προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τομείς και κλάδοι της ελληνικής οικονομίας που σήμερα δεν έχουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό και δεν θα μπορέσουν να καλυφθούν ούτε μέσω του Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου. Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Το εγχείρημα είναι σοβαρό και κατά πολλούς η (επανα)σύσταση μιας τέτοιας τράπεζας απαραίτητη. Προκειμένου όμως να πετύχει ο σχεδιασμός θα πρέπει να γίνει όχι μόνον σε θεωρητική, αλλά και σε πραγματική βάση, με συνεργασία των νέων καταρτισμένων στελεχών με τους παλαιούς έμπειρους του χώρου.
Κωνσταντινος Λιβανιος – Αθήνα
Για τον Πλαστήρα
Κύριε διευθυντά
Την εξαιρετική αρθρογραφία του κ. Ιορδανίδη διατρέχει ένας έκδηλος αντιβενιζελισμός και ένας υφέρπων φιλομοναρχισμός.
Σε άρθρο του με τον τίτλο: «Μια μοιραία επέτειος» στο φύλλο της 29/6/2014, προχώρησε σε ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς για τον Ελ. Βενιζέλο και τον Νικ. Πλαστήρα. Ο κ. Ιορδανίδης γνωρίζει πολύ καλά τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης και δεν θα πρέπει να αγνοεί ότι ο Βενιζέλος πήγε στη Μ. Ασία με συμμαχική εντολή των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η παράταξη, η οποία κέρδισε τις εκλογές το 1920, με το απατηλό σύνθημα «οίκαδε», επανέφερε τον Γερμανόφιλο βασιλιά –ο οποίος αποτελούσε «κόκκινο πανί» για τους Αγγλογάλλους– με αποτέλεσμα να περάσει η Ελλάδα στο στρατόπεδο των ηττημένων. Η βασιλική παράταξη είχε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να επιτύχει περισσότερα από τον «καταχθόνιο» πολιτικό του αρθρογράφου σας, συνεχίζοντας χωρίς συμμάχους τον πόλεμο. Η ένδοξη στρατιά της Μ. Ασίας σε μια επική προέλαση σταμάτησε εξουθενωμένη, 60 χιλιόμετρα από την Aγκυρα, στους ματωμένους βράχους του Καλέ Γκρότο. Μετά την αποτυχία της ελληνικής στρατιάς να εξουδετερώσει τις κεμαλικές δυνάμεις, αναγκάστηκε να επανέλθει στη γραμμή εξορμήσεως, όπου παρέμεινε επί ένα έτος. Η μακρά παραμονή στα μικρασιατικά υψίπεδα και το προφανές αδιέξοδο διέβρωσαν το ηθικό των ανδρών της στρατιάς και επέφεραν τον κλονισμό της πειθαρχίας. Η προϊούσα αποσύνθεση των μονάδων της στρατιάς απαιτούσε πολιτική απόφαση για τη συντεταγμένη αποχώρηση από τη Μικρά Ασία, την οποία ουδέποτε έλαβε η κυβέρνηση μέχρι τη μοιραία 13η Αυγούστου 1922 (π.η.) Στις 13 ημέρες που ακολούθησαν, η προδομένη στρατιά έπαυσε να υπάρχει και μετρούσε 40.000 νεκρούς, 45.000 τραυματίες και 50.000 αιχμαλώτους. Από την ΧΙΙΙ μεραρχία μετρήθηκαν στη Χίο 300 άνδρες!! Και ο θρήνος κορυφώνεται με τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Για όλα αυτά δεν υπάρχουν ευθύνες; Δεν έπρεπε οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν; Εσείς μπορείτε να χαρακτηρίζετε τον Νικ. Πλαστήρα δολοφόνο. Στη συνείδηση, όμως, του ελληνικού λαού ο Νικ. Πλαστήρας –μαζί με τον Γερμανό Καραβαγγέλη– πέρασαν ως οι αυθεντικότεροι εκφραστές του νεοελληνικού πατριωτισμού.
Γεωργιος Θεοδωρακης – Αρχίατρος ε.α.
Θανάσιμο σφάλμα
Kύριε διευθυντά
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Eνωσης (1991), οι λαοί της Ευρώπης ευελπιστούσαν ότι, έστω και ύστερα από πολλά χρόνια, η Ευρωπαϊκή Eνωση θα εκτεινόταν από τον Ατλαντικό Ωκεανό έως τα Ουράλια Oρη. Πέρασαν από τότε 23 χρόνια και τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία επισημαίνουν το θανάσιμο σφάλμα της Δύσης να εντάσσει τη Ρωσία στους εχθρούς της. Σε αυτό αποσκοπεί η επιχειρούμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ενώ εάν γίνει, εκ μέρους της Δύσης και κυρίως εκ μέρους της Ε.E., προσπάθεια εντάξεως σε αυτήν και της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ δεν θα έχει λόγους υπάρξεως, γιατί η Δύση δεν θα έχει εχθρούς στην Ευρώπη. Τότε, μόνον, απερίσπαστη η πολιτισμένη Χριστιανική Δύση θα είναι σε θέσει να αντιμετωπίσει τον πραγματικό της εχθρό, το Ισλάμ.
Γεωργιος Τολης – Καρδιοχειρουργός – Φιλοθέη