Τραγωδία και φάρσα
Κύριε διευθυντά
Δίνουν και παίρνουν οι συζητήσεις αυτό το διάστημα για το πρόσωπο που θα επιλεγεί σε λίγο καιρό από τη Βουλή ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ακούγονται ονόματα αξιόλογων πολιτών, οι περισσότεροι των οποίων είναι ξεχωριστές προσωπικότητες στην ελληνική κοινωνία που διαπρέπουν στις επιστήμες, στα γράμματα, καθώς και στη δημόσια και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και ταυτόχρονα χαίρουν της κοινωνικής αναγνώρισης, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.
Θα αποτολμήσω να πω ότι δεν έχει ακουσθεί τίποτε για τον Θεόδωρο Κουλουμπή, έναν επιφανή συμπατριώτη μας, που επί σειράν ετών διακρίνεται εδώ και στο εξωτερικό όχι μόνο για την επιστημοσύνη του στις πολιτικές επιστήμες, στο διεθνές δίκαιο, την εξωτερική πολιτική, αλλά και στη συγγραφή δεκάδων βιβλίων, πολλά των οποίων ασχολούνται με το διεθνές δίκαιο και την εξωτερική πολιτική. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και αντιπρόεδρος του Τιμητικού Συμβουλίου του ΕΛΙΑΜΕΠ. Πέρα από τη λαμπρή ακαδημαϊκή του προσφορά και τη συγγραφή βιβλίων, είναι γνωστός σε όσους διαβάζουμε την «Κ» με τις απλουστευμένες, αλλά πάντα σοβαρές και αντικειμενικές αναλύσεις του γύρω από την πολιτική και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας μας.
Το κείμενο αυτό δεν το γράφω για να προτείνω τον διαπρεπή συμπατριώτη μας για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, διαδικασία για την οποία όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εύχονται και ελπίζουν να μη βρεθούν 180 βουλευτές που θα τον αναδείξουν. Φοβάμαι μάλιστα ότι μπορεί να στενοχωρηθεί αν διαβάσει αυτό το σχόλιο που έμμεσα τον διαφημίζει ως τον πλέον κατάλληλο. Κίνητρό μου ήταν να αναδείξω την ευγένειά του να αντικρούει, χωρίς να αποκαλύπτει ευκρινώς το όνομά του, τις έξαλλες κραυγές διαπρεπούς τάχα επιφυλλιδογράφου, ο οποίος με άρθρο του στην «Κ» της 04/08/14 ξεσήκωνε την ελληνική κοινωνία και μεταξύ των άλλων Δικαιοσύνη, Πανεπιστημιακούς, Eνοπλες Δυνάμεις, κ.λπ. να απαιτήσουν κυβέρνηση προσωπικοτήτων(;), Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Με απροκάλυπτη έμφαση ο κύριος επιφυλλιδογράφος αδιαφορεί για τις συνέπειες των επαναστατικών του προκλήσεων, που σε άλλες λιγότερο ανεκτικές κοινωνίες, θα διωκόταν για πρόκληση βιαιοπραγιών από έξαλλους πολίτες.
Oμως ο γνήσιος πατριώτης, ανήσυχος για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, σημειώνει στο φύλλο της «Κ» της επόμενης εβδομάδας (11/08/14), ότι ο διαχωρισμός των πολιτών σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς ρίχνει λάδι στη φωτιά εμφύλιων διενέξεων, εξέλιξη που θα μπορούσε να παιχτεί σαν επανάληψη μιας παλιάς τραγωδίας που παίρνει τη μορφή της φάρσας. Ο τίτλος του άρθρου του Θεόδωρου Κουλουμπή είναι υπενθύμιση για όλους μας: «Η τραγωδία του παρελθόντος είναι η φάρσα του παρόντος».
Σταυρος Τσουκαντας – Πρώην Γεν. Δ/ντής του ΥΠΑΝ
Εισήγηση για το Ιδρ. Θεοχαράκη
Kύριε διευθυντά
Κυκλοφόρησε ως ένθετο στον κυριακάτικο Tύπο το πρόγραμμα εκδηλώσεων Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β και Μ Θεοχαράκη (2014-2015). Περιλαμβάνει εκθέσεις, συναυλίες, διαλέξεις, εκπαιδευτικά προγράμματα κ.λπ. Ο αναγνώστης διαβάζοντας το πρόγραμμα διαπιστώνει ότι υπάρχουν κύκλοι με χρεώσεις που φθάνουν ακόμη και τα 225 – 400 ευρώ. Με αυτές τις χρεώσεις είναι προφανές ότι λόγω της κρίσης ο κόσμος αδυνατεί να ανταποκριθεί και διερωτάται κανείς ποιος ο σκοπός ενός Ιδρύματος όταν αποκλείονται από τη γνώση πλειοψηφίες. Θα έπρεπε να ισχύει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή όλοι οι κύκλοι να είναι δωρεάν για τους φοιτητές και μαθητές και ένα συμβολικό ποσό για τους υπολοίπους. Με αυτό το ποσό καθώς και με τις χορηγίες θα πληρώνονται ομιλητές, καλλιτέχνες κ.λπ. Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει ουσία και νόημα η αποστολή ενός Ιδρύματος. Δεν γνωρίζω εάν δημοσιεύονται ισολογισμοί και τι αποτελέσματα δείχνουν, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε μαικήνας συστήνει Iδρυμα για τις τέχνες, θα πρέπει να έχει κατά νουν ότι μόνο με ανοιχτές πόρτες διαδίδεται ο πολιτισμός. Ειδικά για να προσελκύσει κάποιος τα νιάτα, ώστε να αξιοποιήσουν επωφελώς τον χρόνο τους, πρέπει να τους αποδείξει με έργα (και όχι με λόγια) ότι έχει ελατήρια ανιδιοτελή. Eτσι μόνο θα έχουμε θεατές και ακροατές με προσλαμβάνουσες παραστάσεις και ευαισθησίες που θα μπορούν να αξιολογήσουν και να εκτιμήσουν ό,τι βλέπουν και ακούνε. Η εισήγησή μου λοιπόν, είναι: «Ανοίξτε τις πόρτες στον πολιτισμό».
Γιωργος Τρανταλιδης – Δικηγόρος
Η απελευθέρωση της Λήμνου
Κύριε διευθυντά
Ασφαλώς θα σας είναι γνωστό ότι στις 8 Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκε η νήσος Λήμνος από τον τουρκικό ζυγό. Στη Λήμνο γιορτάζουμε αυτήν την επέτειο όπως της αξίζει. Με δοξολογία, με παρέλαση στρατού και μαθητών, με την παρουσία του δεσπότη μας και όλο τον κόσμο να παρακολουθεί συγκινημένος. Οι υπόλοιποι Ελληνες την αγνοούν, αλλά εσείς είχατε ένα ωραίο αφιέρωμα για την επέτειο των 100 χρόνων, στο φύλλο της 5.10.2012. Εμείς οι Λημνιοί των Αθηνών θα τη γιορτάσουμε με δοξολογία και εγώ έχω την τιμή να εκφωνήσω τον πανηγυρικό.
Στις 8 Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκε η Λήμνος, πρώτη απ’ όλα τα νησιά. Ηταν Σάββατο πρωί όταν φάνηκαν στον ορίζοντα οι σκιές των πλοίων και ο κόσμος (Τούρκοι και Ελληνες) μαζεύτηκε στο Ρωμαίικο γιαλό. Οι Ελληνες νόμισαν ότι ήταν ιταλικά πλοία που έρχονταν να καταλάβουν το νησί (όπως τα Δωδεκάνησα), οι Τούρκοι νόμισαν ότι ήταν εγγλέζικα και ετοιμάστηκαν να τα υποδεχτούν. Δεν άργησε να φανεί η ελληνική σημαία πάνω στο «Αβέρωφ».
Σας μεταφέρω από την εφημερίδα «Λήμνος» τη φοβερή σκηνή όπως την περιγράφει γέρων το 1953 ο Π. Φραγκούλης (Ανταίος) που την έζησε παιδί.
«Μια πελώρια ελληνική σημαία είχε υψωθεί πάνω στο πιο επιβλητικό καράβι, που ήταν το Αβέρωφ. Είναι δύσκολο να περιγραφεί ποια θύελλα συναισθημάτων συγκλόνισε τις ψυχές μας στο αντίκρισμα της σημαίας μας. Βλέπαμε τη γαλανόλευκη σαν μια ανέλπιστη αποκάλυψη, σαν θείο δώρο μεγαλοψυχίας και νομίζαμε πως ζούσαμε σ’ έναν κόσμο άφθαστης μακαριότητος και ομορφιάς. Γιατί ποιος μπορούσε να φανταστεί πως θα μας αξίωνε ο Θεός να δούμε στην πραγματικότητα εκείνο που τόσα χρόνια μόνον σαν όνειρο απολαμβάναμε; Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Υποδεχθήκαμε τους ελευθερωτές μας με παραλήρημα ενθουσιασμού. Με αγκαλιάσματα και δάκρυα στα μάτια. Με λόγια τρελής χαράς και άπειρης ευγνωμοσύνης. Για πολλές μέρες γλεντούσαμε μεθυσμένοι από την ανείπωτη αγαλλίαση που μας κερνούσε με το ευλογημένο χέρι της η πανανθρώπινη μαρτυρική μητέρα, η περιπόθητη ελευθερία.
Αλεξανδρα Καραβια – Λαμπαδαριδου – Συνταξιούχος συμβολαιογράφος
Αμετανόητοι
Κύριε διευθυντά
Aυτή την περίοδο τα ελληνικά κόμματα θα έπρεπε nα συμφωνήσουν στον όρο ότι η χώρα δεν πρέπει να επιστρέψει στις συνθήκες που μας οδήγησαν το 2010 στη χρεοκοπία. Να αντιπαρατίθενται για το πώς θα επιβιώσουμε στη δύσκολη μεταμνημονιακή εποχή, όταν θα κινούμαστε χωρίς την εξασφαλισμένη και χαμηλότοκη χρηματοδότηση των εταίρων μας, και θα αρκεί μια άστοχη κίνηση ή μεταβολή των διεθνών συνθηκών για να μας ξαναρίξει στα βράχια. Να καταθέτουν προτάσεις για την αντιμετώπιση του σοβαρότερου προβλήματος που ταλανίζει τη χώρα, δηλαδή την υψηλή ανεργία και ειδικά τη νεανική. Να διαγκωνίζονται για το ποιος θα υποβάλει το πιο τεκμηριωμένο, βιώσιμο και πειστικό πρόγραμμα ανάπτυξης με προοπτική τουλάχιστον δεκαετίας. Να ανταγωνίζονται για ένα καλύτερο Δημόσιο, πλήρως μηχανοργανωμένο και μηχανογραφημένο, αξιοκρατικό, ευέλικτο και αποτελεσματικό. Να διαβουλεύονται για το πώς θα οχυρώσουν την Ελλάδα, στο άμεσο και το απώτερο μέλλον, έναντι των εξωτερικών κινδύνων που την περιβάλλουν· πώς δηλαδή θα παραμείνει η χώρα μας νησίδα ειρήνης και ασφαλείας, ενώ ο κόσμος γύρω μας φλέγεται.
Ακούσατε κάτι σχετικό; Ούτε κι εγώ. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: το πρόβλημα της Ελλάδας είναι στην αφετηρία του πολιτικό και όχι οικονομικό.
Mιχαηλ Πασχαλης – Kαθηγητής Kλασικής Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Kρήτης