Στα βράχια
Κύριε διευθυντά
Με κίνδυνο να ξεσηκωθούν οι «Ελληναράδες» εναντίον μου σας στέλω αυτές τις αράδες. Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το Μνημόνιο παρά τα δεινά που μας έφερε, έσωσε την Ελλάδα από τη χρεοκοπία.
Η αντιμνημονιακή υστερία καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε από την προβλεπόμενη πιθανή επιτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης που βάδιζε προς αίσιον τέλος του Μνημονίου (ο όρος έχει δαιμονοποιηθεί, μια συμφωνία είναι) θίγοντας παρασιτικές διαπλεκόμενες ομάδες και την προνομιούχο Δημοσιοϋπαλληλία, που για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους έπληξαν όσο μπορούσαν τον ιδιωτικό τομέα και τους λιγότερο προνομιούχους Ελληνες.
Σε αυτό βοήθησε η κοντόφθαλμη, ναρκισσιστική εγωπαθής εμμονή της πλειονότητας των Ελλήνων να αναζητούν παντού εχθρούς και δαιμόνια αποδιώχνοντας την οποιαδήποτε ατομική και συλλογική ευθύνη.
Το ότι το πλοίο Ελλάς πορεύεται στο άγνωστο με χαλασμένο μπούσουλα, το βλέπουμε κάθε μέρα. Εκείνο που δεν βλέπουμε είναι τον καπετάνιο που θα μας σώσει.
Μαριος Χριστοφοριδης – Χίος
Το ταξίδι στη Μόσχα
Κύριε διευθυντά
Οικουμενικός ο Ελληνισμός κι εμείς ως φυσικοί κληρονόμοι έχουμε χρέος να τον μεταφέρουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Να ταξιδέψουμε ανά τα έθνη και ως κήρυκες να διαφημίσουμε την αρχαία μας κληρονομιά, το φυσικό κάλλος της χώρας και να προσελκύσουμε ποιοτικό τουρισμό ενισχύοντας τη μοναδική μας βιομηχανία αλλά και τις επενδύσεις. Γεωπολιτικά η χώρα μας ανήκει στη Δύση. Oσες φορές πλαγιοδρομήσαμε με συμμαχίες βγήκαμε κερδισμένοι. Παράδειγμα οι βαλκανικοί πόλεμοι, ο πρώτος μεγάλος πόλεμος δίπλα στην ΑΝΤΑΝΤ και το έπος του ’40. Απομονωμένοι και ζημιωμένοι στο μαύρο ’97 και στη Μικρασιατική περιπέτεια. Με τους ομοθρήσκους Ρώσους μάς ενώνουν και μας χωρίζουν πολλά. Η Ρωσία διαθέτει ενεργειακό πλούτο, που έχει ανάγκη η χώρα μας, μπορεί να απορροφήσει μεγάλα ποσοστά γεωργικών μας προϊόντων, και επίσης η χώρα μας να έχει εκατομμύρια Ρώσους επισκέπτες. Από την άλλη εμείς μπορούμε να προσφέρουμε ανταλλάγματα όπως λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, τουριστικά θέρετρα, αλλά ποτέ δεν πρέπει να περάσουμε τα εσκαμμένα, όπως παραχώρηση γεωπολιτικών βάσεων που θα έρχονταν σε αντιπαράθεση με τους συμμάχους και εταίρους υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας.
Επειδή η ιστορία μας επαναλαμβάνεται καλό είναι να γνωρίζουμε κάποια ιστορικά γεγονότα για τους ομοθρήσκους μας Ρώσους. Σκλαβωμένοι στην Οθωμανική αυτοκρατορία για αιώνες το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα οι Ρώσοι στα Ορλωφικά ξεσήκωσαν τους Ελληνες και όταν τα βρήκε η Μεγάλη Αικατερίνη με την Οθωμανική αυτοκρατορία μας εγκατέλειψε στη μάχαιρα και τις αγχόνες των Τουρκαλβανών. Είκοσι χρόνια αργότερα το ξανθό γένος του Βορρά ορέχτηκε πάλι ρήξη με τους Οθωμανούς. Τούτη τη φορά κατάφερε να ξεσηκώσει τους Σουλιώτες για να τους εγκαταλείψει πάλι, μαζί και τον ναύαρχο Λάμπρο Κατσώνη. Παραμονές της επανάστασης ο τσάρος θα αφήσει ακάλυπτο τον υπασπιστή του, Αλέξανδρο Υψηλάντη, και θα τον αποκηρύξει υπακούοντας στην ιερά συμμαχία του Μέτερνιχ για να εξοντωθούν οι ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι. Η Αγγλία είναι αυτή που θα εγγυηθεί τα πρώτα δάνεια της ανεξαρτησίας, όχι οι ομόθρησκοι Ρώσοι. Το 1922, όταν οι μπολσεβίκοι θα τα βρουν με τον Κεμάλ, θα του προσφέρουν σύγχρονο οπλισμό για να μας πετσοκόψουν στην υποχώρηση. Το 1945, ενώ έχει προηγηθεί η συνθήκη της Γιάλτας με τη χώρα μας να έχει κληρωθεί οριστικά στη Δύση, θα κρατήσει μακριά το μυστικό από τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ Ζαχαριάδη, για να σφαγιαστούμε στον εμφύλιο. Αργότερα ο αιμοσταγής Στάλιν θα δηλώνει γι’ αυτό: «Μ’ αυτόν τον τρόπο θέλαμε να αποδυναμώσουμε τη Δύση». Tέλος οι Ρώσοι πρωτοστατούν για Ομοσπονδιακή Κύπρο και είναι οι πρώτοι που αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Για τους ομοθρήσκους Ρώσους ισχύει η παράφραση του Βιργιλίου «Φοβού τους Ρώσους και δώρα φέροντας».
Δημητρης Μαυραειδοπουλος
Μνήμη «αφάνφαρων»
Κύριε διευθυντά
Ανεκτίμητη για μένα η «Κ», δύο μέρες τώρα, σε πλείστα επίπεδα (18-19/4/15). Από τις αναγγελίες πενθών και μνημοσύνων μέχρι την επιστολή των Λιναρδάτου/Στρατήγη και το άρθρο/διακόσμητο των Κασσιμάτη/Χαντζόπουλου, που τα ενώνει όλα, Κατοχή, Εμφύλιο, η απαιτούμενη υποδομή εκτός μίσους και παρελθόντος πλεύσης, και ο ώς τα πέρατα του κόσμου ελληνισμός (επιστολή Βενέτη)… Γκίντερ Γκρας, Βασίλης Τουλουμτζόγλου, Σταμάτης Μπουντούρης… Ενας θαρραλέος φιλέλληνας ο Γερμανός και δύο επίσης σπουδαίοι, που γέμισαν ευτυχία όσους τους γνώρισαν και λύπη ο θάνατός τους. Γιατι ο 93ης «Βασιλάκης», πάντα για μένα και αναμεταξύ όλων μας, Τουλουμτζόγλου, «γκαρδιακός φίλος μου» εδώ και πολλά χρόνια στην Υδρα, προσωπικός πιλότος του Ωνάση και εκπαιδευτής του Αλέξανδρου στο ελικόπτερο, μέχρι έξι μήνες πριν εκείνος σκοτωθεί. Ο Βασιλάκης παραιτήθηκε καθότι δεν τον άκουγε ο Αλέξανδρος. Ενας υπέροχος Ελληνας της διασποράς από την Πέργαμο που γεννήθηκε στην Αίγυπτο κι έγινε πιλότος μαζί με τον παιδικό του φίλο Κώστα Μαρκόπουλο στη Νότιο Αφρική (πιλότος εκείνος της KLM), εκπαιδευμένοι από τη RAF, χωρίς τότε, νέος ο Βασιλάκης να έχει πει κουβέντα στη μάνα του, που σαν της το ανακοίνωσε στην επιστροφή του με το δίπλωμα στο χέρι από τη Νότιο Αφρική, η καλοκάγαθη Περγαμηνή Μικρασιάτισσα του αμμοπερίγυρου Καΐρου τού ευχήθηκε… «να πετάς σιγά και χαμηλά»… Συνεισφορά ασταμάτητη για χρόνια στον Πολιτιστικό Σύλλογο Υδρας, πριν τον διαλύσουν αλλότρια άλλοι. Αφοσιωμένος και αγαπητός, θησαυρός καλοσύνης, ομορφιάς και αγάπης, ιστορία ακατάγραφτη. Το ίδιο και ο ευγενικός Σταμάτης Μπουντούρης, γόνος πειρατεμπόρων και ναυτικών, μορφωμένος, καλόκαρδος και ταπεινός, καλός οικογενειάρχης και φίλος, που τόσο νωρίς και αναπάντεχα έφυγε. Από τους ελάχιστους με ευγενική γενιά γνώστης της ιστορίας με κριτική άποψη, περιεκτική αντίληψη και χιούμορ, υπόδειγμα ενεργού πολίτη -προτύπου. Αγωνιστής για τα κοινά, διαμάντι που απρόσμενα χάθηκε. Και για τον Γκίντερ Γκρας, τα ’γράψαν οι άλλοι. Ανάλογοι για μένα και οι δύο δικοί μας, του χώρου τούτου χωρίς περγαμηνές και «αφάνφαροι»… Νεαρότατος ο Σταμάτης Μπουντούρης, στην ηλικία των αγίων ο Βασίλης Τουλουμτζόγλου…
Ελάχιστοι τέτοιοι απομένουν.
Αντωνης Κ. Αντωνιαδης – Αρχιτέκτων – πολεδόμος, τ. Καθηγητής Αρχιτεκτονικής UTA
Πώς φτάσαμε στα μνημόνια
Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη ανέγνωσα την επιστολή του κ. Χατζηγάκη στο φύλλο της 8.4.2015 όπου ο πρώην υπουργός, χαρακτηρίζοντας ως παραχάραξη της πραγματικότητας την ένσταση κατά της εξαίρεσης της περιόδου 2004-2009 από τη διερεύνηση του χρέους, υπεραμύνεται της «νοικοκυρεμένης» δήθεν διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών από τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή. Επικαλούμενος και εγώ όπως και ο κ. Χατζηγάκης το βιβλίο του διαπρεπούς καθηγητού Μιχ. Ψαλιδόπουλου διαπιστώνω ότι (κυρίως στις σελ. 40-43) καταγράφει τον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών μεγεθών το 2009, τη διαδοχική υποβάθμιση της χώρας μας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ήδη από τον Ιανουάριο 2009, τη συνεχή αύξηση των δημοσίων δαπανών και την εμμονή της κυβέρνησης σε σχετικά αισιόδοξες προβλέψεις, ενώ τα στοιχεία έδειχναν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Και πώς να μη συμβούν αυτά, αφού η περίφημη διακήρυξη περί ανασύστασης του κράτους και το προεκλογικό πρόγραμμα της Ν.Δ. –το μόνο άρτια τεκμηριωμένο και αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα που έγινε μεταπολεμικά– χρησιμοποιήθηκαν μόνον ως δόλωμα για να κερδηθούν οι εκλογές του 2004 και μετά την εκλογική νίκη συνέβαιναν ακριβώς τα αντίθετα με εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς στο Δημόσιο και, μετέπειτα, διασπάθιση δημόσιου χρήματος σε παράνομες επιδοτήσεις (τα περίφημα πακέτα Χατζηγάκη και Κοντού), οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε πληρωμή προστίμων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Γιατί τέτοιες πρακτικές πρέπει να εξαιρεθούν από τη διερεύνηση;
Για την αντικειμενική αξιολόγηση της «επίδοσης» των κυβερνήσεων Καραμανλή (2004-2009), καθώς και των προηγούμενων Σημίτη (1996-2004) παραθέτω τα στοιχεία της Eurostat για το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ: 1996: 111,3, 2003: 97,4 (μείωση 12,5%), 2009: 129,7 (αύξηση 33,2%), 2015: 175,0 (αύξηση 34,9%).
Σχετικά με τη συνάντηση Προβόπουλου, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη τον Οκτώβριο του 2009 η διαπίστωση ότι το έλλειμμα είχε ήδη ανέλθει στο 10% του ΑΕΠ και η προειδοποίησή του «ότι αν δεν αλλάξει ρότα η χώρα, το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 12-13%» (που τελικά όμως διαμορφώθηκε στο 15,7%!) που επικαλείται ο πρώην υπουργός προφανώς βασίζεται στην πολιτική που ασκούσε η μέχρι τότε κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση Παπανδρέου των δύο εβδομάδων, η οποία βέβαια δεν στάθηκε ικανή να αντιμετωπίσει την κατάσταση αποτελεσματικά. Λόγω της τότε εκλογικής μεταβολής αποκαλύφθηκε το δημοσιονομικό κενό και η επαπειλούμενη κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα να ανοιχθεί ένας κύκλος ασφυκτικών πιέσεων από τις Βρυξέλλες, οι οποίες θεώρησαν ότι είχαν παραπλανηθεί από την ελληνική πολιτική.
Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τα διαλαμβανόμενα περί επέλευσης της «στιγμής του Minsky» (η οποία μπορεί να συμβεί από την αιφνίδια διακοπή πίστωσης προς τις αγορές όταν αποκαλυφθεί ότι αυτή δεν στηρίζεται σε υγιή δεδομένα και όχι όταν τα επίπεδα του χρέους είναι αρκετά υψηλά), αφού το «έγκλημα» μάλλον προκλήθηκε από την εφαρμογή σχήματος «Ponzi» από την κυβέρνηση που προηγήθηκε.
Επιπλέον, η ζημιά που μπορεί να προκλήθηκε από τις διακηρύξεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου περί «Τιτανικού» κ.λπ. σε τι διαφέρει από τη ζημιά της «απογραφής Αλογοσκούφη», η οποία χαρακτηρίσθηκε ως καταστροφική από τη Ν.Δ. λίγα χρόνια μετά;
Σπυρος Γρηγορατος – Οικονομολόγος