Ο νόμος για τα δάση
Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση στον κ. Δημ. Καραβέλλα, διευθυντή της WWF Ελλάς. Με τίτλο «Στης Προεδρίας την ποδιά σφάζονται δάση» που δημοσιεύτηκε στις 19/12 στη σελ. 11, ο κ. Καραβέλλας δεν φαίνεται να συγκινείται από τις χιλιάδες παρανομίες των δασαρχείων που μόλις καεί μία οποιαδήποτε έκταση που ποτέ δεν υπήρξε δασική, έρχεται ο αρμόδιος δασάρχης και την «βαπτίζει» δασική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ιδιοκτήτες μιας εκτάσεως καλούνται να προσφύγουν κατά της απαράδεκτης αυτής «γκανγκστερικής» απόφασης και να περιμένουν μια 10ετία περίπου έως ότου η υπόθεση φθάσει στα ελληνικά δικαστήρια. Εν τω μεταξύ, οι ιδιοκτήτες έχουν πληρώσει φόρο κληρονομιάς, ΕΝΦΙΑ, και οτιδήποτε άλλο απαιτεί το κράτος, αλλά αδυνατούν να πωλήσουν το οικόπεδό τους γιατί, 1) έτσι θέλησε το δασαρχείο υποστηριζόμενο από τους λαϊκιστές που μιλάνε για καταστροφή «του φυσικού μας πλούτου» κτλ. και 2) ετοιμάζονται να αρπάξουν τέτοιες εκτάσεις διάφορα «κοράκια» που ειδικεύονται στην καταπάτηση εκτάσεων που χρονίζουν να ξεκαθαρίσουν μια σαθρή κατάσταση.
Θύμα αυτής της νοοτροπίας υπήρξε στο παρελθόν και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο οποίος μου ετόνισε ότι όταν κάηκε ένα αμπέλι του στη Λιβαδειά, το δασαρχείο της περιοχής χαρακτήρισε την έκταση «αναδασωτέα»!
Oλοι οι νόμοι έχουν τα υπέρ και τα κατά. Oμως οι χειρότεροι νόμοι είναι εκείνοι που αποφασίζονται από τους «λίγους» και βλάπτονται οι περιουσίες των πολλών εκείνων ανθρώπων που τις απέκτησαν με ιδρώτα και αίμα. Και σαν να μην έφταναν οι δασάρχες και οι «περίεργες αποφάσεις» των δασαρχείων, έχουμε επιπλέον και τους διάφορους «οικολόγους» που εκφράζουν τη γνώμη τους επειδή δεν θίγεται η τσέπη τους.
I. Πολυδωροπουλος – Γεν. διευθυντής της J.P. Ltd. / τέως δημ. σύμβουλος Ζωγράφου
Ενας ακόμη χρόνος
«…οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών»
(Oμηρος, Ιλιάδος Ζ 146)
Kύριε διευθυντά
Στο πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας μας, απόμερου δρόμου βορείου προαστίου, υπάρχει μια πανύψηλη ευθυτενής λεύκα, μια «λεύκη τρέμουσα» κατά την επιστημονική ονομασία της, επειδή στο παραμικρό θρόισμα του ανέμου τρέμουν τα στιλπνά φύλλα της.
Είναι ένα ωραίο δέντρο, που το αγαπάμε όλοι και το θαυμάζουμε όλες τις εποχές από τα παράθυρά μας.
Χειμώνας αυτή την εποχή και η λεύκα μας, το καβάκι μας, όπως τη λένε στη Μακεδονία με την τουρκική της ονομασία, έχει μείνει με λίγα κίτρινα πια φύλλα. Ο άνεμος άρχισε από το φθινόπωρο να τα ρίχνει νεκρά στον δρόμο και στον μικρό κοινόχρηστο κήπο μας ή στις σκεπές των σταθμευμένων αυτοκινήτων.
Συνειρμικώς, θυμάται κανείς μελαγχολικά τον ανωτέρω στίχο του Ομήρου, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «όποια είναι η μοίρα των φύλλων, τέτοια και των ανθρώπων» (άνθρωποι ήσαν μόνον οι άνδρες τα παλιά τα χρόνια! Γι’ αυτό και σε μερικές ευρωπαϊκές γλώσσες, η ίδια λέξη σημαίνει άνδρας και άνθρωπος!).
Επιτυχής η ομηρική παρομοίωση. Φύλλα και άνθρωποι διανύουν παρόμοια τροχιά και ίδιο κύκλο ζωής, με διαφορά μόνο στα χρονικά στάδια της ζωής τους. Και για τους δύο υπάρχει άνοιξη, φθινόπωρο και χειμώνας. Aκμή και παρακμή. Γέννηση και θάνατος.
Φύλλα και άνθρωποι αντιστέκονται στον θάνατο. παλεύουν να κρατηθούν, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, ώς το μοιραίο, το αναπόφευκτο τέλος. Ζήτημα συνθηκών και αντοχής. Eτσι, κάθε τόσο, με την πνοή του ανέμου φυλλορροεί και η λεύκα μας. Κάθε πρωί μετράμε λιγότερα, τα πιο γερά φύλλα, στα κλαδιά της. Ο σκουπιδιάρης τα σαρώνει και τα πετάει στον κάδο των αχρήστων, για τη χωματερή.
Αντίθετα, ο κηπουρός μας τα μαζεύει σε μια άκρη του κήπου και τα σκεπάζει με χώμα και κοπριά.
Εκεί, στο ιδιότυπο αυτό χωνευτήρι, θα αποσυντεθούν και θα γίνουν λίπασμα για τα λουλούδια και τα φυτά του, ακολουθώντας την αιώνια ανακύκλωση της ύλης. Oλα φθείρονται, γερνούν, σαπίζουν: άνθρωποι, ζώα, φυτό, πράγματα, ιδέες. Αυτές μάλιστα, οι πεπερασμένες έστω ιδέες αποτελούν υπόβαθρο των νέων ιδεών. Από τα παλαιά αφετηριάζουν και εξελίσσονται τα νέα. Oπως τα νεκρά σάπια φύλλα γίνονται λίπασμα και τρέφουν τα νέα φυτά, έτσι και οι νεκρές γηρασμένες ιδέες τρέφουν τις νέες.
Απαισιόδοξες και μελαγχολικές αυτές οι σκέψεις το πρωί της Πρωτοχρονιάς, καθώς αναπολεί κανείς τα περασμένα, θυμάται αγαπημένα πρόσωπα που έχασε για πάντα, γονείς, συγγενείς, φίλους και συναδέλφους.
Με ημερομηνία λήξεως η ζωή όλων μας. Αδηλο το τέλος. Δύο, τρία, πέντε χρόνια; Δεκαπέντε; Aγνωστο. Αρκεί να είναι «ανώδυνα και ανεπαίσχυντα» σε αρμονία με τους ανθρώπους και τον εαυτό μας και να έχουμε την ικανοποίηση ότι κάτι προσφέραμε και δεν βλάψαμε κανέναν ενσυνείδητα.
Καλόδεχτος, λοιπόν, και ο νέος χρόνος, δώρο ζωής με τα προβλήματα και τις δυσκολίες έστω. Με τις χαρές και τις λύπες (είναι και η λύπη το αλάτι της χαράς). Ας μη μεμψιμοιρούμε. Πολλοί άλλοι δεν είχαν την τύχη αυτή. Ας είναι χρόνος με υγεία, ειρήνη και αγάπη για όλους. Για τους νέους πρώτα, την ελπίδα του κόσμου, και για εμάς ύστερα, τους λιγότερο… νέους.
Μελαγχολικό αυτό το πρωτοχρονιάτικο πρωινό, αλλά χειρότερο για πολλούς άλλους: τους άρρωστους, τους μοναχικούς, τους πιο φτωχούς. «Αύριο είναι μια άλλη μέρα», μας υπενθύμισε η Σκάρλετ χθες με την τελευταία φράση της στην ταινία «Οσα παίρνει ο άνεμος» όαση στην τηλεοπτική ερημιά και στα σκύβαλα της τηλεόρασης: «Tomorrow is another day…».
Aρης Παπανδρεου – Πτυχιούχος Φιλολογίας και Παντείου Πανεπιστημίου πρώην διευθυντής ΟΤΕ
Ο κ. Λοβέρδος και οι μετεγγραφές
Κύριε διευθυντά
Στις 24/11/2014 τα ΜΜΕ ανακοίνωσαν ότι ο υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος, ήταν έτοιμος να παραχωρήσει, μέχρι τις 15/12/2014, την υποχρέωσή του να ορίζει ο ίδιος τον αριθμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ στους πρυτάνεις και τους προέδρους τούτων των ιδρυμάτων. Λίγο νωρίτερα, ο ίδιος επέτρεψε με απόφασή του τις μαζικές μετεγγραφές. Με αποτέλεσμα σήμερα οι αίθουσες των κεντρικών πανεπιστημίων να γεμίσουν ασφυκτικά και των περιφερειακών να αδειάσουν. [Κόστισαν και κοστίζουν πολύ οι άδειες αίθουσες και οι αργόμισθοι, κατ’ ανάγκην, καθηγητές τους].
Πέρασε όμως η 15η/12/2014 χωρίς ακόμα να έχει γίνει η απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση. Δεν ξέρουμε πότε θα εκδοθεί ούτε αν σκέφτηκε ωριμότερα ο κ. Λοβέρδος να μην την εκδώσει. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι και οι δύο αποφάσεις –η ειλημμένη των μετεγγραφών και η αναμενόμενη των εισακτέων– είναι άδικες, πέρα για πέρα έξω από κάθε έννοια επιστημονικής λογικής. Oχι γιατί διαταράσσουν την ισορροπία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ταράσσεται συνεχώς από το 1828 μέχρι σήμερα (πότε με ετούτη δήθεν την αναίτια μεταρρύθμιση και πότε με την άλλη). Ούτε γιατί στο προσκήνιο των εν λόγω αποφάσεων δεν φαίνεται πουθενά η γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Αλλά γιατί τέτοιες αποφάσεις επηρεάζουν πολύ αρνητικά την ποιότητα του παραγόμενου αγαθού « Τούτο το αγαθό και μερικά ακόμα –υγεία, δικαιοσύνη, άμυνα κ.ά.– μάθαμε από παγκοσμίου φήμης οικονομολόγους που τιμήθηκαν με Νομπέλ ότι έχουν τρεις ιδιότητες: του δημόσιου, του κοινωνικού και του ιδιωτικού αγαθού. Αυτές συνυπάρχουν, και οι τρεις, σε όλα τα εν λόγω αγαθά με συντελεστές κοινωνικής ευαισθησίας και οικονομικής βαρύτητας που ποικίλλουν. Η άμυνα, για παράδειγμα, είναι ένα κατ’ εξοχήν δημόσιο αγαθό. Το ίδιο και η δικαιοσύνη. Η εκπαίδευση έχει έντονα χαρακτηριστικά του δημόσιου αγαθού, αλλά με παρόντα και αρκετά του κοινωνικού και του ιδιωτικού. Αγαθά που η κοινωνία τα αναγνωρίζει και τα θέλει ως τρισυπόστατα, δεν είναι νοητόν το Δημόσιο να τα εμπιστεύεται σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτόν του. [Σε δημόσια κατ’ ανάγκην μόνον πανεπιστήμια σήμερα του άρθρου 16 του Συντάγματος. Αύριο όμως και σε συνεταιρικά του δημόσιου, του κοινωνικού και του ιδιωτικού τομέα. Με ποσοστά όμως (αύριο) και με όρους που θα εγγυώνται τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης].
Είναι προς τιμήν των πρυτάνεων και των προέδρων ΤΕΙ που απέρριψαν την πρόταση του κ. Λοβέρδου να πάρουν πάνω τους την ευθύνη του ορισμού των εισακτέων. Δεν θα είναι όμως προς τιμήν τους και η εσαεί άρνησή τους να γίνονται πρυτάνεις μεικτών πανεπιστημίων μόλις ο συνταγματικός νομοθέτης το επιτρέψει – ελπίζεται γρήγορα. [Αποκλειομένων όμως, παντί τρόπω, ως συνεταίρων κάποιων μονοπρόσωπων μεγιστάνων του πλούτου: Ελλήνων ή/και αφανών συνεταίρων τους σε κάποιο εμιράτο ή σε κάποιαν υπεράκτια εταιρεία (off shore)]. Τα πανεπιστήμια του μέλλοντος πρέπει να είναι όλα μεικτά. Τα μονοδιάστατα –δημόσια μόνον ή ιδιωτικά μόνον ως παραρτήματα ξένων– πρέπει να αποκλεισθούν.
Kωνσταντινος A. Kαρμας – πρώην Ερευνητής ΚΕΠΕ πρώην Πανεπιστημιακός
H Πανεπιστημίου
Κύριε διευθυντά
Στην «Kαθημερινή» της 11ης Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε επιστολή, στην οποία ο επιστολογράφος κ. Κων. Ευσταθιάδης τάσσεται υπέρ της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Στη φιλόξενη εφημερίδα σας έχουν δημοσιευθεί αρκετές επιστολές αναγνωστών σας αλλά και ειδικών επιστημόνων (πολεοδόμων κ.ά.). Στο σύνολό τους σχεδόν, οι επιστολογράφοι είναι αντίθετοι στην «πεζοδρόμηση» της Πανεπιστημίου, παραθέτοντας σοβαρά επιχειρήματα. Στα επιχειρήματα αυτά δεν υπήρξε αντίλογος, ούτε από τον εμπνευστή του έργου, το Ιδρυμα Ωνάση, ούτε από το αρμόδιο υπουργείο, το οποίο, περιέργως, υιοθέτησε το έργο, χωρίς μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα σοβαρά προβλήματα που θα προκύψουν για την πρωτεύουσα από την τυχόν πεζοδρόμηση-τροχιοδρόμηση-ταξιδρόμηση της Πανεπιστημίου, αφού αυτά έχουν επισημανθεί επαρκώς σε δημοσιεύσεις στην εφημερίδα σας. Θα ήθελα μόνο να θέσω ορισμένα ερωτήματα: α) Επιτρέπεται ένας ιδιώτης (το Iδρυμα Ωνάση) να αποφασίζει ότι πρέπει να πεζοδρομηθεί ο κεντρικότερος δρόμος της Αθήνας και μάλιστα με χρήματα των φορολογουμένων; β) Επιτρέπεται ένα τόσο σημαντικό έργο να γίνει χωρίς μελέτη περιβαλλοντικών και κυκλοφοριακών επιπτώσεων και χωρίς διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό;
γ) Ποια είναι η άποψη του δημάρχου Αθηναίων, του κ. Καμίνη, για το έργο;
Κωστας Γ. Τζαμουζακης