Ανθρακες ο θησαυρός
Κύριε διευθυντά
Ενώπιον του βαρύτατα κεκαρυκευμένου κυκεώνος (ζωμού δυναμωτικού αρχικώς) ελπίζω ότι δεν θα βλάψουν λίγοι ακόμη άνθρακες για να αναθερμανθεί εις το διηνεκές η ενδιαφέρουσα Αμφιπολιτική σκιαμαχία. Αλλωστε, ο ζωμός αυτός, υπερχειλίσας ανά τους αιώνας, έφθασε να υπερκαλύψει και τον δημόσιο βίο μας. Με μεγίστη λοιπόν απορία παρακολουθώ την έλλειψη οιασδήποτε αναφοράς στην αιτία και τον σκοπό των πρωτοφανών αυτών επιχωματώσεων σε όλα τα δωμάτια, που άγουν ίσως σε μία διατεταγμένη σύληση και εξάλειψη του χαρακτήρα του μνημείου. Λόγοι πολιτικοί, ανταγωνισμού φατριών; Θρησκευτικοί, μεταξύ δωδεκαθεϊσμού και χριστιανισμού; Η βραχύτατα αναφερθείσα σχετική ομοιότης με ταφικό μνημείο στη Βουλγαρία, φέρνει στο νου τούς –πολλούς όμως αιώνες αργότερα– αιρετικούς Παυλικιανούς (Βογομίλους), τους οποίους το Βυζάντιο μετέφερε σωρηδόν από την πατρίδα τους στα όρια της Καππαδοκίας και τους εγκατέστησε στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης. Ας ελπίσουμε για πανηγυρικές αποκαλύψεις τις ημέρες των εορτών και δη του Αγίου Βασιλείου.
Κωστας Παπαχρυσανθου – Κηφισιά
Εξοδος από τρόικα, ΔΝΤ και μνημόνια
Κύριε διευθυντά
Oσοι πανηγύριζαν ότι το 2015 θα βγαίναμε οριστικά από τα μνημόνια, φαίνεται ότι μάλλον διαψεύδονται! Οι ελπίδες για απαλλαγή της χώρας από τους δανειακούς όρους με τους οποίους μας έχουν δεσμεύσει η τρόικα και το ΔΝΤ αποδεικνύονται φρούδες. Τα μηνύματα που έρχονται από τις Βρυξέλλες δυστυχώς δεν είναι καλά. Οι Ευρωπαίοι δανειστές μάς διαμηνύουν ότι αν δεν καλύψουμε το δημοσιονομικό κενό, το οποίο υπολογίζουν στα 3,6 δισ., αν δεν μειώσουμε ακόμα τις συντάξεις και δεν αυξήσουμε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως επίσης αν δεν απελευθερώσουμε τις ομαδικές απολύσεις και δεν αυξήσουμε τον χαμηλό ΦΠΑ που ισχύει στα νησιά μας, να μην περιμένουμε από αυτούς άλλα δανεικά.
Και, ενώ αυτά ζητάνε οι δανειστές, η κυβέρνηση εκλιπαρεί να εξασφαλίσει, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, ένα «σωσίβιο» που ονομάζεται «πιστοληπτική γραμμή στήριξης αυξημένης εποπτείας», πράγμα που σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι επειδή στο τέλος του 2014 τελειώνουν τα δανεικά που προέρχονται από την Ε.Ε. και επειδή δεν μπορούμε, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, να βγούμε στις αγορές (μόλις είπε ο πρωθυπουργός ότι το 2015 βγαίνουμε για δανεικά στις αγορές, τα spreads εκτινάχτηκαν στα ύψη!), είμαστε αναγκασμένοι να προσφύγουμε και πάλι στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (ESM) με τους ίδιους, αν όχι αυστηρότερους, όρους του μνημονίου.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα, την οποία πρέπει να γνωρίζουν οι Eλληνες πολίτες, γιατί όπως γράφει και ο κ. Καλλίτσης σε άρθρο του της Οικονομικής «Καθημερινής» στις 23/11/14: «Eχουμε φτάσει στο τέλος της αδιέξοδης πολιτικής “τροχάδην επί τόπου” που αποδυνάμωσε την οικονομία, διέλυσε την αγορά και συνέθλιψε τον κόσμο της εργασίας, εξάντλησε την κοινωνία, ενώ επέτεινε τις στρεβλώσεις του παραγωγικού μοντέλου…». Και, γι’ αυτή την αδιέξοδη πολιτική ευθύνεται το πολιτικό μας σύστημα του οποίου η αντίδραση απέναντι στους δανειστές μας δεν ήταν από την αρχή η πρέπουσα.
Ηλιας Μαλεβιτης – Δικηγόρος, τ. βουλευτής
Κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης
Κύριε διευθυντά
Η σημερινή κυβέρνηση των δύο κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, με προοπτική σύντομα ν’ απελευθερωθεί από το καθεστώς επιτήρησης από την τρόικα. Με επιχειρήματα και επιτεύγματα τα πρωτογενή πλεονάσματα και το 2013 και το 2014 και το 2015, τα οποία όμως δεν επαρκούν. Η κατάσταση της εθνικής οικονομίας θα εξακολουθήσει να παραμένει αμφίβολη και εύθραυστη, διότι η αναπτυξιακή κυβερνητική πολιτική αποτελεί μείζον εθνικό πρόβλημα. Αποτέλεσμα αυτών είναι να μην εξασφαλίζεται η απαραίτητη για τις διαρθρωτικές αλλαγές πολιτική σταθερότητα. Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Αντώνης Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος, είναι υποχρεωμένοι να ομιλούν τη γλώσσα της αλήθειας και όχι να τη στρογγυλεύουν.
Επισημαίνω ότι δεν θα χρειαστούμε άλλα μνημόνια και άλλα δανεικά χρήματα. Η απάντηση έρχεται από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ αλλά και από τη διευθύντρια κ. Λαγκάρντ, που σημειώνουν ότι όποιο κράτος θέλει να εξέλθει απ’ το Ταμείο είναι ελεύθερο. Ολοι της αντιπολίτευσης με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ ευτελίζουν τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας με σωσίβιο για όλους αυτούς τις πρόωρες εκλογές. Είναι γνωστό ότι η εκλογή του νέου πολιτειακού άρχοντα θα πρέπει να ξεκινήσει τον Φλεβάρη του 2015 (άρθρο 32 του Συντάγματος). Πέραν αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε τρεις και λίγο ζητεί πρόωρες εκλογές ακολουθώντας κατά πόδας τον σημερινό βουλευτή και πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφού εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με διαδοχικά ψεύδη και ψεύτικες ανεφάρμοστες υποσχέσεις, διέλυσε και κατέστρεψε την πατρίδα μας. Τι υποστήριζε, λεφτά υπάρχουν και το ΠΑΣΟΚ είναι για τα δύσκολα, κέρδισε με τα προαναφερόμενα και τις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2009 και τις Αυτοδιοικητικές το 2010. Ολοι οι σημερινοί πολιτικοί μας πρέπει να είναι σοβαροί, υπεύθυνοι και ειλικρινείς, για να μη γυρίσουμε πίσω με αυξήσεις και διόγκωση των ελλειμμάτων. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι υπόλοιποι των αντιπολιτευομένων δεν θέλουν να τα καταφέρει η σημερινή κυβέρνηση. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τον Γ. Παπανδρέου τάζει λαγούς με πετραχήλια. Επιπλέον ο κ. Αλ. Τσίπρας και ο βουλευτής κ. Στ. Παναγούλης απειλούν να κλείσουν φυλακή τόσο τον κ. Αντ. Σαμαρά, όσον και τον κ. Ευ. Βενιζέλο, με αποκορύφωμα ακόμα τον κ. Στ. Παναγούλη να απειλεί ότι θα στήσουμε κρεμάλες και θα οδηγηθείτε στο Ειδικό Δικαστήριο. Ποιος πρωθυπουργός οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κράτους της Ε.Ε. θα συνομιλήσει με τον κ. Αλ. Τσίπρα.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να τρέξει τις μεταρρυθμίσεις, να αυξήσει τις επενδύσεις, οι οποίες θα αποφέρουν νέες θέσεις εργασίας και θα μειώσουν την ανεργία και επιπλέον είναι αναγκαία η πάταξη της φοροδιαφυγής. Το σταθερό φορολογικό σύστημα είναι πρωταρχικής σημασίας, διότι σήμερα μεγάλα στρώματα των συμπολιτών μας έχουν εξοντωθεί από τη φορολογική ληστεία. Μην περιμένει η κυβέρνηση καμία συναίνεση. Ολόκληρη η αντιπολίτευση, με μικρές εξαιρέσεις, επιδίδεται καθημερινά σε καταστροφολογία, προκειμένου να αυξήσει τους ψηφοφόρους της. Η υπονόμευση της οικονομίας θα συνεχίζεται.
Ανδρεασ Ι. Συμεωνιδης – Φιλόλογος, Νομικός, Λυκειάρχης – Ξυλόκαστρο Κορινθίας
Η πτώση του Τείχους
Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην εφημερίδα σας της 2.11.2014 το άρθρο του κ. Μαραντζίδη «Γιατί δεν γιορτάζουμε την πτώση του Τείχους».
Εγραφε μεταξύ άλλων ότι «ευτυχώς χάρη κυρίως στην παρέμβαση των Βρετανών το 1944 και Αμερικανών το 1947-48 η Ελλάδα γλίτωσε τις καταστροφικές συνέπειες μιας κομμουνιστικής νίκης».
Χωρίς να παραγνωρίζω τη συμβολή των αναφερθεισών χωρών στον αγώνα κατά του φασισμού, τους νεκρούς και τις καταστροφές που υπέστησαν, η χώρα μας πλήρωσε βαρύτατο τίμημα, και πέρα από τους νεκρούς που άφησε στα πεδία των μαχών. Τηλεγραφικά.
Μετά τον αιματοβαμμένο Δεκέμβριο του ’44 λόγω της βρετανικής πολιτικής είχαμε την επάνοδο της βασιλείας με το σκανδαλωδώς νόθο δημοψήφισμα, που προκάλεσε τον Εμφύλιο, ερήμωσε τη χώρα και άφησε πίσω του εκατόμβες θυμάτων. Εξαπολύθηκε και μετά την ήττα του Κ.Κ. κυνηγητό μαγισσών χάρη στην πολιτική της άλλης συμμάχου χώρας, βασανιστήρια, εξορίες και δυστυχία σε πολίτες που δεν ήταν κομμουνιστές με την ονομασία συνοδοιπόροι, συμπαθούντες κ.λπ. και στις οικογένειές τους και οδηγήθηκαν στον εξευτελισμό, στην κοινωνική απομόνωση και στον αφανισμό.
Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησε και η χούντα το 1967. Χάριν της σωτηρίας της χώρας από τον κομμουνισμό, έχριζαν τον κάθε ένα κομμουνιστή ενώ οι άνθρωποι ήταν απλώς δημοκράτες. Ετσι κυνηγήθηκε π.χ. όλη η νεολαία της ΕΔΗΝ του Γεωργίου Παπανδρέου ενώ ουδεμία σχέση είχε με το Κ.Κ.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης και αφού εξέλιπε το φόβητρο του κομμουνισμού έχουμε άλλον πόλεμο, τον οικονομικό, πάνω στη μικρή και φτωχή χώρα μας, με συνέπεια την απελπισία και την αβεβαιότητα.
Πάνω στην υπόθεση του Τείχους του Βερολίνου έχει πέσει πολύ μελάνι από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, αλλά κανείς δεν μιλάει για τα τείχη που διαίρεσαν, βασάνισαν και βασανίζουν ακόμα και σήμερα λαούς, και βέβαια ουδείς άνθρωπος είναι υπέρ της ύψωσης τειχών οιουδήποτε είδους. Ο κ. Μαραντζίδης είχε δικαίωμα να αισθάνεται χαρούμενος και ευτυχής, ας επιτρέψει όμως σε μένα αυτή τη μικρή αναδρομή στις ματωμένες σελίδες της ιστορίας μας.
Αννα Α. Βαβουλη – Δικηγόρος
Ο Πουπουλένιος
Κύριε διευθυντά
Ανοιχτή σε όλα, χωρίς προκαταλήψεις, και πεπεισμένη πως άξιζε τον κόπο να ξεβολευτώ και να δω τη θεατρική παράσταση «Ο Πουπουλένιος», τόσο πια παινεμένος διεθνώς από τον Tύπο και μερικούς φίλους που το παρακολούθησαν με θετικά σχόλια, προσθέτοντας «είναι σκληρό βέβαια…», το είδα πρόσφατα.
Η παιδική κακοποίηση είναι το επίκεντρο και ο στόχος. Eφυγα στη μέση. Αποδεκτή στις μέρες μας, η ακάλυπτη φρασεολογία (έστω), με ψωμοτύρι το «μ——» και συναφή. Aριστα παιγμένο κυρίως από τους δύο αδελφούς του έργου. Αλλά διερωτώμαι: Γιατί να υπερβαίνει ακόμα και τα άκρα του ρεαλισμού, που και σε αυτή την περίπτωση το μήνυμα θα έφτανε στον στόχο του άρτια; Εδώ είχαμε ωμό, κακόγουστο, σαδιστικά ορμώμενο κείμενο. Iσως απόρροια προσωπικών βιωμάτων του Αγγλο-ιρλανδού συγγραφέα Martin McDonagh, σήμερα 45 χρόνων. Οι ένθερμοι θαυμαστές τον συγκαταλέγουν στην ίδια κατηγορία με τη Sarah Kane, η οποία και αυτοκτόνησε σε ηλικία 28 ετών, το 1999, έχοντας ραντίσει το φιλοθεάμον και αναγνωστικό κοινό με αποτρόπαια έργα, της αυτής συνομοταξίας. Τον… «κίνδυνο» που διατρέχουμε(!) να χαρακτηριστούμε αδαείς, μη αποδεχόμενοι την υπέρτατη ικανοποίηση σε αντίθεση με τους «in» θεατές που ίσως να θεωρούν εαυτούς ντροπιασμένους να μη συμφωνούν με τις ουρανομήκεις κριτικές, μετράει; Ρετσινιά, να αντιφρονούμε και να ξεχωρίζουμε;… Δεν νομίζω!
Μαιρη Αγαθοκλη – Βρυξέλλες