Πολυσήμαντη κατάληψη
Κύριε διευθυντά
Η διαχείριση –καλύτερα η αδυναμία διαχείρισης– από την κυβέρνηση της κατάληψης στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ αναδεικνύει κάποια φλέγοντα ζητήματα.
Τα αιτήματα των καταληψιών σχετίζονται με τους «πολιτικούς» κρατούμενους. Τι δουλειά έχει το Πανεπιστήμιο; Να πάνε να κάνουν κατάληψη σε χώρο που έχει σχέση, π.χ. σε σωφρονιστικό κατάστημα, στο υπουργείο Δικαιοσύνης ή Δημόσιας Τάξης, στα Δικαστήρια, στο Μαξίμου. Eλα όμως που τα τελευταία φυλάγονται, ενώ τα Πανεπιστήμια έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Λίαν ενδεικτικό και για την κατάταξη που επιφυλάσσουν και τη σημασία που αποδίδουν στην Παιδεία σήμερα στην Ελλάδα! Ντροπή να φυλάγονται τα πάντα πλην της Παιδείας! Η εξαίρεση μιλάει από μόνη της: ποιος νοιάζεται για την Παιδεία; Μήπως άραγε η κυβέρνηση; Και πώς άραγε να επιτευχθεί το (επικαλούμενο ως) ζητούμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου με ξέφραγη την Παιδεία;
Και παραπέρα, από ένα τέτοιο κράτος, όπως είναι το σημερινό ελληνικό, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τόσο απλό θέμα, όπως μια κατάληψη, περιμένουμε άραγε να λύσει περίπλοκα οικονομικά, αναπτυξιακά και διεθνή ζητήματα;
Παρασκευας Μαμαλακης – Ηράκλειο
Το παραλιακό μέτωπο
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το δημοσίευμά σας αναφορικά με την αναμόρφωση ακτής Φαληρικού Oρμου, (26-4-2015) υπό την επαγγελματική μου ιδιότητα αλλά και ως κάτοικος της περιοχής επιρροής του έργου, θα ήθελα να σας αναφέρω και τη δική μου άποψη επ’ αυτού.
Η ύπαρξη της Ποσειδώνος ως ταχείας λεωφόρου στο μήκος μεταξύ Σταδίου Καραϊσκάκη και Φαληρικού Δέλτα, αποτελεί μια αναγκαία πραγματικότητα από κυκλοφοριακής απόψεως και αφορά όλο το Λεκανοπέδιο. Η ημιτελής διαμόρφωση του προβλεπόμενου υδραυλικού σχεδιασμού της περιοχής προς απορροή των ομβρίων, αποτελεί επίσης μια πραγματικότητα.
Η μερική αλλά οριστική διαμόρφωση της περιοχής κατάντη της λεωφόρου στο μήκος που αντιστοιχεί στον Δήμο Καλλιθέας είναι γεγονός και στις μέρες που ζούμε θα αποτελούσε σκάνδαλο η όποια απόπειρα διάθεσης κονδυλίων προς αναμόρφωσή της.
Μεγαλύτερης όμως σημασίας αποτελεί το γεγονός ότι οι κάτοικοι των Δήμων Καλλιθέας και Μοσχάτου (και βεβαίως και άλλων περιοχών αν το δει κανείς υπερτοπικά) στερούνται εδώ και περίπου 45 έτη της δυνατότητας που κατά το παρελθόν είχαν, να έχουν πρόσβαση για αναψυχή στη θάλασσα.
Πρόκειται για δύο δήμους με πολύ περιορισμένους κοινόχρηστους χώρους και ιδιαίτερα η Καλλιθέα με υψηλή δόμηση. Η σύγκριση με τον όμορο Δήμο Παλαιού Φαλήρου βρίσκει την κατάλληλη διατύπωση στη φράση «η μέρα με τη νύχτα». Πρέπει λοιπόν όποιος επιλαμβάνεται της για πολλοστή φορά αντιμετώπισης της επιδιωκόμενης αναμόρφωσης της περιοχής, να λάβει υπόψη του τα προαναφερθέντα χωρίς καν ιεράρχησή τους σε λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Oλα μαζί.
Eχω την αίσθηση ότι από όλες τις προτάσεις λύσης που κατά καιρούς δημοσιοποιούνται και τυγχάνει να έχω δει, εντελώς παράλογα πρυτανεύουν «λύσεις» με κυρίαρχη τη «ζωγραφική» θάμνων και δένδρων και λανθασμένες –και άρα αδικαιολόγητα ακριβές– τεχνικά. Επιπλέον στο πρόσφατο δημοσίευμά σας με έκπληξη διάβασα απόψεις επί της διαμόρφωσης της περιοχής, του χημικού στο επάγγελμα αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Τσιρώνη.
Hταν όπως αναμενόταν απόψεις που επιεικώς δεν αντέχουν σε κριτική…
Λαμβάνοντας υπόψη ότι: στο συνολικό μήκος αναφοράς, των περίπου 1.800 μ. που ορίζουν οι ανισόπεδοι κόμβοι Κηφισού και Συγγρού, οι οποίοι επιβάλλουν οριζοντιογραφικές και υψομετρικές προσαρμογές της Ποσειδώνος και δεδομένου ότι περί το μέσον της διαδρομής εκβάλλει το διευθετημένο ρέμα του Ιλισού και σε διάφορα άλλα σημεία κάθετοι στην παραλία αγωγοί ομβρίων, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι γενικά ο υδροφόρος ορίζων είναι αυτονόητα υψηλά στην περιοχή, και επειδή έτσι η προσπάθεια υπογειοποίησης της λεωφόρου στο μήκος αυτό θα συνιστούσε κακό γεωμετρικά και ιδιαίτερα δαπανηρό έργο, άποψή μου αποτελεί ότι επιβάλλεται η ανακατασκευή της ταχείας λεωφόρου στο μήκος αυτό επί γέφυρας. Συγκεκριμένα μία συνεχής γέφυρα ανά ρεύμα κυκλοφορίας, που θα μπορούσαν σε κάποιο βαθμό να απομακρυνθούν και οριζοντιογραφικά από την οικοδομική γραμμή της παραλίας, ώστε να απομειωθούν π.χ. οι λόγω κυκλοφορίας συνέπειες του θορύβου επί των περιοίκων.
Με την κατασκευή των γεφυρών αυτών το υψομετρικό επίπεδο «μηδέν» των λειτουργιών της πόλης απελευθερώνεται πλήρως, αφού βεβαίως αφαιρεθούν και όλες οι χωμάτινες μάζες που συνθέτουν το αξεπέραστο από τους κατοίκους τείχος (αίσχους) της σημερινής παραλίας, χωρίς να επιμένουν κάποιοι σε «λόφους» και λοιπές αστειότητες επί της ακτής. Eτσι κάθε σχεδιασμός για υδραυλικούς, λειτουργικούς ή αισθητικούς λόγους είναι εφικτός χωρίς κανέναν περιορισμό.
Το κυριότερο: δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο πρόσβασης στη θάλασσα, σε οποιοδήποτε σημείο του μήκους της οδού και αλλάζει η λειτουργία της πόλης και η διάθεση των κατοίκων με τη δυνατότητα άμεσης θέασης της θάλασσας. Σημαντικότατο: η λύση αυτή είναι απολύτως τεκμηριωμένα φθηνότερη από οποιαδήποτε λύση υπογειοποίησης. Σημειώνεται ότι με κατάλληλο αισθητικό σχεδιασμό οι γέφυρες αυτές θα μπορούσαν να αποτελούν σημείο αναφοράς, όπως σε πολλά μέρη του κόσμου.
Γιωργος Σεκαρας – Πολιτικός Mηχανικός
Αλτρουισμός και άνθρωπος
Κύριε διευθυντά
«Αναζητώ τον άνθρωπο» (Διογένης ο Σινωπεύς). Κι όμως μένω ξένος πάνω στη γη παραμένοντας ο ίδιος ξένος μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Εξόριστα απομονωτισμένος. «Aθλίας, παρ’ αθλίου, δι’ Aθλίου προς άθλιον» (Διογένης ο Σινωπεύς). Κρυμμένος μέσα στη διαφθορά και στην εξαπάτηση της αλλοτρίωσης. Ο αλλόφρονας αναδεκτός του Θεού. Ως αιχμάλωτος υιός της άγνοιάς του. Αναζητώντας την ευτυχία στη δυστυχία. Καταφρονημένος από τα σκοτάδια του ανθρώπινου πάθους. Γεννημένος μέσα στα πλοκάμια της υποκρισίας και του εγωισμού. Επιδεικνύοντας τον εαυτό του και εξαπατώντας τους άλλους. Φορώντας τη μάσκα της υποκρισίας. Στηλιτεύοντας τους γνήσιους και ειλικρινείς ανθρώπους και περιφρονώντας τη δύναμη της αληθινής γαλήνης τους. «Τον ελάττω μη αποσκευαλίζης» (Αναξαγόρας).
Pανια Γατου
Τραγικό πρόσωπο ο Αλέξης
Κύριε διευθυντά
Αξιολύπητος για το κατάντημα μιας απροετοίμαστης, ανεύθυνης και αυτάρεσκα αναπαυόμενης κυβέρνησης που προΐσταται και φαίνεται να μην μπορεί να τη συντονίσει. Ο κάθε υπουργός εφαρμόζει με δηλώσεις ανεξάρτητη προσωπική, ασύνετη πολιτική. Αδυνατεί ο πρωθυπουργός να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον εαυτό του, τον εκ παραδόσεως καταληψία και ακτιβιστή, και την πραγματικότητα. Επιτρέπει αδιάφορα άσκοπες καταστρεπτικές καταλήψεις. Αποφυλακίζει εγκληματίες! Ενθαρρύνει ανεξέλεγκτη είσοδο και διαμονή μεταναστών εις βάρος του λαού. Του λείπει το θάρρος να κάνει χωρίς αναβολές, αναγκαία βαθιά τομή; Φοβάται ότι θα χάσει το υψηλό ποσοστό που στήριξε την ψευδεπίγραφη ελπίδα που απλόχερα, απερίσκεπτα και ασύνετα σκόρπισε; Δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει ότι τα υψηλά ποσοστά που εξασφάλισε απεικόνισαν την οργή του πονεμένου και απελπισμένου ελληνικού λαού. Επένδυσε στις, δυστυχώς, αναγκαίες αιματηρές θυσίες που υπέστη ο τόπος τα προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν τις αξιοποίησε. Παραμένει άβουλος θεατής, χωρίς να βλέπει τον κατήφορο στον οποίο ραγδαία οδηγείται η χώρα από την τραγική αλλά και εγκληματική ατολμία του. Πόσο ακόμη θα μας φλομώνει στο ψέμα, στον εξωραϊσμό των πιέσεων, στην προσπάθεια να ξεγελάσει τους δανειστές. Γυρίσαμε με άδειο τον δίσκο της επαιτείας, που απελπισμένα περιφέραμε ανά τον κόσμο. Αλλά ο λαός δεν θα αργήσει να καταλάβει. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά, όχι τόσο για την κυβέρνηση, όσο και κυρίως για τον τόπο, για όλους μας. Αλλά φοβόμαστε και ένα πιθανό απονενοημένο καταστρεπτικό διάβημα. Λοιπόν: οι καιροί ου μενετοί. Το θάρρος, αν υπάρχει βέβαια, σώζει τους γενναίους. Η αλήθεια πρέπει να λάμψει, μήπως προλάβουμε κάτι.
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος Λυκειάρχης
Στρατηγική και συναίσθημα
Κύριε διευθυντά
Εχω την αίσθηση ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της Ευρώπης έχει κάτι από τη διαχρονική ρήση του Ιω. Μεταξά, την οποία οι ασκούντες εξουσία πρέπει να έχουν σοβαρά υπόψη.
«Λίγοι συνειδητοποιούν πόσο εύκολο και πόσο επικίνδυνο είναι ν’ αναμειγνύει κανείς το συναίσθημα με τη στρατηγική». Μήπως ο πρωθυπουργός έχει εγκλωβιστεί σ’ αυτό που διετύπωσε προς αποφυγή, ο αείμνηστος Ιω. Μεταξάς;
Μήπως συγχέει δηλ. την έξαρση των προεκλογικών υποσχέσεων, που πολλές φορές είναι ακόμα και ουτοπικές και τις διακρίνει αμετροέπεια, τις εξάρσεις των υπερβολών, ακόμα και αστοχίες και έτσι βρίσκονται σε απόσταση από τον πραγματισμό και τις επιφυλάξεις ή και αντιρρήσεις τρίτων, που η συμμετοχή τους είναι απαραίτητη για την υλοποίησή τους;
Οσο για τις λαοσυνάξεις, παρατηρώ ότι δεν έχουν πάντοτε το αλάθητο ούτε αποδεικνύονται πάντοτε επωφελείς για τη χώρα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Υπενθυμίζω τα συλλαλητήρια του λαού το 1897, τα οποία διέκρινε έντονος συναισθηματισμός και έπαιξαν λίαν αρνητικό ρόλο και τελικά οδήγησαν τη χώρα στην ταπεινωτική ήττα του ιδίου έτους.
Ακόμα θα έλεγα ότι διακρίνω στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών ένα περίεργο μείγμα εθνικισμού και λαϊκισμού που μου θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη Σερβία του Μιλόσεβιτς, που οδήγησε τη γειτονική χώρα στην απομόνωση και στην απώλεια του Κοσόβου.
Επιπλέον, νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να ισχύει αυτό που διάβασα σ’ ένα κείμενο του Πατρινού δημοσιογράφου Μιχαήλ Σακελλαρίου (+1919) κατά το οποίο: «Πλήθος, φησίν ο ιερός Αθανάσιος, πλήθος πτοήσαι μεν ικανόν, πείσαι δε ουδαμώς».
Αντωνης Ν. Βενετης