Δικαστήρια Πειραιά
Κύριε διευθυντά
Περισσότερο από 40 χρόνια αμαυρώνει την εικόνα του κεντρικότερου σημείου του Πειραιά, δίπλα στο λαμπρό Δημοτικό Θέατρο, ένας σκελετός (γιαπί) που μοιάζει με βομβαρδισμένο κτίριο και θα μείνει έτσι για πολλές δεκαετίες ακόμη αν δεν βρεθεί ένας τολμηρός φορέας, απαλλαγμένος από κοινωνικά, κομματικά ή άλλα συμπλέγματα, να επιδιώξει να δώσει λύση η οποία συγχρόνως θα αναμορφώσει τον Πειραιά και θα εξυπηρετήσει την ανάγκη της πόλης για κατάλληλα δικαστήρια.
Η λύση αυτή τη στιγμή (κυριολεκτικά) βρίσκεται στην πρόταση του δικηγορικού κόσμου του Πειραιά να αποπερατωθεί και να αναμορφωθεί αυτός ο σκελετός σε Δικαστήριο Μέγαρο.
Με την λύση αυτή δεν θα ταλαιπωρούνται τα 5.000 άτομα τα οποία με διάφορες ιδιότητες (δικαστές, δικαστικοί υπάλληλοι, δικηγόροι, διάδικοι και λοιποί παράγοντες) διέρχονται, κατά τις εκτιμήσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, την πόρτα των πειραϊκών δικαστηρίων καθημερινά.
Στην πρόταση αυτή ο δικηγορικός κόσμος του Πειραιά έχει τη ρητή, έμπρακτη και αμέριστη συμπαράσταση όλων των φορέων της πόλης μας, οι οποίοι αγωνίζονται να ανατρέψουν την τουλάχιστον λανθασμένη απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης να διώξει τα δικαστήρια από τον φυσικό τους χώρο, που είναι ο Πειραιάς και τα όρια του δήμου του, και να τα μεταφέρει στις πρώην αποθήκες της καπνοβιομηχανίας ΚΕΡΑΝΗΣ, στην οδό Θηβών. Τούτο έχει ως πρώτο και κύριο μειονέκτημα ότι τα πειραϊκά δικαστήρια θα βρίσκονται σε άλλο δήμο, εκτός του Πειραιά, και 3,5 χιλιόμετρα μακριά από τον σημερινό χώρο στέγασής τους.
Με τα σημερινά δεδομένα το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, που διεκδικεί να γίνει πρώτο στη Μεσόγειο και συγχρόνως είναι η μεγαλύτερη θαλάσσια πύλη της χώρας μας, κινδυνεύει μέσα σε λίγες ημέρες από σήμερα να βρεθεί χωρίς δικαστήρια διότι το υπουργείο, όπως ισχυρίζεται, δεν έχει να διαθέσει τα λιγότερα από 15 εκατ. ευρώ που όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί, αρκούν για να μετατρέψουν μέσα σε δύο χρόνια το σημερινό γιαπί σε ένα κόσμημα για τον Πειραιά και την Ελλάδα.
Τα πλεονεκτήματα της προτεινόμενης από το δικηγορικό κόσμο λύσης είναι πάρα πολλά, αυτονόητα και σημαντικά. Η λύση δε αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί σε σύντομο χρόνο με την αποπεράτωση του υπάρχοντος σκελετού σε Δικαστικό Μέγαρο Πειραιά αλλά και με σχετικά μικρή για το μέγεθος και τη σπουδαιότητα του έργου χρηματοδότηση ή συγχρηματοδότηση από εξυπηρετούντα το «κοινό καλό» ιδρύματα.
Στην προσπάθεια να βρεθεί χρηματοδότηση θα μπορούσαν –ίσως– οι ενδιαφερόμενοι φορείς και ιδία ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά ή και ο Δήμος του Πειραιά, στον οποίο ανήκει και το κτίριο ιδιοκτησιακά, ή, ακόμη, και το υπουργείο Δικαιοσύνης να απευθυνθούν σε γνωστό ίδρυμα το οποίο, μέχρι σήμερα, αθόρυβα και με σεμνότητα έχει χρηματοδοτήσει πλέον των 2.715 κοινωφελή έργα, αξίας πέραν του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ για το «κοινό καλό» ανά τον κόσμο σε 110 χώρες και στην Ελλάδα, και να του ζητήσουν να συμπράξει με τον φορέα των δικαστηρίων της Ελλάδος στην αποπεράτωση αυτού του έργου στον Πειραιά, με τον οποίο συνδέουν το ίδρυμα –λόγω ναυτιλίας– ιδιαίτεροι δεσμοί.
Νικολαος Γ. Σκορινης – Δικηγόρος στον Πειραιά από το 1969
Ο φιλέλληνας Αλέξιος Β΄
Κύριε διευθυντά
Ηεπιστολή του κ. Παναγιώτη Φούγια, η οποία δημοσιεύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου στην «Κ», στην οποία αυτός γράφει ότι ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄ (1990-2008) ήταν «φιλέλληνας ώς το κόκαλο», ανέσυρε στη μνήμη μου ένα περιστατικό που επιβεβαιώνει απόλυτα αυτόν τον ισχυρισμό του. Τον μακαριστό Πατριάρχη τον γνώριζα προσωπικώς και είχα άριστες σχέσεις μαζί του. Βρισκόμουν, λοιπόν, στη Μόσχα τον Ιούνιο του 1993, τον συνάντησα επανειλημμένως και συζητήσαμε διάφορα θέματα. Oταν ετοιμάστηκα να τον αποχαιρετήσω, μου είπε: «Θα ήθελα να διαβιβαστεί στον πρωθυπουργό της Ελλάδος μία επιθυμία μου, δεν θέλω όμως αυτό να περάσει από έγγραφα πρεσβείας ή υπηρεσιών. Θα μπορούσατε εσείς να του μεταφέρετε απευθείας το μήνυμά μου;». Του απάντησα καταφατικώς και τότε μου είπε: «Παρακαλώ να μεταφέρετε στον κύριο πρωθυπουργό σας τη σφοδρή επιθυμία μου να παροτρύνει Eλληνες επιχειρηματίες να έρθουν να αναπτύξουν δραστηριότητα στη Μόσχα, διότι εδώ έχουμε κατακλυσθεί από Τούρκους και εγώ δεν τους θέλω. Θέλω να έλθουν Eλληνες». Μόλις επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη έγραψα μία επιστολή προς τον πρωθυπουργό κ. Κωνστ. Μητσοτάκη, στην οποία μετέφερα το μήνυμα του Ρώσου Πατριάρχη. Την επιστολή την έστειλα με courier στον διπλωματικό σύμβουλο του πρωθυπουργού, τον πρέσβη Δημ. Αργυριάδη, με τον οποίο είχα άριστες σχέσεις, αφού προηγουμένως τον ενημέρωσα τηλεφωνικώς για το απόρρητο του πράγματος. Ο κ. Μητσοτάκης διάβασε την επιστολή μου και αμέσως μου έστειλε μία ευγενική απάντηση. Τα ανωτέρω λοιπόν αποτελούν μία επιπλέον μαρτυρία, η οποία επιβεβαιώνει απολύτως τον θερμό φιλελληνισμό του μακαριστού Πατριάρχη Αλεξίου.
Αντωνιος-Αιμιλιος Ταχιαος – Ομότ. καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αντεπ. μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αλλοδαπό μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών
Για τον Μιχ. Σακελλαρίου
Κύριε διευθυντά
Στα όσα σοφά και συγκινητικά εγράφησαν από τη συνεργάτιδά σας κ. Oλγα Σελλά («Καθημερινή» 19-8-2014) και από τον Ακαδημαϊκό Κων/νο Δεσποτόπουλο («Καθημερινή» 21-8-2014) για τον αοίδιμο Μιχαήλ Σακελλαρίου, το αρχαιότερο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1983) και τον πρεσβύτερο ιστορικό της Αρχαίας και Νεωτέρας Ελλάδος, ας μου επιτραπεί να καταθέσω μία λεπτομέρεια. Στις πλείστες διακρίσεις και τιμές που του επιδαψίλευσαν τα Πατριαρχεία, Ιδρύματα, Ινστιτούτα, Επιστημονικές Εταιρείες, αξίζει να εξαρθεί η τιμή προς το πρόσωπό του από τον Δήμο Γαστούνης. Πράγματι, τον Σεπτέμβριο του 2008, με πρωτοβουλία του Επικ. Καθηγητού Νεοελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Αθανασίου Φωτοπούλου, ο Δήμος Γαστούνης ωργάνωσε Συνέδριο προς τιμήν του Ακαδημαϊκού Σακελλαρίου, ο οποίος μετέσχε και προέβη σε παρεμβάσεις επί των ανακοινώσεων. Τα Πρακτικά του Συνεδρίου ευρίσκονται στο στάδιο της εκτυπώσεως.
Η τιμή αυτή από έναν δήμο της Πελοποννήσου τον είχε συγκινήσει ιδιαιτέρως, δεδομένου ότι κανείς επιστημονικός φορέας είτε επιστημονική εταιρεία της Πελοποννήσου τον είχε τιμήσει. Αντιθέτως, τον είχαν αγνοήσει επιδεικτικά. Για την τιμητική αυτή διάκριση ο ίδιος ήταν εξαιρετικά υπερήφανος. Ας είναι αυτά τα λόγια ένα ευλαβές μνημόσυνο στη μνήμη του!
Χρηστος Π. Μπαλογλου – Αμαρούσιον
Eμφαση στην έρευνα και ανάπτυξη
Kύριε διευθυντά
Ηεπιβολή υψηλών φόρων και εισφορών μαζί με την ενίσχυση των μηχανισμών είσπραξης υπό την πίεση των δανειστών χαρακτηρίζουν την πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων. Εξίσου σημαντικό όμως είναι η συνετή και αποδοτική διαχείριση με τη δέουσα διαφάνεια των δημόσιων οικονομικών πόρων, με στόχο την ανάπτυξη και απασχόληση σε μακροπρόθεσμη βάση, αντί της συνήθους πρακτικής παροχών και διανομής των.
Η διάθεση ενός ποσοστού από αυτά τα κονδύλια στην επιστημονική έρευνα και τεχνολογία θα ήταν συνετή απόφαση με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία, συμβάλλοντας και στην απασχόληση νέων επιστημόνων. Η μετάβαση σε μια ανταγωνιστική οικονομία και κοινωνική ευημερία θα βασισθεί κυρίως στις καινοτομίες και στο εξειδικευμένο προσωπικό, όπου συμβάλλουν οι ερευνητικές δραστηριότητες και οι διεθνείς συνεργασίες, ενώ δημιουργούνται νέα στελέχη με προστιθέμενη αξία χρήσιμα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μια κρίσιμη μάζα για ανάπτυξη. Παράλληλα όμως, για σταθερά βήματα ανάπτυξης χρειάζονται εξειδικευμένες μελέτες και εκσυγχρονισμός στη δομή και λειτουργία του κράτους, όπου παρατηρείται αδράνεια. Οι μελέτες μπορούν να συμβάλλουν στη βέλτιστη χρήση οικονομικών και κοινωνικών πόρων, ή ακόμη να οδηγήσουν και σε μέτρα μηδενικού κόστους με μεγάλα οφέλη, όπως αυτό το πρόβλημα της πολυνομίας/γραφειοκρατίας και της δημόσιας διοίκησης με τις οδυνηρές συνέπειες. Είναι κοινή πρακτική πλέον σήμερα με τα πολύπλοκα και σύνθετα προβλήματα, οι πολιτικές αποφάσεις και οι στρατηγικές, ανεξαρτήτως της επάρκειας ή μη των πολιτικών προσώπων, να βασίζονται σε εμπεριστατωμένες έρευνες, αναλύσεις και προτάσεις των ειδικών που δίνουν προοπτικές ανάπτυξης. Η χώρα έμεινε επίμονα μακράν του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και με περιορισμένο ενδιαφέρον για χρήση τεχνογνωσίας και των καλύτερων πρακτικών στην αντιμετώπιση των προκλήσεων και των προβλημάτων, με τις επακόλουθες συνέπειες. Η υποστήριξη της έρευνας στη χώρα με το υψηλού επιπέδου έμψυχο δυναμικό θα αποτελέσει συνετή απόφαση και βέλτιστη διαχείριση των δημόσιων πόρων για ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία.
Γιαννης Χατζηβασιλειαδησ – Γλυφάδα