Κύριε διευθυντά
Αξίζει συγχαρητηρίων η πρωτοβουλία της εφημερίδος σας για την κυκλοφορία των εκδόσεων της σειράς «Ηγέτες». Είναι μια εξαιρετική ιδέα και τα βιβλία αυτά πρέπει να κυκλοφορήσουν όχι μόνο στον κύκλο των αναγνωστών σας, αλλά να ευρεθεί τρόπος να διαβαστούν από το ευρύτερο κοινό. Να διατεθούν στα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης και να πωληθούν και από τα κεντρικά ακόμα βιβλιοπωλεία, προσφέροντας μεγάλη στήριξη στον λαό μας αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Η επιλογή αυτών των ηγετών είναι επιτυχής και μοναδική, αν εξαιρέσουμε ίσως τον Ιουστινιανό, που πολλοί δεν του συγχωρούν το βίαιο κλείσιμο της Σχολής των Αθηνών και τη λεηλασία και απαγωγή των κλασικών αγαλμάτων για καταστροφή, που εξακολουθούσαν μέχρι τότε να στολίζουν το Αστυ.
Αναφέρομαι ειδικότερα στον τόμο «Αριστοτέλης».
Δεδομένη είναι και αναμενόμενη η πληρότητα του κύριου μέρους του, από τον Βασίλειο Κάλφα, ο οποίος αναδεικνύεται σε έναν έξοχο «αναγνώστη» του Λυκείου εξ ου και συνέθεσε ένα διαχρονικό πανόραμα του έργου (οργάνου) του μεγάλου Σταγειρίτη.
Η χαρακτηριστικότερη ποιότητα της γραφής του είναι ο ήπιος τόνος της εκφοράς της, πράγμα σπάνιο όταν χειρίζεται κανείς ένα θέμα που εμβάλλει σε συνεχείς πειρασμούς μεγαλοστομίας.
Είναι φυσικό μέσα από αυτή την έκλαμψη να σκιάζονται πως αναστήματα όπως αυτά του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αλέξανδρου. Αλλά σαν ανταμοιβή έρχεται η υπογράμμιση που γίνεται του Θαλή, του Παρμενίδη και του Εμπεδοκλή.
Εκπληξη σε αυτό τον τόμο αποτελεί η ποιότητα του προλογικού σημειώματος του Παντελή Μπουκάλα. Ο οποίος αποτολμά επιτέλους με κοφτές και αναγκαίες τομές, ούτε καν με κάποια επιδαψίλευση, να διαχωρίσει τα πραγματικά και τα πλαστά νήματα τα οποία μας συνδέουν με την ελληνική αρχαιότητα. Αποτελεί μια πλήρη και πρωτότυπη αναφορά θέσεων, τις οποίες επιβάλλεται να αποδεχθούμε συνειδητά και προς όφελός μας. Εδώ ο στοχαστής αδικείται μερικές φορές από τις επιφυλλίδες που ο δημοσιογράφος καλείται από την πίεση της στιγμής να παραγάγει.
Και μια τελευταία υπογράμμιση: το εικονογραφικό υλικό του τόμου είναι πολυσυλλεκτικό και καλείται να πληρώσει το ύψος και το εύρος του θέματος στον χώρο και στον χρόνο. Πράγμα όμως που επιβάλλει μια δεύτερη ανάγνωση του κειμένου, λόγω ακριβώς των διασπάσεων που προκαλεί. Και καθίσταται τοιουτοτρόπως επωφελές.
Ευσταθιος Λιακοπουλος – Επίτ. δικηγόρος Αθηνών
Η «τραμοδρόμηση» της Πανεπιστημίου
Κύριε διευθυντά
ΗΑθήνα βρίσκεται συστηματικά στη χαμηλότερη θέση σε όλους τους τομείς, πλην του κόστους ενοικίασης ακινήτου και των μέσων μεταφοράς, στην έρευνα «ποιότητα ζωής στις πόλεις» που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο 2013. Είναι μία πόλη σε κακή κατάσταση, βρώμικη και σε προϊούσα κατάσταση γκετοποίησης, ιδιαίτερα στις περιοχές του κέντρου. Στη μελέτη της Επιτροπής η Αθήνα κατατάσσεται στην τελευταία θέση και στην ικανοποίηση των κατοίκων από τους δημόσιους χώρους. Η πλημμελής καθαριότητα και συντήρηση π.χ. των πεζοδρόμων, των δρόμων, των πεζοδρομίων, των πλατειών και του πρασίνου δεν συνάδουν με την πρωτεύουσα μιας χώρας που βρίσκεται εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια στους κόλπους της Ε.Ε.
Εδώ γεννάται το κρίσιμο ερώτημα: Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις του «Rethink Athens», δηλαδή της «τραμοδρόμησης» της οδού Πανεπιστημίου, στην ποιότητα ζωής των κατοίκων αλλά και στην εμπειρία των πολύτιμων για την οικονομία επισκεπτών;
Το εγχείρημα του Re-think Athens δεν προέκυψε από την ανάγκη επίλυσης των ουσιωδών προβλημάτων των δημοσίων χώρων και της λειτουργίας της πόλης, αλλά από την αγωνιώδη προσπάθεια του Ιδρύματος Ωνάση να αντισταθμίσει σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, αλλά με λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων, την πραγματική ευεγερσία που κάνει το Iδρυμα Νιάρχου, με δικά του χρήματα, στο Φαληρικό Δέλτα. Από τη διαδικασία απείχε πρακτικά ο καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας, ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος, ενώ θα έπρεπε να έχει τον πλήρη έλεγχο του εγχειρήματος, δυστυχώς παρέμεινε θεατής. Αντιθέτως, συνοδοιπόροι στο σόφισμα του Ιδρύματος ήταν καθηγητές του Πολυτεχνείου με βαθιά ιδεοληπτική άρνηση στην έννοια του αυτοκινήτου. Ιδωμένη υπό αυτό το πρίσμα η μελέτη του Re-think Athens είναι ιδιαίτερα επιτυχής, διότι καθιστά εξαιρετικά δυσχερή και ασύμφορη τη χρήση του αυτοκινήτου στο κέντρο της πόλης.
Η πρόταση για την Πανεπιστημίου αναφέρει «τραμοδρόμηση» και όχι πεζοδρόμηση, η οποία εν προκειμένω δεν χρειάζεται, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος δρόμος είναι από τους ελάχιστους που διαθέτουν εξαιρετικά φαρδιά και άνετα πεζοδρόμια. Κρίνοντας δε από την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται όλοι οι πεζόδρομοι (και «τραμόδρομοι») στην Αθήνα, μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια ότι το εγχείρημα, εάν έχουμε τη δυστυχία να γίνει πραγματικότητα, θα καταλήξει σε μία τεραστίων διαστάσεων εστία βρωμιάς στο κέντρο της πόλης.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι αυτό της κυκλοφοριακής συμφόρησης. Oπως το μυοκάρδιο στον άνθρωπο νεκρώνεται στην περίπτωση εμφράγματος, το οποίο εμποδίζει την αιμάτωσή του, έτσι και το κέντρο της Αθήνας θα υποστεί τη χαριστική βολή από τα σχέδια του Re-think Athens.
Τα κλειστά καταστήματα αγγίζουν σήμερα το 50% σε πολλούς δρόμους του κέντρου. Οι σοβαρές δυσχέρειες στην πρόσβαση των πελατών, αλλά και στην τροφοδοσία των καταστημάτων και των επιχειρήσεων, θα οδηγήσουν τους πρώτους εκτός κέντρου και τους δεύτερους στο κλείσιμο. Η Πανεπιστημίου δεν είναι ένα μικρό αγγείο, είναι η σημαντικότερη κυκλοφοριακή αρτηρία της πόλης. Το κλείσιμό της θα είναι απολύτως καταστροφικό γι’ αυτήν και, εάν γίνει, μη αναστρέψιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή πόλη του μεγέθους της Αθήνας που να έχει «τραμοδρομήσει» (ή πεζοδρομήσει) τη μεγαλύτερη κεντρική της λεωφόρο σε όλο της το μήκος.
Βασιλης Μασσελος
Αποδοχές εκπαιδευτικών
Κύριε διευθυντά
Στην έγκριτη εφημερίδα σας «Καθημερινή» της 10/9/2014 διάβασα το δημοσίευμα του αξιόλογου δημοσιογράφου σας κ. Απ. Λακασά, ότι είναι «λίγες οι ώρες διδασκαλίας των καθηγητών» στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ.
Το εν λόγω δημοσίευμα δίδει για δεκαπέντε χώρες τις ετήσιες ώρες διδασκαλίας των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και φέρνει την Ελλάδα στην προτελευταία θέση σε ώρες διδασκαλίας με 415 ώρες διδασκαλίας ανά εκπαιδευτικό ετησίως. Θα εξηγήσω, με μαθηματική ακρίβεια, ότι αυτή η έκθεση του ΟΟΣΑ είναι παραπλανητική.
Αν κανείς με μεγάλη προσοχή παρατηρήσει τον πίνακα της εφημερίδας σας, θα δει ότι στη Δανία οι ώρες είναι γύρω στις 360, στην Αργεντινή φθάνουν γύρω στις 1350 (!) ετησίως ανά εκπαιδευτικό, στην Ελλάδα 415, ενώ στις ΗΠΑ είναι γύρω στις 1.100 ανά εκπαιδευτικό.
Το άκρως απαράδεκτο και παραπλανητικό για τον ΟΟΣΑ είναι ότι αυτές οι ώρες δεν είναι ώρες διδασκαλίας, αλλά μεικτές ώρες, δηλ. διδασκαλία και επιτήρηση μελέτης του εκπαιδευτικού στη μελέτη των μαθητών που αρχίζει από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Αν πάρουμε ως πρότυπο τις ΗΠΑ ή την Αργεντινή, κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να ασχολείται δέκα ώρες ημερησίως στο σχολείο του!
Στην Ελλάδα οι εκπαιδευτικοί έχουν είκοσι ώρες εβδομαδιαίως και αυτές είναι πάρα πολλές. Ο ευσυνείδητος εκπαιδευτικός αναλίσκει άλλες τόσες ώρες επιπλέον για προετοιμασία, διόρθωση γραπτών κ.τ.λ.
Απασχολείται αρκετές ώρες εβδομαδιαίως στο σχολείο του για γραμματειακή υποστήριξη, διότι σχεδόν όλα τα σχολεία δεν έχουν γραμματέα.
Λυπηρόν είναι και οι χαμηλοί μισθοί τους. Είναι απαράδεκτο νεοδιοριζόμενος καθηγητής να μισθοδοτείται με κάτω από χίλια ευρώ.
Τέλος, δεν είδα και έναν αντίστοιχο πίνακα του ΟΟΣΑ για τις ετήσιες αποδοχές των εκπαιδευτικών στις χώρες οι οποίες έχουν μεγάλο αριθμό διδασκαλίας ετησίως.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ο εκπαιδευτικός δεν αμείβεται στην Ελλάδα, οι δε ώρες διδασκαλίας του είναι το μέγιστον που δύναται να προσφέρει εκπαιδευτικός, σύμφωνα με την ανάλυση που έκανα.
Ι. Θ. Χαΐνης – Ομ. καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου