Δικαίωμα στη μόρφωση
Κύριε διευθυντά
Μάθαμε ότι οι βουλευτές μας έδειξαν πρωτόγνωρη «ευρηματικότητα και σύμπνοια» για να διαμορφώσουν το νομικό πλαίσιο με το οποίο επιτρέπεται να ασκήσει το «δικαίωμα στη μόρφωση» ένας νεαρός συμπολίτης μας που βρίσκεται στη φυλακή επειδή παρανόμησε. Oμως, όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες νομοταγείς νέοι που θέλουν να μορφωθούν αλλά δεν μπορούν, επειδή τους αφαιρείται το «δικαίωμα στη μόρφωση» από άτομα που επικράτησε να αποκαλούνται «γνωστοί-άγνωστοι» και τα οποία παρανόμως κλείνουν σχολεία και πανεπιστήμια.
Ως απλός Eλληνας πολίτης, κάνω έκκληση στους βουλευτές μας να δείξουν και γι’ αυτούς τους νέους την ίδια «ευρηματικότητα και σύμπνοια» που έδειξαν για τη «μόρφωση» του νεαρού Ρωμανού, ώστε σε αυτήν τη χώρα οι νομοταγείς πολίτες να μην έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους παραβάτες τών νόμων.
Θεοδοσιος Δοσιος – Ιατρός
Ανικανότης ή προδοσία;
Kύριε διευθυντά
Το κοινώς δεδομένον είναι ότι η προσφυγή εις προώρους εκλογάς θα είναι λίαν ζημιογόνος διά την οικονομίαν του τόπου. Τι συμβαίνει όμως με εκείνους τους παράγοντας της αντιπολιτεύσεως οι οποίοι επέμεναν να γίνουν αμέσως εκλογαί; Αυτοί, ή δεν έχουν πολιτικήν ικανότητα και συνεπώς είναι ακατάλληλοι διά να κυβερνήσουν ή προτιμούν την περαιτέρω επιδείνωσιν της οικονομικής κρίσεως αρκεί να καταλάβουν την εξουσίαν.
Πρωτοπρεσβύτερος Ιωαννης Κ. Διωτης – Θεολόγος και δημοσιογράφος
Για τον Μένη Κουμανταρέα
Κύριε διευθυντά
Ο τραγικός θάνατος του Μένη Κουμανταρέα στερεί τον τόπο μας από έναν σπουδαίο λογοτέχνη. Είμαστε με τον Μένη Κουμανταρέα συμμαθητές στο πρότυπο Λύκειο Αθηνών του Κάρολου Μπερζάν και είναι βαθιά η οδύνη μου. Με την επιστολή μου αυτή θέλω να δημοσιοποιήσω ένα γεγονός που νομίζω ότι είναι σημαντικό να το γνωρίζουν όσοι φίλοι και συγγενείς του ασχολούνται με το αρχείο του και γενικότερα με το έργο του.
Το πρώτο δημοσιευμένο διήγημα του Κουμανταρέα είναι «Τα λειβάδια πρασίνιζαν από χαρά». Δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος (Μάρτιος 1948) του περιοδικού «Πέννα» που εξέδιδε η έβδομη τάξη του Σχολείου μας, με την εποπτεία του σπουδαίου και αλησμόνητου καθηγητή μας Οδυσσέα Λαμψίδη.
Η πρώτη κριτική για τον Κουμανταρέα που αφορούσε το διήγημα αυτό και δημοσιεύτηκε στις 8 Απριλίου 1948 στον «Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης. Την υπέγραφε ο Κώστας Μουσούρης, ηθοποιός και ιδρυτής του ομώνυμου θεάτρου που τότε ζούσε στη Νέα Υόρκη και είχε λάβει γνώση του περιοδικού.
Την παραθέτω:
«Eνας άλλος δυναμικός συνεργάτης της “Πέννας” είναι και ο νεαρός Μένης Κουμανταρέας. Σημειώστε το όνομα. Είναι από τους αυριανούς μεγάλους διηγηματογράφους της πατρίδος μας. Μας το υπόσχεται ο ίδιος με το διήγημά του “Τα λειβάδια πρασίνιζαν από χαρά” που δεν μοιάζει καθόλου με μαθητικό πρωτόλειο. Θα μπορούσε να το έχει υπογράψη και ένας συγγραφέας φτασμένος.
Η παρατηρητικότητά του, ο λυρισμός του, η περιγραφή, η ανάλυσις των ψυχικών καταστάσεων, το χιούμορ και όλα τα συναισθήματα που δοκιμάζει ο νεαρός διηγηματογράφος, είναι δοσμένα με τρόπο εντελώς προσωπικό, χωρίς καμιά μίμηση και με φράση μεστή από γλωσσική γνώση».
Το χειρόγραφο του διηγήματος το είχα βρει προ ετών στα χαρτιά μου και το είχα ταχυδρομήσει στον Μένη. Πρέπει να βρίσκεται στο αρχείο του.
Μιλτος Α. Λιδωρικης – Αθήνα
Παραλογισμός
Κύριε διευθυντά
Το να τιμάται η μνήμη κάποιου και μάλιστα τόσο νέου και τόσο άδικα χαμένου δεν είναι απλώς επιτρεπτή αλλά επιβάλλεται. Τιμή όμως με σεμνές εκδηλώσεις.
Εκείνο πάντως που είναι τελείως απαράδεκτο αλλά και παράλογο είναι ο βάρβαρος και εγκληματικός τρόπος που εκδηλώνεται αυτή η τιμή, που υποβιβάζει διεθνώς τον πολιτισμό μας. Προσφέρεται δυστυχώς η ευκαιρία σε μερικούς περιθωριακούς ή και ανεγκέφαλους να εκδηλώνονται με βανδαλισμούς, λεηλασίες, φωτιές, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, με σοβαρό κίνδυνο δημιουργίας και νέων αθώων θυμάτων και μάλιστα μεταξύ των νέων.
Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η σαφώς προμελετημένη μεθοδική, με όργανα καταστροφής και άλλα «πολεμοφόδια», που την εκμεταλλεύονται και κάποια άτομα που ασχολούνται με την αρρωστημένη μανία τακτικής καταστροφών και λεηλασιών. Παραλείπω να αναφέρω την ευρύτερη τραγική οικονομική συνέπεια που αντιμετωπίζει η αγορά, αλλά και γενικότερα η οικονομία του τόπου.
Μένει, δυστυχώς, η εντύπωση ότι ορισμένοι, εγκληματικά επιπόλαιοι και ανεύθυνοι κύκλοι, συστηματικά με καταστρωμένο σχέδιο, αποσκοπούν στην κοινωνική αποσάθρωση και πολιτική αποσταθεροποίηση.
Πρέπει να αναζητηθεί σε ποιους θα αποδοθεί η ευθύνη, αν όχι της καθοδήγησης, αλλά οπωσδήποτε της ανοχής που δείχνουν διάφορα κέντρα επηρεασμού της κοινής γνώμης, και μάλιστα τους εύκολα παρασυρόμενους νεαρούς. Στην περίπτωση που η υποκίνηση υποδεικνύει κομματικές ή άλλες παρατάξεις, θα πρέπει να αναλογισθούν ότι δύσκολα μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τον επιστρέφοντα επάνω του ασκό του Αιόλου, όταν ορμητικά ανοιχτεί και αφήσει τους φυλακισμένους ανέμους να ξεχυθούν ανεξέλεγκτοι!
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος λυκειάρχης
Προϋπολογισμός
Κύριε διευθυντά
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 8/12/14 περατώθηκε στην ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση επί του κρατικού προϋπολογισμού του 2015. Το αποτέλεσμα, γνωστό εκ των προτέρων. Η κυβερνητική πλειοψηφία τον υπερψήφισε, ενώ η αντιπολίτευση τον καταψήφισε. Αυτό άλλωστε συμβαίνει τα πολλά τελευταία χρόνια, με δεδομένο ότι η ψήφος διά τον προϋπολογισμό θεωρείται, κακώς κατά τη γνώμη μου, ψήφος εμπιστοσύνης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά, αν κάποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει τη «συζήτηση», ευλόγως θα διερωτηθεί αν πράγματι έγινε συζήτηση και τι συμπεράσματα προέκυψαν από αυτήν. Η απάντηση είναι αρνητική. Συζητώ σημαίνει συνομιλώ, συμφωνώ ή διαφωνώ, αλλά προσπαθώ να βρω κάποια λύση. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε το τριήμερο της υποτιθέμενης συζητήσεως. Αυτό που έγινε ήταν υπερ-εκατό μονόλογοι βουλευτών, πολλοί εκ των οποίων εγένοντο προ ελαχίστων ακροατών. Τόσο ήταν το ενδιαφέρον εκείνων που απουσίαζαν από την αίθουσα! Δυστυχώς στο επίκεντρο της «συζητήσεως» για τον προϋπολογισμό περισσότερο απασχόλησε τους βουλευτές το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας ή ακόμη και (μεταξύ πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ) το θέμα της απεργίας πείνας κάποιου νεαρού καταδικασμένου για ένοπλη ληστεία. Τούτων δοθέντων, ερωτώ μήπως θα πρέπει να καταργηθεί η συζήτηση και «προκάτ» ψηφοφορία επί του προϋπολογισμού και να αντικατασταθεί από μιαν συνεδρίαση της ολομέλειας, κατά την οποίαν ο πρωθυπουργός απλώς να ενημερώνει τους βουλευτές επί του περιεχομένου του προϋπολογισμού;
Παναγιωτης Μουστακας
«Ο έφηβος της Νισύρου»
Κύριε διευθυντά
Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Μουσείο της Ακροπόλεως, ο εξοχότατος πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου επανέλαβε κατ’ ουσίαν αυτό που είχε δηλώσει και ο επί του Πολιτισμού υπουργός της χώρας σας κατά την επίσκεψή του στο ίδιο μουσείο, τον Μάιο του 2010. Δήλωσε δηλαδή αυτό που κάθε υπεύθυνος πολίτης του κόσμου θεωρεί αυτονόητο. Οτι τα κλαπέντα από διάφορα κράτη πολιτισμικά μνημεία πρέπει να επιστραφούν στις χώρες στις οποίες ανήκουν. Συγχαίρουμε τον πρωθυπουργό για τη δήλωση αυτή. Θέλουμε όμως να σας γνωστοποιήσουμε, αν δεν το γνωρίζετε, το κάτωθι περιστατικό: Στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως εκτίθεται επιτύμβια στήλη, γνωστή ως «Ο έφηβος της Νισύρου». Φωτογραφία και λοιπά στοιχεία υπάρχουν στην ιστοσελίδα της Εταιρείας Νισυριακών Μελετών, www.nisyriakesmeletes.gr στην αρχική σελίδα, Κεφ. «Νισυριακοί θησαυροί σε ξένα μουσεία». Χρονολογείται μεταξύ των ετών 480-450 π.Χ., είναι από μάρμαρο, με ύψος 1,83 μ. πλάτος 54-62 εκ. και τεχνοτροπίας που εχρησιμοποιείτο κυρίως στην ανατολική Ελλάδα. Ανευρέθη το 1897 κατά τη διάρκεια εκσκαφής στο κτήμα Παπάτσου στο Μανδράκι Νισύρου και για να αποφευχθεί η αρπαγή της, εκρύβη στο προαύλιο του ναού της Παναγίας της Ποταμίτισσας.
Το 1900, όμως, οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν την ανεύρεση της στήλης, την κατέσχεσαν και την απέστειλαν στην Κωνσταντινούπολη με πλοίο της Τελωνοφυλακής, το οποίο αφίχθη ειδικώς για τον σκοπό αυτό στη Νίσυρο.
Τη σκηνή της μεταφοράς στο λιμάνι του νησιού και της φορτώσεώς της στο πλοίο παρακολούθησε, νεαρός τότε, ο μετέπειτα αρχαιοδίφης, συμπατριώτης μας αείμνηστος Λάζαρος Κοντοβερός, ο οποίος με έμμετρο τρόπο κατέγραψε τα αισθήματα που τον πλημμύριζαν βλέποντας την αρπαγή ενός εξαιρέτου δείγματος του πολιτισμού της πατρίδας του. Αργότερα, τον Ιανουάριο του 1958, κάτοικος των ΗΠΑ πλέον, δημοσίευσε σχετικό άρθρο στην ομογενειακή εφημερίδα ΑΤΛΑΝΤΙΣ περιγράφοντας το ανωτέρω συμβάν. Την προέλευση της στήλης του «Εφήβου της Νισύρου» αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση η διεθνής επιστημονική κοινότης. Εκτενή περιγραφή, με αναλύσεις, σχόλια και εκτιμήσεις, καθώς και με επιβεβαίωση της νισυριακής προελεύσεώς της, συναντούμε στις σύγχρονες με την ανεύρεσή της μελέτες των διεθνούς φήμης αρχαιολόγων:
α. «Επιτύμβια στήλη ανακαλυφθείσα εις Νίσυρον», υπό Salomon Reinach Revue Archeologique, 1901, σελ. 158. β. «Στήλη της Νισύρου», υπό Henri Lechat, Revuedes Etudes Grecque XVI (1901), σελ. 420. γ. «Επιτύμβιος στήλη ενός δισκοβόλου» υπό Gustave Mendel, Cataloguedes Sculptures Grecques, Vol. 1 No 11 σελ. 73. Ο Gustave Mendel ήταν επιμελητής αρχαιοτήτων του μουσείου Κωνσταντινουπόλεως κατά την εποχή της εκεί μεταφοράς της στήλης. Κατήρτισε τρίτομο κατάλογο της ελληνικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής γλυπτικής στη γαλλική γλώσσα, ο οποίος εξεδόθη το 1912.
Κωνσταντινος Διαμ. Χαρτοφυλης – Αντιναύαρχος Λ.Σ. (ε.α.), Πρόεδρος Εταιρείας Νισυριακών Μελετών